Beste Filip,
Beste burgemeester en schepenen,
Beste gemeenteraadsleden,
Een brief. Ik schrijf u een brief. Heel waarschijnlijk denkt u meteen dat u in deze brief enkel haatboodschappen zal lezen. Dat u in deze brief enkel verwensingen zal lezen. Tegenwoordig lijkt een brief enkel nog verstuurd te worden om frustratie van zich af te schrijven. Nuance lijkt daarbij van geen tel te zijn. Want uw persoon lokt controverse uit. Dat pik ik op. Uit gesprekken. Uit reacties op sociale media. Uit lezersbrieven. Ik kan mij inbeelden dat u over deze ontwikkelingen in de kunst van het briefschrijven een onderbouwde mening hebt. Indien eerdere ervaringen met briefschrijvers u ertoe zouden aanzetten mijn brief ongelezen aan de kant te schuiven, kan ik u enkel vragen dit niet te doen. In deze brief geen zure oprispingen. Dat is niet aan mij besteed. Ik schrijf u vanuit een oprechte betrokkenheid bij mijn stad. Een betrokkenheid die mij heel af en toe doet dromen. Doet vooruitblikken. Jawel, die betrokkenheid doet mij soms nadenken over dingen die anders zouden kunnen. Die beter zouden kunnen. U bent nu gerustgesteld. Ik kan verder. Met mijn eigenlijke brief.
Elke werkdag fiets ik door de Overpoortstraat. Tweemaal. ’s Morgens naar het werk. ’s Avonds van het werk. Ik zie de geïmproviseerde terrassen. Vrolijk word ik niet van die gestapelde paletten. Een gemiste kans, denk ik elke keer weer. Toch tonen die weinig fraaie terrassen mij wat de Overpoortstraat misschien wel zou kunnen worden. Ondanks die troosteloze aanblik maken diezelfde paletten mij enthousiast. Dat enthousiasme doet mij dan weer een brief schrijven. Een brief met een voorstel. Een plan. Over een andere Overpoortstraat.
Ik besef het. Perfectie bestaat niet. Dat wordt ons telkens weer meegegeven. Als troost. Ondanks die troostende woorden trachten wij die perfectie in ons dagelijkse bestaan toch steeds weer na te jagen. Dat streven naar het perfecte mis ik een beetje in de Overpoortstraat. Er was een begin. De aanzet werd gegeven met de herinrichting van het Sint-Pietersplein. Met die herinrichting veranderde die open parking in één van de mooiste pleinen in Gent. Dat mag ik bijna dagelijks ervaren als ik met de fiets langs dit plein passeer. Hier proef ik vrijheid. Openheid. Hier zie ik jeugd. Toekomst. Altijd weer een warme gewaarwording. Met het nieuwe Kramersplein ging het verder de goede kant uit. Met die twee ingrepen dacht ik dat de eigenlijke aanpak van de Overpoortstraat het logische vervolg zou worden. Dat werd het niet. Jammer.
De Overpoortstraat moet dringend aan de plastische chirurgie. Ik heb een ideetje. Dat wil ik u niet onthouden. Burgerparticipatie heet dat dan. Ik doe een poging. Een bescheiden poging om mijn steentje bij te dragen in uw streven naar perfectie.
Maak van die Overpoortstraat een voetgangerszone. Ban die wagen. Geen straat meer, wel één groot voetpad. Van de Heuvelpoort tot net voorbij het Kramersplein. Tot de Kunstlaan. Eén gezellige kinderkopjesrijke straat. Op die manier kan die straat zijn eigenlijke functie ten volle uitoefenen. Deze straat is een uitgaansstraat. Hier wordt gefeest. Uitbundig gefeest. Auto’s horen niet thuis in dat feestgedruis. Café’s kunnen een terrasje uitzetten. Een terrasje waarop rustig een aperitiefje kan genomen worden. Waarop dronken hoofden eventjes languit kunnen bekomen. Eén groot terras. Met plaats voor voetgangers en fietsers, dat spreekt voor zich. Op die manier zou de geest van open vrijheid, die op het Sint-Pietersplein heerst, doorgetrokken worden. De Overpoortstraat zou ruimer worden. Frisser. Hipper.
Maar die eenvoudige ingreep volstaat niet. Het zou nog veel beter kunnen. Want het is niet enkel die straat die grauwte uitademt. Het zijn vooral die onfrisse gevels, overladen met overdadige lichtreclame. Lichtreclame, die op geen enkele wijze ook maar één schoonheidsprijs zou kunnen wegkapen. Kan het anders? Ik dacht het wel. Ik heb in de straat al enkele bescheiden pogingen tot verfraaiing gezien. Maar heel soms is bescheidenheid een slechte raadgever. Heel soms moeten wij groots durven denken. Vooral in een stad waar de gevestigde universiteit studenten tracht te verleiden met de slogan ‘durf denken’. Die enkele graffiti zijn wel ok maar het moet groter. Grootser. Weidser. Alle gevels zouden moeten versmelten tot één grote schildering. Déjeuner sur l’herbe, maar dan niet op canvas. Wel op een muur. Het zou mooi zijn. Getekend groen op de muur. Geschilderde natuur. Maar het hoeft geen natuur te zijn. Het hoeft geen Manet te zijn. Het zou net zo goed een Hopper mogen zijn. Een hedendaagse versie van Nighthawks. Die frisse kleuren zouden de Overpoortstraat opnieuw doen ademen. Een zucht van verlichting zou doorheen de straat waaien.
Maar die grote gevelschildering alleen is niet voldoende. Er moet gesnoeid worden in de lichtreclame. Voor de Overpoortstraat moet een lichtplan opgesteld worden. Om zo aansluiting te vinden bij het verlichte Gent, dat in de hele wereld wordt geroemd. Dat in de hele wereld prijzen wegkaapt. Met die verlichting moet bijgedragen worden tot het herwonnen warme karakter van de buurt. Licht moet dat karakter extra beklemtonen. Alle lichtexpertise, opgebouwd doorheen de stad, kan samengebracht worden in deze ene straat. Een explosie van bescheiden licht. In combinatie met een lichte toets van kunst. Midden in die combinatie frisse meisjes. Frisse jongens. Het zou mooi zijn.
Op die manier zou de Overpoortstraat opnieuw dat verhaal kunnen vertellen, dat het al jaren vertelde aan meerdere generaties van studenten. Een onvergetelijk verhaal van lol en plezier. In een nieuw jasje. Een beter jasje. Een mooier jasje. Een vrijer jasje.
Elke dag rij ik doorheen de Overpoortstraat. Niet meteen de mooiste straat. Het zou anders kunnen. Het zou beter kunnen. Ik heb een poging gedaan. Nu u nog. Hopelijk.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties