Beste Dominique,
Beste Gilles,
Beste Tom,
Beste Wannes,
Beste Willem,
Beste actrices,
Beste acteurs,
Een reeks over tien zwaarlijvige mensen. Op afslankingskamp in de Ardennen. Zo werd de reeks aangekondigd. Dat is wat ik meende te mogen verwachten. Maar niks is wat het lijkt. Die woorden voeren mij terug. Naar een ver verleden. Een ver verleden waarbij ik mijzelf zou omschrijven als broekventje. Toen werd door mijn grote broer ook verteld dat niks is wat het lijkt. Dat zei hij mij toen hij vertelde over de Zwarte Doedelzakken. Een nog actieve roversbende. Mijn grote broer wist van hun bestaan. Hij waarschuwde mij voor die roversbende. Zei mij niemand te vertrouwen. Iedereen kon een handlanger zijn. Die zomer was alles anders. Was alles verdacht. Een toevallig overvliegend sportvliegtuigje bleek plots een verkenningsvliegtuig te zijn. Een verlaten boerderij, dat wij urenlang bespioneerden vanuit de maisvelden, bleek het hoofdkwartier te zijn van de bende. U kan mij goedgelovig noemen. Maar grote broers liegen niet. Grote broers zeggen enkel de waarheid. Dat geloofde ik toen. Dus, jawel, niks was wat het lijkt.
Aan die woorden moest ik denken toen ik naar jullie serie keek. U hoeft hierin geen verwijt te lezen. U mag dit beschouwen als een compliment. Want zonder het echt aan te geven voorvoel ik reeds dat er iets staat te gebeuren. Iets ergs. In alles wat ik zie en hoor lijkt het alsof een vulkaan op uitbarsten staat. Elke aflevering kom ik dichter bij die uitbarsting. Ik kan niet zeggen waarom. Maar elke nieuwe aflevering voel ik die vulkaan grommen en grollen. Ik zal moeten wachten tot de laatste aflevering. Dat vermoed ik. Die laatste aflevering zal het knallen. Dan zal het kletteren. Ik weet het. Ik besef het. Ik zou kunnen bingewatchen. Ik zou mij naar het einde kunnen haasten. Maar dat doe ik niet. Net zoals ik een glas goede wijn niet ad fundum drink. Een goed glas wijn moet men degusteren. Zachtjes aan moet men de smaken ontdekken. Het bouquet. Dat wordt genieten genoemd. Dat is wat ik ook wil doen met uw serie. Heel zachtjes tot mij nemen. Om te ontdekken. Om die diverse details tot mij te laten doordringen. Geen wilde rush dus naar het einde. Wel geduldig wachten. Elke week één aflevering.
Elke week maak ik kennis met één van de tien. Elke aflevering begint op eenzelfde wijze. Met het intakegesprek. Een kort gesprek waarin gepeild wordt naar de motivatie om deel te nemen aan het afslankingskamp. Elke deelnemer is onzeker. Hij of zij wikt zijn of haar woorden. Hij of zij weegt zijn of haar woorden. Het achterste van de tong wordt nooit getoond. Er wordt gesproken met de handrem op. Zo voelt het. Niemand durft echt te vertellen wat de eigenlijke reden is. Vermageren, dat lijkt voor de hand te liggen. Maar snel wordt duidelijk dat vermageren niet de echte reden is. Of dat zwaarlijvigheid niet het enige is wat om een oplossing vraagt. Elkeen blijkt een verhaal met zich mee te dragen. Een verhaal van beschadiging. Dat achterliggende verhaal borrelt zachtjes naar de oppervlakte. Breekbaarheid wordt zichtbaar. Tastbaar. Zwaarlijvigheid wordt weggegomd. Kwetsbaarheid treedt in de plaats.
Terwijl de muur rondom de tien zwaarlijvige mensen wordt gesloopt en zo kennis maken met tien diepkwetsbare personen loopt het eigenlijke verhaal van het afslankingskamp ook door. Wij zien hoe elkeen zijn of haar plaats zoekt. Nooit hebben zij geleerd zich bloot te geven. Altijd hebben zij zich weten te verschuilen. Op dit kamp moet het anders. Er moet een ploeg gevormd worden. Een teamgeest dient zich te ontwikkelen. Dat is wat van elke deelnemer wordt verlangd. Dus moet men zich openstellen. Op de andere afstappen. Elkeen moet uit zijn schulp kruipen. Dat gebeurt. Bij de een al sneller dan de ander. In het begin overheerst achterdocht. Vertrouwen wordt niet zomaar geschonken. Sommigen verhullen die onzekerheid door een stoute mond op te zetten. Alsof niks hen kan raken. Anderen zonderen zich dan af. Alsof alles hen kan raken. Vanuit die zelfgekozen stellingen moet naar verbinding gezocht worden. Dat vraagt werk. Dat vraagt tijd.
Ik sympathiseer met de deelnemers. Ik moedig hen aan. Ik geef een schouderklopje indien nodig. Ik zeg hen vol te houden. Ik wil dat ze slagen. Eén voor één. Maar dat enthousiasme maakt mij niet blind. Integendeel. Het houdt mij alert. Net omdat ik wil waken over de tien deelnemers. Omdat ik die tien deelnemers wil beschermen. Ik zie en plaats vraagtekens bij de bezieler van het project. Hij lijkt mij niet koosjer. Hij lijkt mij niet bekommerd om de deelnemers. Andere, weinig oprechte motieven lijken hem te drijven. Net zoals de trainingscoach. Respect voor de deelnemers is hem totaal vreemd. Dat blijkt uit zijn taalgebruik. Ergens lijk ik te voelen dat bezieler en trainingscoach onder één hoedje spelen. Dat zij lijken samen te spannen in een spel, dat ons voorlopig nog onbekend is. Enkel de therapeute lijkt mij oprecht. Dat maakt dat zij dan weer de speelbal wordt. Een speelbal, die zich onbewust is van haar rol in het door de bezieler uitgedachte spel. Ik schreef het reeds, het voelt alsof wij op en rond een vulkaan wandelen. Een vulkaan die op exploderen staat. Ik kijk en besef meer en meer dat de bezieler zal bepalen wanneer die uitbarsting er zal komen. Hij bouwt op. Heel langzaam. Heel gewiekst. Ik wacht bang af.
Beste Dominique. Beste Gilles. Beste Tom. Beste Wannes. Beste Willem. Beste actrices. Beste acteurs. Elke maandagavond kijk ik naar de nieuwste aflevering. U doet mij genieten. Van vakmanschap. Via datzelfde vakmanschap doet u mij meevoelen. Doet u mij aan de oprechtheid twijfelen. Doet u mij met spanning vooruitkijken. Albatros is een sterke serie. Een serie dat alles in zich heeft wat een uitstekende serie in zich moet hebben. Als echte chef-koks hebben jullie de juiste ingrediënten toegevoegd. Hebben jullie in de juiste dosissen gekruid. Ter wille van die overtuigende prestatie wil ik jullie danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties