Beste Willy,
Of ik zonder muziek zou kunnen? Het lijkt één van de grote levensvragen. Toch is het dat niet voor mij. Het antwoord op een levensvraag veronderstelt een voelbare onzekerheid. Het permanent karakter van het antwoord op een levensvraag is twijfelachtig. Het is aan verandering onderhevig. Afhankelijk van de gemoedsgesteldheid van dat ene moment. Dat alles ervaar ik niet bij die ene vraag. Geen levensvraag dus. Wel een belangrijke vraag. Een heel belangrijke. Een vraag waarop het antwoord evenwel zeer beknopt is. Neen. Dat is mijn antwoord op die ene vraag. Ik zou niet zonder muziek kunnen. Een leven zonder muziek kan of wil ik mij niet voorstellen. Het zou een nachtmerrie zijn.
Ik moet steeds muziek om mij heen hebben. Overal. Waar ik ook ben. Om dat te realiseren val ik steeds meer terug op de radio. Op mijn favoriete zender. Die favoriete zender veranderde doorheen de jaren. Ik begon bij Radio 2, verhuisde naar Studio Brussel om dan te eindigen bij Radio 1. Toch was mijn trouw aan mijn favoriete zenden niet absoluut. Ik durfde nog terug te grijpen naar oude liefdes. Ik keerde vaak terug. Ik schipperde. Van de een naar de ander. Van de ander naar de een. Zo ging het de laatste jaren. Ik was ontheemd. Vond nergens een muzikale thuis. Het maakte mij onrustig. Die onrust vertaalde zich in zappen. In de hoop toch op de juiste muziek te botsen. Soms lukte dat. Dan was ik blij. Soms lukte dat niet. Dan was ik minder blij. Jawel, ik had constant muziek om mij heen. Enkel die vaste stek ontbrak.
Dan kwam er dat berichtje. Er zou een gloednieuwe digitale radiozender opgestart worden. Radio Willy zou die zender heten. Doelpubliek zouden de 35- tot 50-jarigen zijn, die van stevige rock of classics houden. Ik viel misschien net buiten het doelpubliek. Ik ben eenenvijftig. Toch voelde ik mij aangesproken. Ik keek uit naar die eerste dag. De eerste dag dat radio Willy zou uitzenden. Dat was elf oktober. Een vrijdag. Die datum stond met dikke stift aangeduid in mijn agenda. Die mocht ik niet vergeten. Ik ben de vijftig voorbij. Dat zei ik al. Onthouden kan dan al eens moeilijk zijn.
Ik heb de start niet gemist. Die elfde oktober was ik op post. Ik was van de partij. Ik vierde mee. Want dat was wat moest gebeuren. Het begin van een nieuwe radiozender moest gevierd worden. Toch moest niet enkel dat gebeuren. Bovenal moest er geluisterd worden. Want dat is wat een radiozender vraagt. Zonder luisteraars geen radio. Zo is het altijd geweest. Het zou als een wetmatigheid kunnen beschouwd worden. Daarvan was ik mij bewust. Ik wou aan Radio Willy bestaansrecht geven. Daarom luisterde ik. Niet enkel die ene dag. Ik luisterde ook elke volgende dag. Geen enkele dag sloeg ik over. Want dat voelde ik bijna meteen. Radio Willy zou mijn zender worden. Intussen kan ik het anders formuleren. Radio Willy is mijn zender geworden. Ik ben thuis gekomen. Eindelijk. Geen zoeken meer. Geen zappen meer. Ik ben thuis. Ik blijf thuis. Geen ontdekkingsreizen meer doorheen het medialandschap. Dat alles hoeft niet meer voor mij.
Uw muziek doet mij geregeld terugkeren. Naar het verleden. Uw muziek doet mij geregeld ter plaatse trappelen. In het heden. Uw muziek doet mij geregeld vooruitkijken. Naar de toekomst. Jawel, uw muziek is gediversifieerd. Er wordt niet uit één bron getapt. Dat had ik nochtans verwacht. Dat had ik ergens gevreesd. Maar die vrees is onterecht. U kiest het beste uit een rijk en breed muzikaal palet. Ik herken en geniet. Ik ontdek en geniet alweder. Het is heerlijk. Het is fantastisch. Elke dag weer.
Elke dag stem ik af op Radio Willy. Benieuwd naar wat het zal worden. Overtuigd dat ik opnieuw een fijne dag zal beleven. Een fijne dag met een schitterende soundtrack. Heel regelmatig moet ik even aan de volumeknop draaien. De muziek moet wat luider. Omdat die muziek mij dat vraagt. Aan de eisen van de muziek kan ik enkel tegemoetkomen. Weigeren kan ik niet. Wil ik niet. Het gaat dus heel soms luid. Ik rammel niet enkel aan de volumeknop. Heel soms gaat mijn bureaustoel aan de kant. Ga ik rechtop staan. Om mij aan enkele heel bescheiden danspasjes te wagen. Want daarom durft uw muziek ook wel eens te vragen. Alweer kan ik enkel instemmen. Een dansje wordt wel eens geplaatst. In den duik. Heimelijk. Terwijl ik om mij heen kijk om te zien of ik door niemand betrapt word. Jawel, uw muziek dat wat met een mens. Uw muziek stemt mij gelukkig. Uw muziek maakt mij blij. Uw muziek maakt mij rustig. Uw muziek is voor mij de ideale medicijnman. Goed voor het hoofd en de benen. Goed voor het hart en de voeten.
Beste Willy. Bijna één maand zijn wij de beste vrienden. Voor die vriendschap wil ik u danken. Wil ik u uitgebreid danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties