Beste Koen,
Beste Tom,
Beste Ben,
Beste Frederik,
Beste Johannes,
Beste Luk,
Een gewaarschuwd mens is er twee waard. Dat wordt wel eens gezegd. Net zozeer geldt dat voor een welingelicht mens. Vóór de voorstelling had ik mij geïnformeerd. Zodat ik wist wat mij te wachten stond. Vóór het binnengaan van de zaal las ik dat ene bordje. Dat bordje beloofde mij machtige muziek. Dat die machtige muziek best wel stevig zou kunnen zijn, mocht ik afleiden uit de oordopjes die mij werden aangereikt. Ik was gewaarschuwd. Ik was welingelicht. Een kleine wiskundige berekening leerde mij dat ik er op die bewuste avond vier waard was. Dat was mij nog nooit gebeurd. Dit was uniek.
Ik was welingelicht. Ik was gewaarschuwd. Toch kon ik nog verrast worden. Wie de hoofdrol zou spelen, was bij het begin van de voorstelling nog niet geweten. Dat moest nog beslist worden. Het lot zou hierover beslissen. Kop of munt. Eenvoudiger kon niet. Eerlijker kon niet. Het lot had beslist. Koen zou de hoofdrol voor zijn rekening nemen. Tom zou instaan voor alle bijrollen. Wij konden aan de slag. Of beter gezegd, jullie konden aan de slag.
Koen neemt plaats in de wagen. Een wagen is het niet echt. Een stoel moet die wagen voorstellen. Dat kan een beetje te simpel lijken. Maar het werkt wonderwel. Koen gaat met zijn rug naar het publiek toe zitten. Waardoor het lijkt alsof het publiek de passagiers zijn. Alsof wij meerijden met Koen. Deze keuze versterkt de betrokkenheid. Samen zitten we in de wagen. In de wagen waar alles gebeurt. In de wagen waar alle beslissingen worden genomen. Want heel snel is het duidelijk dat vele beslissingen moeten genomen worden. Om het hoofd te bieden aan een noodsituatie. Want dat is wat het is. Ivan Locke, het hoofdpersonage, zit in moeilijkheden.
Ivan Locke heeft besloten alles goed te doen. Alles juist te doen. Daartoe heeft hij de volgens hem juiste beslissing genomen. Wat die beslissing is, zal ik in deze brief niet onthullen. Ik wil de potentiële toeschouwer het plezier van het ontdekken niet ontnemen. Die potentiële toeschouwer moet nog kunnen verrast worden. Daarom dus geen verdere onthullingen. Wat ik wel kan zeggen, is dat die ene beslissing behoorlijk wat consequenties heeft. Consequenties op werkgebied. Op relationeel gebied. Op familiaal gebied. Om alles te kunnen managen moet er gebeld worden. Vanuit de wagen houdt Ivan contact met de buitenwereld. Met de personen die de impact van die ene beslissing aan den lijve zullen ondervinden. Al die personen worden gespeeld door Tom. Tom speelt de echtgenote. Speelt de zoon. Tom speelt de collega’s. Speelt het meisje. Tom speelt de gynaecoloog. Speelt de schepen. Jawel, Tom speelt al die rollen. Vanachter het projectiescherm biedt hij op een sublieme wijze tegenwerk aan Koen.
Slechts één acteur zichtbaar op het podium. Met zijn rug naar het publiek gekeerd. Aanvankelijk krijgen we enkel die rug te zien. Toch weet die ene acteur te ontroeren. Door zijn stem. Door de juiste intonatie. Door de stiltes. Die stem doet ons de twijfel voelen. Doet ons de vastberadenheid voelen. Doet ons de pijn voelen. Doet ons de boosheid voelen. Later in de voorstelling wordt het gezicht van Koen op dat grote scherm op het podium geprojecteerd. Dan wordt alles nog intenser. Want al die emoties worden nog versterkt. Al die emoties krijgen nog een extra laag. De mimiek doet wondere dingen. Ik had al gezegd dat het voelde alsof ik in de wagen zat. Samen met de andere toeschouwers. Nu gaat het voelen alsof ik naast Ivan Locke zit. Ik voel wat hij voelt. Op een dergelijke wijze dat ik hem wil vastgrijpen. Ik wil hem aanmoedigen. Bemoedigen. Ik wil hem zeggen dat alles uiteindelijk zal goed komen. Hoewel ik niet echt overtuigd ben van dat laatste. Toch zou ik hem dat zeggen. In een wanhopige poging om een deel van zijn pijn weg te nemen. Welzijnswerkers zouden mij terechtwijzen. Valse hoop geven is niet het juiste. Dat zouden zij zeggen. Maar het is mijn machteloosheid die mij tot die valse hoop drijft. Ik weet niet wat ik moet.
Deze voorstelling is behoorlijk intens. Het grijpt naar de keel. De betrokkenheid is groot. De acteurs schitteren. Diezelfde acteurs spelen op een uitzonderlijk hoog niveau. Indien het mogelijk was, zou ik hen nomineren voor een Oscar. Speciaal voor hen zou ik een aparte categorie voorzien. Zodat zij recht zouden hebben op die felbegeerde prijs. Met die lofzang zou ik deze brief kunnen afsluiten. Toch kan dat niet. Omdat ik dan dat ene niet zou vermeld hebben. Onvolledigheid moet vermeden worden. Daarom zal deze brief nog even verder gaan. Omdat ik het moet hebben over de muziek. Een beetje oneerbiedig zou ik kunnen spreken over soundtrack. Maar dat doe ik niet. Die muziek is een volwaardige speler. Bijna zou ik kunnen zeggen dat de muziek de derde acteur op het podium is. Daarom ook zitten de muzikanten vooraan op het podium. Zij worden niet weggeduwd. Niet achteraan. Niet aan de zijkant. Wel prominent vooraan. Die keuze is volledig terecht. De muziek doet wat de stem van Koen doet. Doet wat de mimiek van Koen doet. De muziek versterkt op verbluffende wijze de intensiteit. De muziek is ingetogen op de juiste momenten. De muziek ontploft op de juiste momenten. Ik luister en besef dat het bordje bij de ingang van de zaal niet overdreven was. Deze muziek is machtig. Deze muziek is krachtig. Net zoals de acteurs is ook deze muziek Oscarwaardig.
Ik had de film in het verleden reeds gezien. De film met Tom Hardy in de hoofdrol. Dat wist ik niet meer. Ik besefte het pas toen ik in de zaal zat. Ik besefte het pas toen de voorstelling al een tijdje bezig was. Dat een boek beter is dan de film wist ik al een tijdje. Nu leerde ik iets anders. Nu leerde ik dat een toneelstuk beter is dan de film. Tot die wijsheid kwam ik op een meer dan geslaagde toneelavond.
Beste Koen. Beste Tom. Beste Ben. Beste Frederik. Beste Johannes. Beste Luk. Voor die meer dan geslaagde toneelavond wil ik u uitgebreid danken. Ik heb gelachen. Ik heb net niet gehuild. U stond mij toe dat ik meer dan genoten heb. Daarom dus, bedankt.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties