In tijden van corona: hulde aan de wetenschap. Gedicht voor Marc Van Ranst (en bij uitbreiding voor alle wetenschappers).

Marc,

Elke avond

ontmoeten wij elkaar.

U in het scherm.

Ik voor het scherm.

Ik zie u elke avond.

Steeds in eenzelfde trui.

Enkel de kleur verschilt.

Alsof de kleur symbool staat

voor deze of gene alarmfase.

Vanuit mijn kot

luister ik naar uw woorden.

Uw wijze woorden.

Uw troostende woorden.

U minimaliseert niet.

U overdrijft niet.

U bewandelt de middenweg

die ook in deze tijden nog steeds verguld is.

U relativeert.

U herleidt tot de juiste proporties.

U benoemt.

U dramatiseert niet.

U schetst evoluties.

U kijkt in de toekomst.

Niet in een glazen bol.

Wel via wetenschappelijke prognoses.

U maant aan tot kalmte.

U wijst terecht.

U bemoedigt.

U zalft.

U slaat.

U evalueert.

U stelt bij.

U breidt uit.

U verheldert.

U verklaart.

U polariseert niet.

U gaat voorbij aan ‘pandemietje’ twitterende politici.

U blijft binnen uw opdracht.

U valt niet uit uw rol.

U wikt.

U beschikt,

niet altijd.

U leidt de dans,

grotendeels.

Politici staan aan de kant,

vertalen politiek wat u wetenschappelijk schrijft.

Elke avond

ontmoeten wij elkaar.

Ik luister naar u.

U stelt mij gerust.

Het voelt alsof u mij een verhaaltje voorleest,

net vóór het slapengaan.

Ik hoor u en ik weet

dat het goed komt.

Omdat u het zegt.

Net vóór het slapengaan

dekt u mij toe met vertrouwen.

Een warm deken van hoop

trekt u over mij heen.

Ik slaap en ik droom.

Van de klimaatcrisis.

Ik droom hoe de wetenschappers

ook in deze crisis

de eerste viool spelen.

Dat de politici ook in deze

getuigen van enige bescheidenheid.

Dat de politici zich ook in deze

bewust zijn van de hoogdringendheid.

Ik ontwaak.

Ik weet het.

Dat het mogelijk is.

Een andere wereld.

Een betere wereld.

Een mooiere wereld.

Als ...

Tot vanavond,

Marc.