Beste Steven,
Het voorbije weekend heb ik lange tijd getwijfeld. Eventjes wist ik niet wie ik een brief zou sturen. Ik kon een brief sturen naar Jan Jambon. Ik kon een brief sturen naar u. Ik wist het niet. Ik leek verlamd. Schrijven lukte mij eventjes niet. Die twijfel hield mij in zijn greep. Tot dat ene moment waarop een mens het licht ziet. Dat verlichte moment stelde alles haarscherp voor mij. Ik moest voorrang geven aan schoonheid. Verontwaardiging is niet meteen de juiste emotie om een uitgebalanceerde brief te schrijven. Ontroering is dat des te meer. De schoonheid van uw jongste album ontroerde mij. Daarom schrijf ik u een brief.
Lange tijd heb ik gedacht dat stilte nooit op muziek gezet kon worden. Er was de verdienstelijke poging van John Cage. In 4’33’’ tracht hij de absolute stilte muzikaal te vertalen. Een geniale en tegelijk gedurfde vondst. U doet het anders. Bij u geen absolute stilte. U maakt muziek. U zingt. Een goede verstaander zou dat kunnen interpreteren als lawaai, zijnde het tegengestelde van stilte. Toch is het dat niet helemaal. Uw laatste werkstuk ademt een verlangen naar stilte. Anders gezegd, via uw muziek ervaar ik de stilte om mij heen. U maakt het stil om mij heen. U creëert rust om mij heen.
Uw muziek is breekbaar. Nergens bespeur ik nutteloze ballast. Soberheid overheerst. Niks is te veel. Alles zit juist. Elke noot. Elke stem. Elk instrument. Alles werd samengebracht en uitgepuurd tot de essentie. In gedachten zie ik u aan het werk. In uw studio. Nog nooit zette ik een voet in een studio. Ik kan dus niet weten wat daar precies gebeurt. Enkel in mijn fantasie zie ik beelden. Beelden van u aan het werk. Ik zie u luisteren. Herbeluisteren. Ik zie u schrappen. Toevoegen. Opnieuw schrappen. Ik zie u zwoegen. Zweten. Totdat u die perfecte balans gevonden hebt. Totdat alle afzonderlijke elementen een eenheid vormen. Dat zie ik niet één keer gebeuren. Dat zie ik elf keer gebeuren. Want elke song krijgt eenzelfde behandeling. Er is geen snel knip- en plakwerk. U neemt uw tijd. Omdat u weet dat werkelijk vakmanschap tijd vraagt.
Het eindresultaat kan ik beluisteren. Eén of meerdere keren per dag. Vorige vrijdag is het mij zelfs gelukt om uw album continu te laten draaien. Opnieuw en opnieuw. Opnieuw en opnieuw. Het verveelde niet. Integendeel. Elke luisterbeurt trok mij dieper. Dieper in het album. Ik voelde troost. Over de grote dingen in de grote wereld. Ik voelde plezier. Over de kleine dingen in de kleine wereld. Uw muziek leek op elke emotie een juiste antwoord te bieden. Voor elke emotie vond u de juiste kleur. Het juiste geluid. Bovendien vond ik voor uw muziek het juiste volume. Want dat vraagt uw muziek. Uw muziek werd niet gemaakt om uit de boxen te knallen. Uw muziek werd niet gemaakt om op de achtergrond weg te deemsteren. Tussen die twee uitersten moet het juiste volume gezocht worden. Een heus karwei voor de luisteraar. Maan mijn zoektocht werd beloond. Vrijdag vond ik het, dat juiste volume. Dat perfecte volume. Het leek alsof u naast mij zat. Het leek alsof u een huiskamerconcert bracht. Voor mij persoonlijk. U en uw muzikanten waren bij mij te gast. Zo leek het. Zo voelde het. Al die kleine en juiste dingen kwamen samen in die vele luisterbeurten. Ik was een bevoorrechte getuige van een feest. Een muzikaal feest. Een muzikaal feest waarop u de dirigent was.
Nog een bewijs van uw vakmanschap is het vinden van de juiste personen, die een aanvulling kunnen betekenen voor uw werk. Voor uw muziek. Die juiste personen vond u. Leonie Gysel. Pieter Van Dessel. Pascal Deweze. And Then Came Fall. De een prominent aanwezig. De ander minder prominent. Maar hun aanwezigheid versterkte de klank. Versterkte de kleur. Telkens weer. De muziekwereld herbergt heel wat parels. U vond die parels. Die parels maakten de eenheid van elke song nog vollediger. Nog intenser.
Ik ontdekte dat u uitgever was. Ontdekken is misschien een te groot woord. Ik las het gewoon. U bent uitgever. Bij Borgerhoff & Lamberigts. Indien ik van slechte wil was, had ik kunnen zeggen wat iedereen zegt als iemand meent meerdere talenten te hebben. Schoenmaker blijf bij uw leest. Ik zegt het niet. Om meerdere redenen. Indien elke schoenmaker bij zijn of haar leest zou blijven, zouden wij enkel nog schoenen hebben. Bovendien zouden wij op die manier veel schoonheid ontberen. Meerdere talenten binnen één persoon, het kan. U bewijst het. Ik kan het enkel toejuichen. Ik kan enkel toejuichen dat u de stap zette om ook die muzikale paden te verkennen. Om ook andere wegen te bewandelen. Ik kan enkel toejuichen dat u mij uitnodigde u te vergezellen op dat pad.
Beste Steven. Ik luisterde naar uw album op vele diverse momenten. Maar op elk moment werd ik telkens geraakt door die bijna unieke schoonheid. Daarvoor wil ik u uitermate danken. Dank dus. Bij deze.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties