Gentbrugge, gezien op Canvas. Brief aan Joris Hessels.

Beste Joris,

Het kan mij wel eens gebeuren. Niet vaak. Wel heel soms. Als ik om me heen kijk, kan het mij al eens gebeuren. Donkere gedachten kunnen diep in mij dringen als ik zie wat er in de wereld gebeurt. Oorlogen die op vele plekken gestreden worden. Gekke wereldleiders die nog gekkere beslissingen nemen. Wanhopige mensen die zeeën oversteken in de hoop op een beter leven. Werkloze onverschilligheid tegenover de klimaatverandering. Dan zwijg ik nog over de politieke avonturen/capriolen in ons eigen landje. Als dat alles samenkomt, kan het al eens zwart kleuren voor mijn ogen. In die uitzonderlijke gevallen van donkere zwaarte in mijn hoofd heb ik een remedie. Eén remedie die mijn optimisme voedt. Want dat is wat ik ben, een optimist. Anderen zullen het misschien eerder omschrijven als naïviteit. Die woordenstrijd laat ik even aan de kant. Ik wil u mijn remedie geven. Dat doe ik bij deze. Ik speur opnieuw om mij heen. Ik kijk opnieuw naar de wereld en ga op zoek naar die enkele lichtpuntjes. Lichtpuntjes, die een begin van verandering kunnen teweegbrengen. Die puntjes vind ik. In kranten. In magazines. In reportages. Ik sla die puntjes op. Op mijn harde schijf. Zodat zij mijn naïeve optimisme blijvend kunnen voeden. Zodat zij mij blijvend kunnen versterken.

Waarom ik dat alles met u deel? Dat is niet zonder reden. Uiteraard niet. Zonder gegronde reden zou ik geen beslag willen leggen op uw tijd. Dat hoort niet. Dat werd mij zo geleerd. Ik ben een brave jongen. Een volgzame jongen. Deze brief heeft dus een reden. Een aanleiding. Ik keek naar uw programma. Naar Gentbrugge. Meteen na de eerste aflevering wist ik dat ik een brief zou schrijven. Omdat u via uw programma een leverancier bent van lichtpuntjes. Elke week aanvaard ik die levering met veel plezier. Ik open mijn armen. Om niet meer te lossen.

Ik luister naar de verhalen. Want dat is wat u doet. U laat de mensen vertellen. Via uw kleine interventies hoor ik die mooie verhalen. Over de gepensioneerde bloemenverkoper. Hij had zo graag opera gezongen. Het mocht niet. Van de ouders. Daarom dan maar uitgeweken naar een andere carrière. Een eigen bloemenzaak. Niks van verbittering. Enkel een warm enthousiasme voor het leven. Dat hebben al die gasten in uw programma gemeen. Het lijkt alsof dat enthousiasme uit de Gentbrugse gronden opborrelt en elke inwoner aansteekt. De meester in de Oosterse gevechtssport. De bakker/collectioneur. De moeder/manager van zeven of negen kinderen. De straatveger. De diepzeeduiker/zeiler. De radiomaker. Elk doet zijn ding. Maar in dat ene ding vinden zij de liefde. De passie. Die liefdevolle passie drijft hen voort. Doet hun ogen twinkelen. Dat te mogen en te kunnen zien, is een voorrecht. Een heerlijk en wonderlijk voorrecht.

Mensen vinden troost. Vinden liefde. Vinden goesting. Vinden een plek. Een plek in Gentbrugge. Een plek waar zij beslissen gelukkig te zijn. Gelukkig te worden. Ik zie en hoor de verhalen. Ik neem dat positivisme in mij op. Ik inhaleer die gelukzaligheid. Ik sla die levenswijsheid in mij op. Ik zie hoe het leven kan geleefd worden. Zonder complexiteit. Zonder verwikkelingen. Zelfs bij tegenslag en moeilijkheden blijft men overeind. Bij de pakken blijven zitten doet men niet. Integendeel. Atijd weer is er dat sprankeltje hoop. Dat warme Gentbrugse enthousiasme nestelt zich in mij. Ik voel mij vollopen. Ik gloei. Ik krijg het warm en lach. Een onuitwisbare glimlach zet zich vast op mijn aangezicht. Ik zei het reeds, ik ben een optimist. Maar uw programma doet mijn optimismetank elke week weer vollopen. Door uw programma voel ik mij gesterkt. Voel ik mij versterkt.

Plots krijg ik een gek idee. Misschien moeten we de wereldleiders uitnodigen naar Gentbrugge. Hen vragen plaats te nemen op dat bankje. Aan dat monument. Op dat pleintje. U zou de gastheer zijn. Veel moet niet gezegd worden. Slechts voor heel even plaatsnemen op dat bankje. Voor heel even diep inademen en zich laten vollopen met dat Gentbrugse enthousiaste positivisme. Zou het kunnen dat alle wereldproblemen plotsklaps verdampen? Zou het kunnen dat alle wereldproblemen van hun ballast zouden ontdaan worden en tot hun eenvoud zouden teruggebracht worden? Waardoor een oplossing voor het grijpen ligt. Zou het kunnen dat de wereldvrede plotsklaps in Gentbrugge zou gerealiseerd worden? Ik moet uitkijken. Mijn naïviteit speelt op. Ik neem mijn wensen voor werkelijkheid. Het zou nochtans mooi zijn. Zeer mooi.

Laten we niet gaan zweven. Laten we beide voetjes op de grond houden. Wereldvrede zal uw programma niet brengen. Wel zal uw programma tonen hoe eenvoudig het kan zijn. Hoe eenvoudig het kan zijn zomaar een gesprek te beginnen. Met zomaar iemand. Met een wildvreemde. Moeilijk hoeft het niet te zijn. Het begint met een goedemorgen. Goedemiddag. Goedenavond. En dan kan het alle richtingen uit. Het begin van een gesprek is altijd gekend. Het einde niet. Net dat maakt het boeiend. U hebt het ons getoond.

Beste Joris. Ik wil u danken. Voor uw fantastische programma. Met plezier nodig ik u uit. In Zwijnaarde. Op het dorpsplein hebben wij een kiosk. Daar wil ik u ontmoeten. Daar wil ik met u praten. Daar wil ik u dat ene ding zeggen. Van man tot man. Bedankt. Wie weet zal ik bij het uitspreken van dat ene woord wel een traantje wegpinken. Het zou best wel kunnen. Indien we elkaar niet zouden ontmoeten, hou ik het bij dit geschreven dankuwel.

Met vriendelijke groeten.