Beste Guy,
Elk verhaal heeft een begin. Dat is al eeuwen zo. Nooit stappen we een verhaal binnen zonder een begin. Vaak is een begin ook nodig om de toon te duiden waarin het verhaal zal verteld worden. Het begrip van die toon is noodzakelijk om het verhaal correct te kunnen duiden. Die correcte duiding is dan weer noodzakelijk om mogelijke verwarring te vermijden. U ziet, het vertellen van verhalen is niet zomaar vrijblijvend. Regeltjes moeten gevolgd worden. Stilzwijgende regeltjes. Het schrijven van een brief heeft ook zo van die regeltjes. Zelfs op schrift dienen wij ons te gedragen. Net als een verhaal vraagt ook een brief om een begin. Heel waarschijnlijk had u dat wel gedacht. U bent vertrouwd met het woord.
Met dat begin zal ik dus beginnen. Het kan niet anders. Ik moet daarvoor terugkeren in de tijd. Niet naar de tijden waarin de dieren nog spraken. Dat is te ver weg. Toch moeten we bijna vijftien jaar terug. Dat is ook al behoorlijk. Voor dat begin blijven we niet in Gent. We gaan naar Lichtervelde. Een kroegentocht. Daar hoorde ik u voor de eerste keer. Toen was u nog niet Guy Verlinde. U liet zich toen aanspreken met Lightnin’ Guy. Dat is het voorrecht van muzikanten. U kan goochelen met namen. Zonder administratieve rompslomp. U kan zijn wie u beslist te zijn. Eén naam, meerdere namen, het kan. Toch wil ik u niet onderhouden over naamgevingen. Laten we terugkeren naar Lichtervelde. Die bewuste avond was er niet veel volk. De opkomst zouden we kunnen omschrijven als eerder bescheiden. Maar niet het publiek vroeg mijn aandacht. Uw muziek was het die mijn aandacht opeiste. U was in de ban. U hield mij in een muzikale houdgreep. U liet niet los. Ik onderging. Met plezier. Sinds die avond bent u een EFM (Eén van mijn Favoriete Muzikanten). Dat houdt een levenslange verbintenis in. Ik volg u. Niet letterlijk. Ik ben geen stalker, laat daarover geen misverstand bestaan. Ik volg wat u zoal muzikaal doet. Uw concerten. Uw albums. Ik hou het bij.
Die lange omweg van een inleiding brengt ons bij vandaag. Heel regelmatig luister ik naar uw nieuwste album. All is forgiven. Dat teruggrijpen is wat ik doe als ik geconfronteerd word met een meesterwerk. Velen denken dat een meesterwerk enkel voorbehouden is voor die muzikale grootheden. Zij denken dat enkel die uitzonderlijke grootheden in zich de potentie hebben een meesterwerk voort te brengen. Ik kan enkel zeggen, zij dwalen. U bewijst het. All is forgiven is een pareltje. Bij elke luisterbeurt kom ik tot datzelfde besluit.
Naakte liedjes. Uitgepuurd. Gepolijst. Tot enkel de essentie overblijft. U bent een kok. Een muzikale kok. U weet de juiste ingrediënten te kiezen. De juiste mensen. Het juiste instrument op de juiste plaats. Op het juiste moment. U weet wanneer uw woorden nodig zijn. U weet wanneer woordeloze stilte noodzakelijk is. U weet wat u moet doen om de luisteraar bij de les te houden. Alles wat zou kunnen afleiden, schrapt u. Uit wat u doet, mag duidelijk zijn dat u geen hobbyhok bent. U bent een driesterrenchef. U beheerst uw vak. U creëert niet enkel voor u zelf. Dat zou te beperkend zijn. U creëert net zo zeer voor de luisteraar. Die luisteraar wil u behagen. Charmeren. Jawel, die luisteraar wil u verleiden. U slaagt daar wonderwel in. U weet mij te raken. Die warme naaktheid kruipt onder mijn vel. Grijpt mij naar de keel. Het album doet mij baden in weemoedigheid. Die zwaarheid duwt mij niet weg. Integendeel. Ik trek uw muziek dichter bij mij. Ik nestel mij in die weemoedigheid. Het kan vreemd klinken maar ik put uit dat wentelen een zekere warmte. Een positieve warmte. Ik ben misschien een rare jongen maar uw album maakt mij blij. Bij elke luisterbeurt. Elke luisterbeurt maakt mij bewust dat ik op deze soms wrede aardkloot niet alleen sta. Ik voel mij omringd. Met op de achtergrond uw soundtrack. Uw schitterende soundtrack. Mijn leven kan muzikaal niet beter gekleurd worden.
Heel waarschijnlijk zal u zich afvragen waarom ik u nu pas schrijf. Uw album werd vorig jaar uitgebracht. Tussen album en brief zit een grote tijdspanne. Dat is een feit. Dat durven te ontkennen zou een beetje bizar zijn. Al lang had ik het willen doen. Nooit kwam het er van. Ik besef dat tijdsgebrek een te gemakkelijk excuus is. Om het juiste te doen moet tijd gevonden worden. Toch vond ik voorheen die noodzakelijke tijd niet. Uitstellen was het gevolg. Tot nu. Nu kan ik het. Nu heb ik de tijd gevonden. De tijd om een uitstaande schuld af te lossen. U schonk mij een schitterend album. Ik ben blij eindelijk de woorden gevonden te hebben. De woorden, die ik nodig achtte om dat album recht te doen. Om dat album de juiste en nodige eer te bewijzen. Dat laatste klinkt een beetje zwaar op de hand. Ik besef het. Maar in een brief mogen we best wel eens overdrijven. Terwijl wij in het dagdagelijkse leven het pompeuze op afstand trachten te houden, mogen wij in een brief dat pompeuze met plezier omarmen. Een brief is anders dan het leven.
Beste Guy. Mijn brief is rond. Mijn dankwoord is geschreven. Want dat is wat deze brief bedoelt te zijn. In deze brief wou ik u danken. Voor dat schitterende album. Voor dat intense luisterplezier. Momenteel moeten we nog in ons kot blijven. Maar ik hou mij nu reeds één ding voor. Als wij ooit terug buiten mogen, haast ik mij naar dat Gentse café. De Missy Sippy. Want ik weet, daar staat u regelmatig. Op het podium. Daar wil ik u ontmoeten. Hopelijk heel binnenkort. Dat hoop ik. Van ganser harte. Intussen warm ik mij verder aan uw meesterwerk. Bedankt.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties