Niet mijn regering? Deze regering verdient krediet! Brief aan de regering De Croo.

Beste Alexander,

Beste dames,

Beste heren,

Ik geloof in de politiek. Dit is een gedurfde uitspraak na vierhonderd drieënnegentig dagen. Dat is een gewaagde uitspraak na vijf informateurs, zes preformateurs, drie koninklijke opdrachthouders en twee formateurs. Toch moet ik u bekennen dat mijn geloof in die dagen wankelde. Datzelfde geloof hing aan een zijden draadje. Het kon zo knappen. Toch gebeurde het niet. Mijn geloof bleef overeind.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dat wordt wel eens gezegd als het onverwachte dan toch uiteindelijk gebeurt. Want geef nu toe, een nieuwe regering kunnen wij toch wel omschrijven als een klein mirakel. Een mirakel waarin u de hand had. Toen ik nieuws vernam kon ik een lichte glimlach nauwelijks onderdrukken. Ik was blij. Omdat het schabouwelijke schouwspel van de voorbije maanden eindelijk achter de rug was. Dat was een misschien begrijpelijke reden voor mijn glimlach. Toch waren er ook nog andere redenen.

Ik was blij omwille van de Vivaldi-coalitie. In die coalitie zag ik een bewijs dat er toch kan samengewerkt worden over de partijgrenzen heen. Dat te kunnen vaststellen doet deugd. De voorbije jaren leek het immers alsof er enkel energie werd gestoken in het in de gracht rijden van politieke tegen- en/of medestanders. Dat ging gepaard met een verruwing van de taal. Debatten werden niet meer gevoerd op basis van argumenten. Wel op basis van sentimenten. Vivaldi lijkt hiermee te willen breken. Dat meen ik te mogen besluiten na uw aankondiging dat uw regering op een nieuwe manier aan politiek wou doen. Op een andere manier. Samenwerking, dat lijkt het centrale thema te zijn. Niet enkel met de zeven regeringspartijen. Dat lijkt de evidentie zelf. U reikt ook de hand naar de deelstaten. Dat lijkt al minder evident. Dat durf ik te concluderen uit de nogal harde woorden van Bart De Wever bij Gert Late Night. ‘We maken ze kapot’ durf ik niet te interpreteren als een uitnodiging tot samenwerken. Misschien moeten we geloven in de wijze woorden van Bredero. Het kan verkeren. Misschien komt Bart De Wever tot het besef dat het voor Vlaanderen meer zal lonen als hij de uitgestoken hand van de federale regering aanvaardt. Dat zou mooi zijn.

Dat streven naar een nieuwe politiek mocht meteen blijken uit de toonzetting. Uit de manier waarop u communiceerde. Verbindend. Nederig. Optimistisch. Warm. Ik kreeg het voorwaar warm vanbinnen. Toch was het niet enkel de taal. Ook de samenstelling van uw regeringsploeg stemde mij hoopvol. Tien vrouwen. Tien mannen. Die gelijkheid is nog nooit eerder vertoond. Voorwaar een primeur. Toch was het niet enkel die gelijkheid dat mij blij stemde. Het was dat andere. In de ogen van de ministers en staatssecretarissen zag ik dat ene. Goesting. Allen hadden zij zin om aan de nieuwe uitdaging te beginnen. Eén voor één. Geen enkele uitzondering. Zij zijn zich bewust van de moeilijkheidsgraad van het project. Uw ministers en staatssecretarissen zijn niet blind. Zijn niet doof. Maar dat tempert het enthousiasme niet. Integendeel. Zij dragen dat enthousiasme uit. Ik moet u bekennen, ik moet mezelf temperen in dat enthousiasme mee te stappen. Eventjes afwachten, denk ik dan.

Na het lezen van bovenstaande zal u misschien denken dat ik kritiekloos aan de kant ga staan. U zal misschien denken dat ik alles zal slikken wat u beslist. U zal misschien denken dat ik elke avond aan mijn voordeur zal applaudisseren voor de politieke helden. Als u dat zou denken, moet ik u teleurstellen. Niks van dat alles zal ik doen. Ik zal niet achterover leunen en laten betijen. Ik zal u geen carte blanche geven. Integendeel.

U hoeft niet te vrezen. Ik zal niet in de wagen stappen en gevlagd en bevlagd naar het Heizelpaleis rijden. Omdat ik ver weg wil blijven van de initiatiefnemers. Omdat ik mij niet voor de kar wil laten spannen van ondemocratische krachten. Ik zal niet beweren dat u mijn regering niet bent. Omdat u dat wel degelijk bent. U bent de federale regering. Ik ben Belg. U bent mijn regering. Zo simpel kan het zijn. Ik zal niet huilen om het gebrek aan een Vlaamse meerderheid in deze regering. Omdat ik ervan overtuigd ben dat uw streven naar samenwerking ook dat gebrek zal overstijgen. Daarbovenop zal ik de pleitbezorgers voor een grotere Vlaamse daadkracht met veel plezier doorverwijzen naar de Vlaamse regering. Want daar is nog heel wat werk aan de winkel. Te magere klimaatambities. Te lange wachtlijsten. Een vierkant draaiend openbaar vervoer. Een rammelende ruimtelijke ordening. Een weinig efficiënt bestuur. Een onderwijs dat in internationale ranglijsten steeds vaker achteruitboert. Ik zal niet zeuren over het democratische deficit van uw regering. Omdat het aangeklaagde deficit onbestaande is. Nergens in de grondwet wordt geëist dat elke taalgroep een noodzakelijke meerderheid dient te hebben. Bovendien verwijs ik hierbij graag naar de vorige regering Michel. Die regering had geen Waalse meerderheid maar door geen van de Vlaamse partijen werd toen gewag gemaakt van een democratisch deficit. Van dat alles zal ik niks doen, ik wens geen Calimero-Vlaming te zijn.

Wat zal ik dan wel doen? Ik zal uitkijken naar de pensioenhervorming. Want die wordt beloofd. Ik zal uitkijken naar de fiscale hervorming. Want ook die wordt beloofd. Ik zal uitkijken naar het humanere karakter van het asiel- en migratiebeleid. Want dat zou er komen. Ik zal uitkijken naar de klimaatmaatregelen. Want u zou het groenste kabinet ooit zijn. Ik zal uitkijken naar de maatregelen in de gezondheidszorg en uw bekommernis om meer zorgpersoneel, betere arbeidsomstandigheden, betere verloning en verlaging van de werkdruk. Want dat hebt u meermaals herhaald. Ik zal uitkijken naar het realiseren van een vermogens(winst)belasting en een minimumpensioen. Want dat staat ingeschreven in het regeerakkoord. Ik zal uitkijken naar de aanpassing (in positieve zin) van de sociale uitkeringen. Want dat zou gerealiseerd worden.

Falen is geen optie. Falen zal enkel de extremen voeden. Ga aan de slag. Kibbel niet. Hou de meningsverschillen intern. Communiceer eenduidig en eendrachtig. Kondig niet aan om daarna af te kondigen. Wees consequent. Ga het debat aan. Met gelijkgestemden. Met andersdenkenden. Overtuig met argumenten. Leg uit en verklaar. Als u dat zou doen, zou het mooi zijn. Ik heb u de voorbije dagen gevolgd. Geobserveerd. Ik ben hoopvol. Maar niet naïef. Want ik merk reeds een aantal knipperlichten. Knipperlichten die wijzen op mogelijke conflicten. Het toekennen van medewerkers aan ex-ministers lijkt niet te rijmen met uw streven naar politieke vernieuwing. Het verschil in interpretatie van een vermogens(winst)belasting en van het minimumpensioen door de verschillende coalitiepartners belooft spanning en vuurwerk. Het buitensporig inschatten van de opbrengsten van de strijd tegen sociale en fiscale fraude hebt u overgenomen van alle vorige regeringen maar kan uw cijferwerk zwaar hypothekeren. Het vooropstellen van de mensenrechten als pijler van uw buitenlandbeleid lijkt mij in botsing te komen met uw oriëntatie naar het Oosten en uw toenadering tot China.

U reanimeerde mijn wankele geloof in de politiek. Met interesse zal ik u volgen. Met een grote mate van nieuwsgierigheid zal ik uitkijken naar het verdere verloop van uw pas begonnen traject. U kan de gedachte opnieuw ingang doen vinden dat politiek draait om ideeën en niet om politieke spelletjes. Dat politiek niet draait om profileren maar wel om realiseren. Om al die redenen wens ik u vernieuwende volharding en een onuitputtelijke inspiratie.

Ik wens u het allerbeste.

Met vriendelijke groeten.