Mooie liedjes: Life inside a tornado van The Radar Station. Brief aan Brent, Marijn, Sander, Stijn en Vincent.

Gepubliceerd op 21 september 2020 om 12:10

Beste Brent,

Beste Marijn,

Beste Sander,

Beste Stijn,

Beste Vincent,

 

De eerste keer dat ik jullie hoorde opereerden jullie nog onder de naam Sun Gods. Jullie coverden Pictures of you van The Cure. Ik was meteen weg van jullie interpretatie. In die mate dat er bij mij een knipperlichtje ging branden. Een lichtje dat mij vertelde dat ik jullie diende te volgen. Niet FBI gewijs. Niet CIA gewijs. Wel vanuit een gezonde muzikale interesse. Ik leek te beseffen dat ik van jullie nog interessante dingen ging zien. Boeiende dingen ging horen.

 

Ik was dan ook weinig verrast jullie te spotten bij de Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Het was mij niet meteen opgevallen. Dat moet ik erkennen. Jullie waren intussen verveld van Sun Gods naar The Radar Station. Ik kan de reden voor die naamsverandering niet achterhalen. Ik vermoed dat de nieuwe naam een nieuw begin moest inluiden. Belangrijker dan die naamsverandering was jullie winst in die Nieuwe Lichting. Jullie waren één van de drie winnaars. Dat verbaasde mij niet. Het leek mij bijna logisch. Het lijk mij bijna onvermijdelijk. In een zoektocht naar nieuw talent kon het bijna niet anders dat jullie zouden komen bovendrijven. Dat kon niet anders. Jullie triomfeerden. Ik juichte. Blij dat mijn stem goed besteed was.

 

Na jullie zege volgden de singles Subtle science en The giant. U kon mij niet gelukkiger maken. Schoonheid doet wat met een mens. Het raakt een mens diep. Het ontroert een mens. Beide keren wist u dit bij mij te bereiken. Telkens ik luisterde gingen alle haartjes op mijn armen overeind staan. Kippenvel, dat bezorgde u mij. Het was die stem. Het was die bezwerende stem, die mij betoverde. Die mij telkens bijna knock-out sloeg. In mijn lofzang op jullie dien ik ook eerlijk te zijn. Het was niet enkel de stem. Net zozeer was het jullie geluid. Het geluid van een band die wist waarheen het moest gaan. Het was geen aarzelend geluid. Geen zoekend geluid. Geen geluid dat alle richtingen uitging. Het was een eenduidig geluid. Een overtuigend geluid.

 

In de pers wordt vaak verwezen naar The War on Drugs en The National als over jullie geschreven wordt. Sommigen gaan nog verder terug en verwijzen naar The Hothouse Flowers. Bij al die vergelijkingen zouden jullie het onderspit kunnen delven. Want die grote internationale namen hebben best al wat bewezen. Toch blijven jullie overeind. Jullie zinken niet weg. Integendeel. Naast al die namen eisen jullie een eigen plaats op. Met recht en reden eisen jullie een plek op waarbinnen jullie je eigen ding kunnen doen. Geen valse bescheidenheid.

 

Ik wou meer van dat geluid. Ik wou meer van die stem. Ik durf het bijna niet te zeggen maar die twee singles volstonden niet meer. Verveling was het geenszins. Ik wou gewoon meer. Het was geen hebzucht dat mij dreef. Het was geen bezitsdrang. Ik wou mij omringen met jullie geluid. Ik wou mij wentelen in jullie geluid. Schoonheid is wat mij deed verlangen naar meer. Dat verlangen naar schoonheid staat zo veel beter dan hebzuchterige bezitsdrang.

 

Jullie leken mij te begrijpen. Meer nog, jullie kwamen tegemoet aan mijn verlangen. Enkele weken terug brachten jullie uw debuutalbum uit, Life inside a tornado. Ik ging luisteren. Bijna meteen. Wachten was geen optie. Ik kwam thuis. Want dat was intussen gebeurd. Uw muziek werd mijn thuis. Uw debuutalbum was een mooie uitbreiding van datzelfde huis. In die extra kamers ging ik rondwandelen.

 

In die wandeling gebeurde wat ook gebeurde bij de eerste singles. U deed mij verlangen naar weidse landschappen. U deed mij dromen van een roadtrip doorheen Amerika. Ik luisterde naar uw muziek. In gedachten zag ik mij de koffers pakken. Ik zag mij vertrekken. Ik startte de wagen. Waarheen? Dat wist ik niet. Uw muziek zou mijn gps zijn. Uw muziek zou mij leiden. Naar die landschappen waarvoor uw muziek gemaakt lijkt te zijn. Uw muziek zou mij een uitgestrektheid tonen. Een weidsheid. Zonder grenzen. Ik zou kunnen kijken. Ik zou kunnen genieten van de meest wonderlijke panorama’s. Muziek doet wat met een mens. Dat bewezen jullie overtuigend met jullie debuutalbum. Geen enkele luisterbeurt ging zomaar voorbij. Dat bestond niet. Dat was onmogelijk.

 

Jullie zullen mij niet geloven. Toch schrijf ik het. Omdat het zo is. Jullie debuutalbum deed wat ik had verwacht. Jullie album overtuigde. Dat gebeurde zonder enige gewenning. Het ging bijna als vanzelf. Dat schijnt zo te gaan met meesterwerkjes. Die overtuigen meteen. Die vragen geen aanpassing van de luisteraar. Die zitten meteen op het juiste spoor. Die zitten meteen in het verhaal. Net zoals het ook met mij gebeurde. Ik was mee.

 

Jullie eerste singles. De Nieuwe Lichting 2020. Jullie debuutalbum. Wat kon er nu nog gebeuren? Een concert. Dat zou de volgende stap zijn. Dat moest de volgende stap zijn. Want dat is misschien waarnaar jullie muziek nog het meeste vraagt. Jullie muziek vraagt om podia. Jullie muziek moet live gebracht worden. Dat lijkt mij zonneklaar. Ik hoop er bij te zijn. Op één van jullie concerten. Ik zal genieten. Jullie zullen mij kippenvel bezorgen. Dat weet ik nu al. Ook daarover hoef ik niet te twijfelen.

 

Beste Brent. Beste Marijn. Beste Sander. Beste Stijn. Beste Vincent. Ik wil jullie danken voor jullie debuutalbum. Ik wil jullie danken voor zo veel overtuigende schoonheid.

 

Met vriendelijke groeten.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb