Beste Bart,
Soms kan het anders lopen. Ik had mij voorgenomen geen verkiezingsdebatten te volgen. Ik diende niet meer overtuigd te worden. Jawel, ik had getwijfeld. Lange tijd had ik getwijfeld. Tot ik mij toch liet verleiden tot Doe de Stemtest. Plots ging het licht schijnen. Alle twijfel was weg. Ik wist voor wie te stemmen. De Vlaamse verkiezingen. De federale verkiezingen. De Europese verkiezingen. Mijn stem had een kleur gekregen. Een juiste kleur. Daarvan was ik overtuigd. Daarvan ben ik overtuigd. Geen twijfel meer. Enkel zekerheid.
Iedereen kiest. Zinzen en Van Cauwelaert. Europa kiest. Blanco. De Grote Karrewiet Verkiezingsshow. De zevende dag. Het grote gelddebat. Het laatste woord. Niks van dat alles moet nog van mij. Ik kan ontspannen. Ik mag ontspannen. Ik hoef mij niet te ergeren aan het gekrakeel. Aan het bochtenwerk. Aan het verdraaien van de waarheid. Ik hoef mij niet te ergeren aan de taal van de beloftes. Een taal, waaraan elke partij zich schuldig maakt. Ik kan rustig aftellen naar 26 mei. Om dan mijn bolletjes te kleuren. Zonder enige aarzeling. Jawel, het leven kan mooi zijn.
Maar dan ging u in debat met John Crombez. Dan kwam dat ene zinnetje. Uit uw verkiezingsprogramma. Voorgelezen door John Crombez. Een cruciale voorwaarde om de betaalbaarheid van onze pensioenen te behouden, en zo de solidariteit met de jonge generaties te vrijwaren, is dat de wettelijke pensioenleeftijd de levensverwachting volgt. In deze woorden werd niks verdraaid. De waarheid werd geen geweld aangedaan. De SP.A-voorzitter citeerde letterlijk.
Het debat was voorbij. Bijsturen was noodzakelijk. Jan Spooren, de pensioenspecialist van uw partij, kwam niet verder dan te zeggen dat het puur electoraal gezien misschien beter geweest was hierover te zwijgen. Dit kon niet overtuigen. Dit kon niet geruststellen. De partijwoordvoerder zei dan weer dat het nu prioritair is de effectieve loopbaan te verlengen. Nogal bondig voor een woordvoerder. Maar dan kwam u. Met een tweet. U beweerde dat u eerlijk was. Enkel de rest keerde hun kar. Alweer kwam dat beschuldigende vingertje. Dat vingertje dat naar de ander wees. Altijd zijn het de anderen. De Walen. De socialisten. Europa. De wereldvreemde rechters. De NGO’s. Nooit houdt u zichzelf een spiegel voor. Altijd de anderen. Zoals nu weer. U was rechtlijnig. De anderen wrongen zich in bochten.
Andere partijen die hun kar keren? Andere partijen die hun kar keren? Andere partijen die hun kar keren? Jawel, dat ene zinnetje moest ik enkele keren lezen. Dit kan toch niet waar zijn. Dat dacht ik. Uw partij, die de kracht van verandering belichaamt, is immers de kampioen in het keren van de kar. U deed het meermaals. Zonder met de ogen te knipperen. Zonder ook maar enigszins de behoefte te voelen verantwoording af te leggen voor die vele flipflops.
Ik keer terug naar de vorige verkiezingen. U kwam met de belofte van een begrotingsevenwicht. Wat daarvan in de praktijk gekomen is? Niks. Integendeel. Deze regering laat voor 2019 een begrotingsgat na van 8,5 miljard euro. U kan nog komen aandraven met het excuus dat het slechts een verkiezingsbelofte was. Dat iedereen toch weet wat er met verkiezingsbeloftes gebeurt. Akkoord, heel eventjes dacht ik dat u mij had overtuigd. Maar dan denk ik aan uw ‘Show me the money’ nummertje. Dat begrotingsevenwicht was geen belofte. U zou het realiseren. Omdat u het anders wou doen. De kracht van verandering, u weet wel. Daarom zeg ik u, u hebt gefaald. U hebt de belofte achter u gelaten en u bent doorgegaan. Zonder enige gêne.
Dat zal toch alles zijn? Helaas. Bij haar aantreden stelt Liesbeth Homans, Vlaams minister voor Armoedebestrijding, dat zij de kinderarmoede zal halveren. Vol vertrouwen zegt zij dat iedereen haar daarop mag afrekenen. Wat blijkt aan het einde van de rit? Eén op de tien Vlamingen leeft in armoede. De huidige Vlaamse regering beloofde dat Vlaanderen de laagste armoedecijfers zou hebben van Europa. Het bleken slechts lege woorden. Het aantal mensen die in armoede leven steeg tot 640.000. Het aantal gezinnen dat het einde van de maand amper haalt is groter dan ooit. Eén op drie Belgen heeft het moeilijk. En oh ja, de kinderarmoede? Die zal dan toch gedaald zijn. Daarvoor zou Liesbeth Homans toch zorgen. Helaas. Eén op zeven kinderen in Vlaanderen wordt geboren in armoede. Vandaag is het aantal kinderen geboren in armoede verdubbeld. Verdubbeld! Het had nochtans anders gekund. Dat bewees Canada. Een hervorming van het Canadese kinderbijslagstelsel heeft bijgedragen aan het succesverhaal. Het land koos er bij de hervorming voor om de kinderbijslag heel sterk inkomensafhankelijk te maken. Omdat uit onderzoek blijkt dat kinderbijslag een heel krachtig instrument kan zijn tegen kinderarmoede. Vlaanderen hervormde ook de kinderbijslag. Alleen koos deze regering een andere optie. De Vlaamse regering koos ervoor om elk kind hetzelfde bedrag te geven, met slechts een beperkte toeslag voor de laagste inkomens. Alweer een gemiste kans. Liesbeth Homans liet de belofte achter zich en ging door. Zonder enige gêne.
Dat zal toch alles zijn? Helaas. Ik kom aan de taxshift. Het paradepaardje van Johan Van Overtveldt, minister van Financiën. Vol overtuiging beweerde hij dat deze taxshift budgetneutraal zou zijn. Helaas, in de praktijk blijkt het anders te zijn. Daarover zijn kenners het eens. Hans Bevers, hoofdeconoom van Bank Degroof Petercam, is stellig. De taxshift sloeg een gat in de begroting. Gert Peersman, hoogleraar economie aan UGent, komt tot eenzelfde besluit. Hij zegt nog meer. Hij stelt dat de taxshift niet zozeer naar meer banen ging. Wel boekten de ondernemingen er vooral meer omzet en winst mee. Volgens Gert Peersman is de taxshift in de eerste plaats een mooi cadeau aan de ondernemingen. De hervorming van de vennootschapsbelasting mag hem ook aangerekend worden. Ook hiervan beweerde hij dat deze maatregel budgetneutraal is. Gevreesd wordt dat ook deze hervorming een gat zal slaan in de overheidsfinanciën. Vreemd is dat de Nationale Bank enkel tot het besluit kwam dat zij het niet weet. Alweer een gemiste kans. Johan Van Overtveldt liet de belofte achter zich en schoof de factuur door naar de volgende regering. Zonder enige gêne.
Dat zal toch alles zijn? Helaas. Ik kom uit bij Ben Weyts, het prijsbeest binnen uw partij. Hij realiseerde een verbod op onverdoofd slachten. Luid en welgemeend applaus. Maar dan is er die ene smet op het blazoen. Het rekeningrijden. Dat zou er komen binnen de huidige Vlaamse regering. Het stond met zoveel woorden in het Vlaams Klimaatbeleidsplan. Hierin werd verklaard dat voor alle lichte voertuigen een budgetneutrale slimme kilometerheffing zou ingevoerd worden waarbij de vaste belastingen zouden afgeschaft worden. Het principe ‘de vervuiler betaalt’ zou hiermee een feit worden. Helaas. De vrees voor electorale schade haalt het van de eigen overtuiging. Het rekeningrijden belandt in de vuilnisbak. Ben Weyts liet de belofte achter zich en kwam als enig excuus aandragen met het ontbreken van een draagvlak. Zonder enige gêne.
Dat zal toch alles zijn? Helaas. Het inschrijvingsdecreet. Dit zou het kamperen aan scholen overbodig moeten maken. Dat verkondigde de Vlaamse regering met trots. Dat het centrale aanmeldingssysteem werkt, bewijst Gent. Zesenenegentig procent van de Gentse leerlingen in het zesde leerjaar kan volgend jaar naar zijn eerste schoolkeuze in het middelbaar. Als één man stond elke partij achter dit decreet. Of toch niet? Uw partij keert zijn kar. Plots is uw partij de absolute verdediger van de vrijheid van onderwijs. Wat moeten we van deze bocht denken? Loyaal een beleid mee uitstippelen om dan het mes in de rug te steken. Uw partij brak zijn gegeven woord en gaat de verkiezingen in met een programma dat plots iets heel anders beweert. Zonder enige gêne.
Dat zal toch alles zijn? Helaas. Het ergste moet nog komen. Het VN-Migratiepact. Dat was in de schoot van de federale regering afgeklopt. Op 27 september 2018 kondigde de premier de Belgische steun voor het VN-Migratiepact aan. Hij deed dat voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Die aankondiging kwam niet zomaar uit de lucht gevallen. Verschillende momenten van overleg gingen die aankondiging vooraf. Op 19 februari werd het Migratiepact besproken op de CoorMulti. Op die CoorMulti bepalen de betrokken ministers, de vicepremiers en de premier het standpunt over internationale vraagstukken. De adjunct-kabinetschef van Theo Francken was hierbij aanwezig en maakte geen voorbehoud. Integendeel. Er was consensus. Want op 7 maart noemde minister van Buitenlandse Zaken de starttekst een vrij goed evenwicht tussen het volle respect voor de mensenrechten, de positieve aspecten van onregelmatige migratiestromen en de verschillende bezorgdheden van de landen van oorsprong, transitie en bestemming. Was er slechts die ene vergadering? Neen, meerdere overlegmomenten volgden. Nooit werden fundamentele bezwaren geopperd. Toen de onderhandelaars in New York op 13 juli hun werkzaamheden afrondden, volgde op 12 september een nieuwe CoorMulti. Op dit overleg zou een eindoordeel geformuleerd worden. Het kabinet van Francken kreeg een uitnodiging maar liet zich verontschuldigen. Wel was er voorafgaand telefonisch contact met de adjunct-kabinetschef van Francken. Die gaf zijn fiat. Er werd beslist om de tekst van het Migratiepact goed te keuren, te promoten en uit te werken. Ondanks die consensus ging u aan de kant staan. Plots had uw partij principiële bezwaren. Bezwaren, die voordien nooit werden geopperd. U moet het mij vergeven maar in dit alles lees ik een vooropgezet spelletje. Een vooropgezet en vuil spelletje. Ik kan het niet hard maken. Ik kan het niet staven. Alleen is het mijn vermoeden. U grijpt het VN-Migratiepact aan om uit de regering te stappen. Zodat u zelf oppositie kan voeren tegen uw gevoerde beleid. Zodat u bij de komende verkiezingen afstand kan nemen van het gevoerde beleid en helemaal geen verantwoording moet afleggen. Zodat u zou kunnen zeggen ‘si on me laisse faire’. Door uit deze regering te stappen levert u de grootste kritiek op het gevoerde beleid. Omdat u beseft dat u niet kan verdedigen wat niet te verdedigen valt.
Het is goed in eigen hert te kijken, nog even voor het slapengaan. Dat zou u toch eens moeten proberen. Niet als een calimero voortdurend wijzen naar andere partijen. Naar externe factoren. Dat gaat niet meer op. U bent de grootste partij. Die status vraagt een andere mindset. Een mindset waarin plaats is voor zelfkritiek. Die nederigheid mis ik. Die eerlijkheid vind ik nergens. Die openheid zal heel waarschijnlijk een verre droom blijven.
Beste Bart. Bij het begin van deze brief schreef ik dat ik wist voor wie te stemmen. U zal intussen begrepen hebben dat het niemand van uw partij zal zijn. Dat kan ik niet. Dat wil ik niet. Verantwoordelijkheid dragen en nemen voor een gevoerd beleid. Dat is wat ik wens. In het verleden hebt u al te veel uw kar gekeerd om die verantwoordelijkheid te mogen claimen. Staatsmanschap is iets wat men verdient. Uw partij en mandatarissen hebben nog heel wat werk te verzetten.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties
TOP geschreven!