Mijn reisverhaal Colombia: een inleiding.

Vele jaren leek het een evidentie. Het gebeurde als vanzelf. Ik ging op reis. Ik schreef een verslag. Zo eenvoudig leek het. Elk jaar opnieuw deed ik het. Zonder enige uitzondering. Ik ging naar Peru en Bolivia. Ik schreef een verslag. Ik ging naar Myanmar. Ik schreef een verslag. Ik ging naar Japan. Ik schreef een verslag. Ik ging naar Rusland. Ik schreef een verslag. Ik ging naar Iran. Jawel, alweer schreef ik een verslag. Reizen en schrijven, het leek perfect samen te gaan. Bijna leek het een automatisme. Ik deed het zonder er bij na te denken. Ik zette mij voor de computer en begon aan het neerschrijven van mijn indrukken. Van mijn ‘avonturen’. Voor mij was dat dagboek een perfecte afsluiting van een geslaagde reis.

Dit jaar ging ik de eerste keer aan het twijfelen. Ik zou het niet meer doen. Reizen, dat zou ik blijven doen. Het schrijven, dat zou ik achterwege laten. Het werd te lastig. Te tijdrovend. Ik wou het rustig aan doen. Voortaan zou ik op reis een boek meenemen. Op mijn hotelkamertje zou ik een boek lezen. Ik zou niet meer elke avond mijn indrukken van de voorbije dag haastig bijeen krabbelen. Ik zou dus vertrekken naar Colombia zonder kladblok. Zonder balpen. Rust, dat zou ik ervaren. Alsof ik mij daarmee onbewust leek over te geven aan het ritme van het land. Tranquilo, dat zou het worden.

Bij het pakken van de koffers steekt die twijfel weer de kop op. Mijn vrouw vraagt of ik dan toch niet een notitieschriftje zou meenemen. Zij lijkt mij beter te kennen dan ik zelf. Op haar vraag geef ik niet onmiddellijk antwoord. Ik aarzel. Om uiteindelijk dan toch maar toe te geven. Het schriftje gaat mee in de koffer. Samen met een balpen. De twijfel is nu definitief weg. Ik ga op reis. Ik ga schrijven. Dat weet ik nu zeker.

Wij vertrekken naar Colombia. Een gevaarlijke bestemming. Dat zeggen velen. Mij valt het op dat degenen die dat beweren nog nooit in het land geweest zijn. Zij hebben het enkel van horen zeggen. Zij hebben het ergens gelezen. Wat mij verder nog opvalt is dat degenen die er wel geweest zijn enkel de lof zwaaien over dat prachtige land. Als zij over dat land vertellen, gaan lichtjes branden in hun ogen. Lichtjes van enthousiasme. Lichtjes van warme sympathie. Sympathie, die dicht aanleunt bij liefde. In hun verhalen wordt niet gerept over mogelijk gevaar. Wordt niet gerept over mogelijke dreigingen. Zij hebben de andere kant van Colombia gezien. De mooie kant. De verleidelijke kant. Naar die andere kant wil ik op zoek gaan. Die andere kant wil ik leren kennen.

Colombia? Behalve de clichés weet ik weinig of niks van het land. Ik wil verder kijken dan die clichés. Ik wil verder kijken dan die enkele lettercombinaties. FARC. ELN. M19. EPL. Ik wil verder kijken dan dat schabouwelijke sujet. Pablo Escobar. Ik wil de schoonheid van dat mij nog onbekende land ontdekken. Daarvoor zal ik mijn ogen wijd open zetten. Om die schoonheid ten volle in mij op te nemen. Over die zoektocht naar schoonheid zal ik verslag uitbrengen. Dat zal ik neerschrijven in mijn kladblok. Een kladblok, dat als basis zal dienen voor mijn uiteindelijke reisverslag. Een reisverslag, waarvan u deelgenoot kan zijn.

Ik hoop u mee te nemen op mijn reis. Op onze reis. Een reis doorheen Colombia. Een land, dat u en mij hopelijk zal weten te verrassen.

Let the journey begin.

Volgende aflevering op donderdag 18/04/2019: Bogotá.