Mooie liedjes: Equality. Brief aan Blow 3.0.

Gepubliceerd op 8 juni 2020 om 12:46

Beste Tenor Sax,

Beste Tenor Sax,

Beste Drums,

 

Bijna drie maanden lang bleven wij in ons kot. Wij waren braaf. Gehoorzaam. Wat de overheid, virologen en wetenschappers vroegen, deden wij. Geen sociale contacten. Geen cafés. Geen restaurants. Geen concerten. Geen dagtrips. Geen reizen. Niks van sport. Nauwelijks gaan winkelen. Enkel het hoogstnodige gingen wij afhalen. Niet in de supermarkt. Wel bij de kleine zelfstandige. Dat alles deden wij. Wij bleven in onze bubbel. Op ons eilandje. Aanvankelijk was het eventjes wennen. Geleidelijk vonden we evenwel onze weg. Rust daalde neer in onze bubbel.

 

Maar toch gebeurde wat stond te gebeuren. Stille rust ging vervelen. Wij wilden uitbreken. Jawel, dat sociale beest diep in ons konden wij niet langer onderdrukken. Vorig weekend lieten wij dat sociale beest los. Eindelijk. Het deed deugd. Wij ontmoetten vrienden. Het werd een gezellige boel. Drank en zon, altijd al een mooie combinatie geweest. Toch ontbrak nog dat ene ding. Omdat alle mooie dingen uit drie bestaan. Dat derde ding werd toegevoegd. Muziek. De juiste muziek. De keuze van die juiste muziek is niet evident. Is zelfs allesbepalend. Een foute keuze kan de sfeer naar een zwaar dieptepunt duwen. Een juiste keuze evenwel kan die sfeer opzwepen. Naar de hoogste sfeertoppen voeren.

 

Wij bleken de juiste keuze gemaakt te hebben. Wij kwamen na lange omzwervingen uit bij u. Bij Blow 3.0. Een ideetje van mijn vriend. Hij was een beetje aan het grasduinen doorheen zijn speellijsten. Hij liet ons allerlei dingen horen. Sommige goed. Sommige minder goed. Plots herinnerde hij zich één uw concerten. Over uw performance was hij meer dan lovend. In die mate dat hij ons wou laten kennismaken met uw muziek. Hij wou ons laten meegenieten van uw heerlijke sound.

 

Muziek moet je voelen. Muziek moet je raken. Dat wordt vaak gezegd van muziek. Uw muziek beroert niet enkel. Uw muziek heeft nog een extra dimensie. Ik ruik uw muziek. U moet hierin geen hygiënische verwijten vermoeden. Dat is het helemaal niet. Geen vuil zweet is het wat ik ruik. Een ander, aangenamer zweet ruik ik. Ik luister naar uw muziek en ruik ambiancezweet. Voor mijn ogen verschijnen springende lichamen. Dansende lichamen. Ik zie hoe zij uit de bol gaan. Op uw muziek. U zweept hen op. U dwingt hen nog heftiger te dansen. Zij lachen. Joelen. Schreeuwen. Weg zijn alle remmen. Niemand blijft aan de kant. Dat alles beeld ik mij in vanop mijn stoeltje op dat terras. Mijn vriend heeft juist gekozen. Dit is de juiste muziek bij de juiste omstandigheden. Vrienden, zon en Blow 3.0. Alle goede dingen bestaan inderdaad uit drie.

 

Ik zit op dat terras. Luister. Verlang naar dingen die vroeger zo gewoon waren. Met enorm veel goesting verlang ik opnieuw naar een feestje. Niet zomaar een feestje. Geen braaf feestje. Wel een wild feestje. Dat wil ik nog eens. Dat wil ik opnieuw. Op dat feestje zie ik u als gastheren. U nodigt uit. U ontvangt. U vraagt ten dans. Het zal stomen. Het zal swingen. Stille, rustige momenten zijn er niet. Stilte is voorbij. De stilte van de bubbel is verdwenen. Nu stormt het. Nu raast het. U bent verantwoordelijk voor die orkaan. Die muzikale orkaan. In de kern van die orkaan is er slechts één ding. Ambiance. De orkaan sleurt ons allen mee. Geen muurbloempjes. Iedereen moet die dansvloer op. Niet om even heel voorzichtig de temperatuur op te meten. Dat is van geen tel. Iedereen gooit zich. Smijt zich. Wild en enthousiast. Een orgie wordt het net niet. Wel een wild feestje. Waarnaar ik zo lang verlangde. Wij gaan door tot het krieken van de dag. En ver voorbij dat krieken. Enkel vermoeidheid kan een einde maken aan het feestje. Dat moment waarop we onze benen nog nauwelijks kunnen bewegen. Dat moment waarop we onze armen nauwelijks nog de hoogte in krijgen. Pas dan kunnen we misschien denken dat het einde in zicht is. Enkel dan. Niet eerder. Op dat terras moeten mijn vrienden mij terug naar de werkelijkheid brengen. Heel even was ik weg. Ik was in dromenland. Dat land waar mijn verlangen heel even werkelijkheid werd.

 

Mijn brief is bijna ten einde. Bijna heb ik gezegd wat ik wou zeggen. Toch nog twee dingen. Mensen die niet vertrouwd zijn met Blow 3.0 en deze brief lezen, zullen misschien vreemd opkijken bij de aanspreking. Geen voornamen, noch familienamen. Enkel muziekinstrumenten. Dat lijkt een bewuste keuze te zijn van jullie. Nergens vind ik jullie namen terug. Niet op jullie site. Niet op jullie FB-pagina. Enkel uw muziek lijkt te primeren. Die plaatst u op de voorgrond. Jullie houden zich op de achtergrond. Alsof jullie slechts de dienaars zijn van de door u gecomponeerde muziek. De muziek is de heer, jullie slechts de dienaars. Een nederige houding, die de muziek laat schitteren. Geen personencultus. Enkel de muziek. Over die muziek kan ik slechts één ding zeggen. Die is goed. Die is steengoed.

 

Twee dingen wou ik nog zeggen. Eén ding van de twee heb ik zonet gezegd. Rest mij dus nog één ding. Voorwaar, ik ben een wiskundig genie. Ik heb jullie muziek geproefd. Die eerste kennismaking smaakt naar meer. Ik wil jullie zien. Op een podium. Want dat is de enige en juiste plek voor jullie. Daar wil ik jullie ontmoeten. Ik voor het podium. Jullie op het podium. Zodat ik eindelijk die vele feestjes in mijn hoofd ten volle kan beleven. Die feestjes die ik telkens bijeen fantaseerde, elke keer als ik naar jullie muziek luisterde. Ik wil meer. Niet langer meer in mijn hoofd. Wel in het echt. In de realiteit. Daar kijk ik naar uit. Daar kijk ik erg naar uit. Vanaf heden volg ik jullie agenda met de nodige aandacht.

 

Ik wens jullie het allerbeste.

 

Tot later. Volgende week? Volgende maand? Volgend jaar?

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.