De Twaalf, gezien op Eén. Brief aan de scenarioschrijvers, de regisseur, de actrices en de acteurs.

Gepubliceerd op 18 november 2019 om 13:14

Beste Sanne,

Beste Bert,

Beste Wouter,

 

Beste actrices,

Beste acteurs,

 

We hadden nog maar net de eerste aflevering gezien. Toch wisten we het meteen. Wachten op de volgende aflevering was geen optie. Eén week wachten om te kunnen kijken naar de volgende aflevering was gewoonweg te lang. We zouden datgene doen wat we voordien nog nooit gedaan hadden. We weken uit. De wondere wereld van de technologie bood ons die oplossing. Wij aanvaardden dankbaar. Wij schakelden de computer aan. Surften naar VRT NU. Daar deden we opnieuw iets wat we nog nooit gedaan hadden. Bingewatchen, dat deden wij. Meerdere afleveringen keken wij na elkaar. Op twee avonden hadden we de serie gezien.

 

Ongeduldige wezens, dat zou u ons voor de voeten kunnen werpen. U zou mij zelfs kunnen betichten van een te grote nieuwsgierigheid. Beide beschuldigingen zouden stand kunnen houden. Alleen, we hebben een excuus. Onweerstaanbare dwang, dat durven wij te pleiten. Wij konden niet anders. Bijna zou ik durven zeggen dat wij de reden voor die ongedurige nieuwsgierigheid bij u dienen te zoeken. Heel waarschijnlijk zal u zich hiervan niet bewust zijn. Of misschien juist wel. Het zit immers zo. In elke aflevering stak een element dat ons verlangend deed uitkijken naar de volgende aflevering. Een plotwending. Een onthulling. Een complicatie. U weet hoe u aan klantenbinding moet doen. U houdt de kijker vast. In die mate dat één week bijna te lang is. In die mate dat u ons deed uitwijken. Naar alternatievere vormen van televisie kijken. Jawel, ik pleit schuldig. Rekening houdende met verzachtende omstandigheden.

 

De schuldvraag houdt mij bezig. Houdt mij in haar greep. Ook ik wil weten wie de schuldige is. Ook ik wil weten of de beschuldigde terecht in de beklaagdenbank zit. Want zeker zijn wij niet. Constant twijfelen wij. Telkens weer worden wij een andere richting uitgeduwd. Een richting die ons bij een andere verdachte brengt. Een verdachte verschillend van de beschuldigde. Dat maakt ons opstandig. Omdat het niet zou mogen dat een onschuldige veroordeeld zou worden. Dat een onschuldige gestraft zou worden. Ons rechtvaardigheidsgevoelen stuurt ons. Wij luisteren naar de interventies van de advocaten. Wij luisteren naar de antwoorden van de getuigen. Wij luisteren naar de agenten. Wij kunnen enkel vaststellen dat elk woord ons doet wankelen. Dat elk woord ons doet twijfelen. Dat elk woord ons naar de haren doet grijpen. Wij weten het niet meer. Wij weten het gewoonweg niet meer. Daarom zijn wij zo nieuwsgierig naar het einde. Naar de uitkomst. Wij willen de waarheid weten. Of toch de meest aanvaardbare versie van de waarheid.

 

Toch is het niet enkel de schuldvraag die ons in de greep houdt. De blik achter de schermen werkt ook best wel verslavend. Niet enkel wordt het onderzoek ontleed. Ook het privéleven van de juryleden wordt ontleed. Er wordt wel eens gezegd dat elk huisje zijn kruisje heeft. Dat geldt zeker voor de twaalf juryleden. Het leven van de twaalf is geen saaie boel. In dat leven gebeurt wat. In het leven van sommige rommelt het behoorlijk. In het leven van anderen is het dan weer doodstil. Maar net dat is dan weer het probleem. Al die soms vreemde en plotse wendingen in het leven van de twaalf hebben een invloed. Een invloed op de alertheid. Op het vermogen tot oordelen. Al die wendingen kunnen tot begrip leiden voor de verdachte. Of kunnen net aversie opwekken tegenover de verdachte. Het leven van die twaalf zal uiteindelijk een invloed hebben op de uitspraak. Want het is bijna onmogelijk om al die wendingen af te leggen aan de deuren van de rechtszaal. Iedereen neemt zijn beslommeringen en zorgen mee binnen. Die zitten in het hoofd en sluipen binnen in alle gehoorde verklaringen. Verklaringen worden zo interpretaties van verklaringen. Eén verklaring krijgt zo twaalf versies. Dat voortdurende gevecht maakt ons zo nieuwsgierig naar het einde. Naar de uitkomst. Wij willen weten wat de jury beslist. Wij willen weten hoe de jury tot een besluit komt.

 

Aan het eind gekomen val ik steil achterover. Dit had ik niet verwacht. Een onverwacht einde van een meer dan schitterende reeks. Ik schud met het hoofd. Van verbazing. Van verwarring. Ik zou meer willen vertellen. Toch doe ik het niet. Ik heb zwijgplicht. Ik wil de geduldige kijker het plezier niet ontnemen. Ik kan enkel zeggen dat deze serie één van de beste is die ik ooit zag. Dat heb ik aan het einde van de laatste aflevering meermaals gezegd. Dat heb ik meermaals herhaald. Meer kon ik niet zeggen. Omdat ik al te zeer onder de indruk was. De ontknoping maakte mij stil. De ontknoping stal mijn mogelijke woorden van lof. Ik kon niks zeggen. Ik wou niks zeggen. Ik wou enkel alles nog eens terugspoelen. Om te zien waar ik iets over het hoofd had gezien. Om te zien waar ik de verkeerde conclusies had getrokken. Bij dat terugspoelen kon ik enkel zwijgen. Zwijgen en stilletjes herhalen dat dit zonder enige twijfel de beste reeks is.

 

Beste Sanne. Beste Bert. Beste Wouter. U schreef een ongelooflijk sterk verhaal. Een geloofwaardig verhaal. Een verhaal waarbij alles op de juiste plaats zit. Dat indrukwekkende verhaal werd op een verbluffende wijze vertaald naar het televisiescherm. Alles kreeg het juiste gewicht. Alles kreeg zijn juiste plaats. Alle elementen werden op een overtuigende wijze aan elkaar gezet. Toch wist u dat er nog iets meer nodig was. U had de juiste actrices nodig. U had de juiste acteurs nodig. Die vond u. Zij spelen de pannen van het dak. Zij tillen uw verhaal op. Naar dat hogere niveau.  Dat niveau dat enkel de allerhoogste kwaliteit herbergt.  Hun bijdrage maakt het grote geheel compleet. De Twaalf. Ik zal het nooit vergeten. Als mij ooit gevraagd wordt terug te blikken op het voorbij televisieseizoen, zal ik enkel denken aan deze reeks. Meer nog, als mij over vijftig jaar gevraagd wordt terug te blikken op het televisieseizoen van 2019 zal ik niet aarzelen. De Twaalf, dat zal ik zeggen. Enkel dat zal ik zeggen. En in mijn ogen zal de vraagsteller heel even een lichtje zien stralen.

 

Voor dat alles wil ik u danken. Uitermate en van ganser harte. Dank, dank en nog eens dank.

 

Met vriendelijke groeten.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.