Het Scheldepeloton, gezien op Canvas. Brief aan Bert, Dimitri, Iljo, Kurt en Wouter.

Beste Bert,

Beste Dimitri,

Beste Iljo,

Beste Kurt,

Beste Wouter,

We love cycling.  Die woorden las ik deze morgen.  Die slogan hing achterop een fiets gekleefd.  Ik voelde mij niet meteen aangesproken.  Nochtans, ik reed ook op een fiets.  Een e-bike, welteverstaan.  Ik ben een fietser.  Maar dat fietsen beperkt zich tot een dagelijks ritje naar en van het werk.  Meer niet.  Om andere redenen haal ik mijn fiets niet van stal.  U zal begrijpen, een wielerfanaat zal ik mij zeker niet noemen.  Dat te moeten erkennen vraagt geen al te grote inspanning.  Moeilijker wordt het als ik u moet zeggen dat het wielrennen bijna onopgemerkt aan mij voorbijgaat.  Ik volg het.  Vanop een grote afstand.  Om niet al te wereldvreemd te lijken.  Maar wedstrijdanalyses en pronostieken laat ik over aan kenners.  Aan experten.  Een mens moet zijn plaats kennen.  Een mens moet zijn beperkingen kennen.

Dat gezegd zijnde zal u nu waarschijnlijk vermoeden dat ik verzaak aan de nieuwe Canvasreeks Het Scheldepeloton.  Een programma, waarin het wielrennen centraal staat, moet voor mij geen aanlokkelijke affiche zijn.  Dat zal u heel waarschijnlijk denken.  Tot mijn eigen grote verbazing stemde ik vorige week af op de eerste aflevering.  Om andere redenen dan het wielrennen maakte het programma mij nieuwsgierig.  U zelf bent van Gent.  Van de omstreken van Gent.  Ik zelf ben van Gent.  Dat Gentse schept een band.  Daarbovenop komt nog die lijn.  Die lijn die u kalkte op het jaagpad langs de Schelde.  Die lijn die moest beslissen over winst of verlies.  Die lijn ligt in Zwijnaarde.  Ik woon in Zwijnaarde.  Het programma speelde zich af in mijn achtertuin.  Ik moest dus kijken.  Een andere optie had ik niet.

Ik zou kunnen zeggen dat ik kijk en luister naar wielrenners.  Dat ik kijk en luister naar de verhalen van een wielercarrière.  Dat zou ik kunnen zeggen.  Maar door dat te zeggen zou ik het programma oneer aandoen.  Want het is meer.  Het is veel meer.  Wat ik werkelijk zie en hoor is het verhaal van een droom.  Een droom om ooit profwielrenner te worden.  Ik zie en hoor de weg die afgelegd wordt.  Die moet afgelegd worden.  Ik zie vijf jonge gasten die een droom hebben en die trachten om die droom in een leven in te passen.  Wat ik zie en hoor is eigenlijk het verhaal van een leven.  Een leven van vijf jonge gasten.  De meeste dromen zijn bedrog, dat zingt een Nederlands zanger.  Het Scheldepeloton toont dat dromen niet altijd bedrog zijn.  Dat dromen heel soms realiteit worden.  Dromen zien gerealiseerd worden, iets mooier bestaat niet.  Een programma over dromen.  Een programma over het leven.  Meer had u niet nodig om mij te overtuigen.

Vroeger stelden wij wel eens die ene vraag.  Op café.  Als alles was verteld.  Als de laatste pint ging gedronken ging worden.  Op dat moment stelden wij wel eens de vraag met welke BV wij graag een keer op café zouden zitten.  Een man en een vrouw.  Slechts twee antwoorden dienden wij te geven.  Arno, was mijn eerste antwoord.  Julia Roberts was mijn tweede antwoord.  Bij de vrouwen wilde ik mij niet laten inperken door nationale grenzen.  Bij vrouwen dacht ik wereldwijd.  Telkens mij die vraag gesteld werd, gaf ik dezelfde antwoorden.  Ik bleef trouw.  Nooit ging ik vreemd. 

Na de eerste aflevering besefte ik dat Arno wel eens zware concurrentie zou kunnen krijgen.  Als mij nu die vraag zou gesteld worden, zou ik twijfelen.  Bij de vrouwen zou ik nog steeds voor Julia Roberts gaan.  Dat is zeker.  Bij de mannen zou ik twijfelen.  Ik zou jullie kunnen noemen.  Als groep.  Als bende.  Met jullie zou ik best wel op café willen.

Hoe dat te verklaren is? In uw verhaal was er dat ene element dat mij diep raakte.  Dat mij verleidde.  De vriendschap.  Misschien is dat wel het meest centrale thema.  Nog meer dan het wielrennen zelf.  Ik zie de verbindende kracht van een vriendschap.  Ik zie de versterkende kracht van een vriendschap.  Ik voel het plezier van een bijna unieke vriendschap.  Ik voel de pijn van die bijna unieke vriendschap.  Ik zie de pieken en dalen van een vriendschap.  De bergen en de ravijnen.  Als buitenstaander/kijker toegelaten te worden tot die vriendschap is een voorrecht.  Dat besef ik terwijl ik kijk.  Terwijl ik de getuigenissen hoor.  Die passeren niet zomaar.  Sommige woorden blijven kleven.  Kruipen onder mij huid.  Vriendschap laat mij niet onberoerd.  In mijn leven dicht ik vriendschap een grote waarde toe.  Een waarde van groot levensbelang.  Dat te zien leven in andere vriendengroepen raakt mij diep.  Maakt mij op geen enkele manier afgunstig.  Integendeel.  Het maakt mij blij.  Het maakt mij warm.  Van binnen.  Die blijheid en warmte doen mij blijven kijken.  Laten mij niet wegzappen.  Die blijheid en warmte doen mij jullie namen zeggen als mij gevraagd zou worden met wie ik op café zou willen gaan.

Het Scheldepeloton.  Ik keek naar de eerste aflevering.  Ik zag een wondermooi programma.  Met vijf jonge gasten.  Vijf jonge gasten met een droom.  Vijf jonge gasten die getekend worden door die droom.  Vijf jonge gasten die een leven trachten te leven rond die droom.  Ik keek en werd stil.  Ik wilde niet gestoord worden.  Ik leek mij af te sluiten.  Om enkel uw woorden te horen.  Om niet afgeleid te worden door wat buiten, om mij heen, gebeurde.  Ik was in Zwijnaarde.  Ik stond aan die lijn.  Ik weet nu dat ik de volgende weken telkens naar die lijn zal stappen.  Om het vervolg van een mooi en pijnlijk verhaal te horen.  Nog vijf afleveringen lang zal ik trouw op post zijn.

Beste Bert.  Beste Dimitri.  Beste Iljo.  Beste Kurt.  Beste Wouter.  Ik wil u danken voor dat fantastische programma.  Voor die jongensachtige openheid in uw getuigenissen.  Voor dat aanstekelijke enthousiasme in uw ogen.  Ik wil u danken om deel te mogen zijn van een bijna unieke vriendschap.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.