Mooie liedjes: Lucy van Dez Mona en B.O.X. Brief aan Gregory Frateur en B.O.X.

Beste Gregory,

Beste B.O.X.,

Enkele weken terug botste ik op All out, de eerste single uit uw toen nog te verschijnen album Lucy.  Botsen was het wel degelijk want toeval had hierin een groot aandeel.  Regelmatig luister ik op Spotify naar de afspeellijst New Music Belgium.  In die lijst worden wekelijks de nieuwste Belgische releases voorgesteld.  Daarin maakte ik dus kennis met uw single.  Ik was meteen verkocht.  Die was goed.  Die was supergoed.  Van uw nieuwste album was toen nog geen sprake.  Die zou pas later komen.  Dat wist ik toen niet.  Opnieuw kwam toeval mij een handje helpen.  Datzelfde toeval bracht mij tot uw nieuwste album.  Op internet zag ik dat vele cultuurhuizen gewag maakten van uw nieuwste project.  U zou opnieuw samenwerken met B.O.X.  Die samenwerking zou geresulteerd hebben in een nieuw album.  Dat alles las ik op internet.  Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.  Jawel, ik ben een nieuwgierige jongen.

Dat ik naar uw nieuwste album zou luisteren, was niet meteen evident.  In de communicatie omtrent die nieuwe samenwerking las ik over een Gesammtkunstwerk.  Ik las over een werelds oratorium.  Ik las over recitatieven.  Moeilijke woorden die mij bijna voorbij lieten gaan aan uw werk.  Bijna wou ik verzaken.  Al te zeer afgeschrikt door die moeilijke woorden.  Maar toch was er dat stemmetje diep in mij.  Dat stemmetje zei mij toch eens te gaan luisteren.  Ik gaf toe.  Ik luisterde.

B.O.X. blijkt een barokband te zijn.  Uit Antwerpen.  Dat wist ik niet.  Toch werd het mij meteen duidelijk bij de openingstrack.  Ik hoorde muziekinstrumenten die ik anders nauwelijks hoor.  Ik hoorde muziek waarmee ik niet vertrouwd was.  Maar dat deed mij niet terugdeinzen.  Integendeel.  De openingstrack deed wat een openingstrack moet doen.  Ik ben een marketeer.  In mijn opleiding werd vaak herinnerd aan de AIDA-structuur bij het schrijven van commerciële teksten.  Attention, Interest, Desire, Action.  Volgens die vier steunpilaren moest een commerciële tekst opgebouwd worden.  Toen ik luisterde naar de openingstrack, moest ik denken aan die AIDA-structuur.  Want die track verenigde in zich die vier elementen.  U had mijn aandacht.  Ik was geïnteresseerd.  Ik verlangde naar meer.  De openingstrack interpreteerde ik als een uitnodiging.  Die track leidde mij door een gang naar een wereld die mij voordien onbekend was.  Ik keerde terug in de tijd.  Ik arriveerde in de zeventiende eeuw.  Ik waande mij in een kasteel.  Op een feestje aan een of ander koninklijk hof.  Ik had nog maar één track gehoord en ik wist reeds dat deze luistersessie een fantastische ervaring zou worden.  Een aparte ervaring.  Met veel plezier en goesting stapte ik de andere kamers van het kasteel binnen.

Bij het luisteren werd ik heen en weer geschud.  Het werd een heftige reis.  Een intense reis.  Ik zwalpte van opstandig naar berustend.  Van licht naar donker.  Van speels naar zwaar op de hand.  Van intiem naar uitbundig.  Van optimisme naar doemdenken.  Tussen al die uitersten schemerden de vele schakeringen.  Wat ik anders nooit doe, gebeurde nu wel.  Ik luisterde naar de teksten.  U kan dat misschien vreemd vinden.  Toch is het zo.  Muziek was vooral gevoel voor mij.  Ik liet mij voordien inpalmen door de kracht van de muziek.  Een kracht, die bepaald werd door de kleur , de toon en de taal van muziek.  Die kracht kon mij op vele manieren inpalmen en (ont)roeren.  Teksten waren daarin slechts een bijkomstigheid.  Bij u was het anders.  Bij u voelde het alsof ik niet mocht voorbijgaan aan die teksten.  Muziek en tekst vormden één en onafscheidelijk geheel.  Het muzikale verhaal moest in al zijn facetten gehoord worden.  De muziek dwong mij te luisteren.  Dat deed ik.  Ik ben niet enkel een nieuwsgierige jongen.  Ik ben ook een gehoorzame jongen.

In uw teksten hoorde ik vele thema’s.  De liefde, uiteraard.  Ik ben een romantische jongen.  In vele dingen zie ik liefde.  Dus, jawel, ook in uw teksten.  Maar er was meer.  Veel meer.  In uw teksten weerklonk de oproep tot verzet.  De uitnodiging de zoektocht aan te vatten naar wie wij werkelijk zijn.  De zoektocht naar onze identiteit.  De zoektocht naar onze plaats waarbinnen wij kunnen functioneren en opereren.  Antwoorden worden niet meteen gegeven.  De luisteraar wordt uitgedaagd over die onderwerpen na te denken.  Het album is dus niet enkel een muziekstuk.  Net zozeer is het een werkstuk. 

Intussen heb ik al meerdere malen geluisterd.  Ik kan het niet laten.  Ik word naar dat album getrokken.  Alsof het album een magneet is en ik een gewillig stukje metaal.  Wat mij opvalt is de manier waarop ik het album ervaar.  Dat varieert.  Soms lijkt het alsof ik enkel de donkere en zware kanten van het verhaal in mij opneem.  Andere keren lijk ik dan weer de warmere en optimistische kanten van het verhaal op te pikken.  Heel soms is het een mengeling van beide.  Eén ding is zeker, elke luisterbeurt is anders.  Alsof ik telkens een nieuw album beluister.  Wat ik wil zeggen, uw muziek beroert.  Uw muziek ontroert. 

Beste Gregory.  Beste B.O.X.  Ik wil u danken voor uw album.  Ik wil u danken voor Lucy.  U voert mij naar een wondere wereld.  Een wondere wereld waarin het telkens weer heerlijk vertoeven is.  Voor die muzikale en vreugdevolle ‘ontvoeringen’ wil ik u van ganser harte danken.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.