Pleidooi voor het verenigingsleven. Een positief verhaal. Brief aan de vrijwillig(st)er.

Beste vrijwilligster,

Beste vrijwilliger,

Ik woon drie jaar in Zwijnaarde. Tijdsgewijs zou u kunnen zeggen dat dit al een behoorlijke tijd is. U zou zelfs kunnen zeggen dat ik nu toch al een echte Zwijnaardenaar zou moeten zijn. Een ‘zwijntje’. Helaas, dat is niet zo. Dat kan ook niet. Verhuizen is een proces. Een proces, waarin de nodige stappen moeten gevolgd worden. In de juiste volgorde. Pas dan kan het lukken. Niet eerder.

Drie stappen zijn noodzakelijk. Onontbeerlijk. Ik verklaar mij nader. Zodat u mij niet zou kunnen beschuldigen van onwil. Onwil mijzelf een Zwijnaardenaar te noemen. Want dat is het niet. Zeer zeker niet. Daarover mag geen misverstand bestaan.

De eerste stap in het proces van verhuizen is het huis. Het nieuwe huis. Een ontdekkingstocht is noodzakelijk. Om alle mogelijke plekjes te ontdekken. Grote plekken. Kleine plekjes. Geen enkel hoekje mag vergeten worden. Alles moet in kaart gebracht worden. In het hoofd moet alles juist zitten. Pas dan kan de veroveringstocht beginnen. Pas dan kunnen plekken verworden tot eigen plekken. Vertrouwde plekken. Zodat wij blindelings kunnen navigeren doorheen de woning. Meer nog, vertrouwde plekken zijn nodig zodat wij blindelings alles kunnen terugvinden. Pas dan kunnen we spreken van een huisgevoel. Een thuisgevoel. Die stap hebben we nu achter de rug. Een huis werd ons huis. De eerste stap is gezet.

Ik ben klaar voor de volgende stap. Ik ben klaar voor Zwijnaarde. Zwijnaarde moet mijn Zwijnaarde worden. Zwijnaarde moet mij vertrouwd worden. Het lukte mij met Gent. Gent werd mijn stad. Mijn Gent. Akkoord, Zwijnaarde lijkt mij een grotere uitdaging. Maar het moet mij lukken. Dat wil ik. Dat hoop ik. Om dat te kunnen bereiken, moet ik het dorp in. Ik moet mij tonen. Ik moet ontmoeten. Ik begin bescheiden.

Ik ga lopen. Joggen. Doorheen Zwijnaarde. Dat lijkt mij een goed begin. Ik neem mij voor iedereen te groeten. Verbinding maken begint met een groet. Ik groet elke passant. Man, vrouw. Groot, klein. Jong, oud. Het maakt niet uit. Ik maak geen onderscheid. Al snel moet ik vaststellen dat mijn plan geen evidentie is. Groeten lijkt in België geen gewoonte te zijn. Dat merk ik niet enkel in Zwijnaarde. Dat heb ik ook op andere plaatsen al kunnen vaststellen. Passanten kijken weg van mij. Staren naar de grond. Kijken mij vreemd aan. In hun ogen lees ik die ene vraag: ‘moet ik u ergens van kennen?’. Slechts weinigen groeten enthousiast terug. Die weinigen maken mijn dag. Aan hen trek ik mij op. Al snel besef ik dat mijn begroetingsproject een werk van lange adem zal worden. Het moet sneller. Ik moet een tandje hoger schakelen.

Ik moet hulp zoeken. Het verenigingsleven kan de oplossing zijn. Ik ga naar recepties. Op pleinen. In lokale dienstencentra. Ik ga naar concerten. Op pleinen. In ontmoetingscentra. Ik doe aan sport. In sporthallen. In lokale dienstencentra. Op scholen. Ik ga naar verjaardagsfeestjes. In ontmoetingscentra. Ik doe veel. Ik kom buiten. Vaak. In al die dingen is er telkens één constante. Ik ontmoet gelijkgestemden. Met mensen, die mij voorheen onbekend waren, geraak ik aan de praat. Heel voorzichtig. Nog niet de grote gesprekken over de grote dingen des levens. Eerder over de kleine dingen. Dat is goed. Dat is leuk. Die kleine dingen zijn een inleiding. Een mogelijkheid tot verdere kennismaking. We praten op een rustige manier. Dat is al heel wat meer dan een schuchtere groet. Vanop grote afstand. Hier kijken we elkaar in de ogen.

Bij al die evenementen is er telkens dat ene, waarover ik mij verbaas. Op al die evenementen zie ik die mannen en vrouwen. Mannen en vrouwen die zich inspannen om van dat ene gebeuren een succes te maken. Die mannen en vrouwen worden vrijwilligers genoemd. Zij staan aan de inkom. Om het ticket te valideren. Zij staan achter de bar. Om een frisse pint te tappen. Voor mij. Of een warme koffie uit te schenken. Voor anderen. Zij lopen doorheen de zaal om diezelfde zaal netjes te houden. Die mannen en vrouwen lachen mij toe. Om mij een fijne dag te bezorgen. Om mij dat goede gevoel te bezorgen. Telkens weer. Het lukt. Het werkt.

Enkele dagen later loop ik doorheen Zwijnaarde. Enkele dagen na een of ander evenement. Ik ontmoet mensen. Mensen met wie ik door Zwijnaarde wandelde. Mensen met wie ik in de wachtrij stond. Mensen met wie ik aan de toog stond. Mensen met wie ik een concert zag. Ik groet hen. Zij groeten terug. Niet omdat het moet. Wel omdat zij mij erkennen. Wel omdat wij één ervaring delen. In hun ogen zie ik geen vreemde vragen branden. In hun ogen zie ik herkenning. Dat doet goed. Dat doet deugd. Stap voor stap wordt Zwijnaarde net dat ietsje meer vertrouwd.

Beste vrijwilligster. Beste vrijwilliger. Ik wil jullie danken. Jullie doen al het nodige om van het Zwijnaarde mijn Zwijnaarde te maken. Ik ben er nog niet. Ik kan mij nog geen ‘zwijntje’ noemen. Maar ik ben op weg. Stap voor stap. Met jullie hulp. Daarvoor wil ik jullie danken.

Met vriendelijke groeten.

PS: Mijn Zwijnaarde uit deze brief kan vervangen worden door om het even welke gemeente. Want overal zijn jullie actief. Overal zijn jullie te vinden. In tal van organisaties. In tal van verenigingen. Maar telkens met dat ene doel. Mensen samenbrengen.