Beste Sebastien,
Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens naar het theater ging. Vroeger ging ik vaak. Met veel plezier. Met groot enthousiasme. Maar het kan verkeren. Een verklaring kan ik niet geven, ik kan enkel zeggen dat het plots stilviel. Ik ging niet meer. Ik bleef thuis. Enkele weken terug groeide het besef dat ik mij moest herpakken. Dat ik opnieuw moest aanknopen met die goede gewoonte. Ik herinnerde mij vele, mooie avonden in het theater. Voorwaar, ik kreeg heimwee. Ik moest terug naar het theater. Onverwijld.
Mijn besluit stond vast. Ik zou terugkeren. Eén ding moest nog gebeuren. Welke voorstelling zou ik kiezen? Met welke voorstelling zou ik beginnen? De keuze is uitgebreid. Een juiste keuze wordt dan moeilijk. Ik wou met een knaller beginnen. Waardoor ik opnieuw zin zou krijgen in het theater. Waardoor ik voortaan geen uitvluchten meer zou zoeken om toch maar binnen te blijven. De zoektocht was moeilijk. In het kiezen aarzelde ik. Maar dan was er die ene inval. Mijn eurekamoment. Ik herinnerde mij dat ene toneelhuis. Compagnie Cecilia. Zij hadden mij nooit teleurgesteld. Of toch bijna nooit. Aarzeling werd zekerheid. Mijn keuze was gemaakt. Ik zou naar u toe komen. Naar Marinus van Compagnie Cecilia. Op u zette ik al mijn hoop. U zou mij terugbrengen naar het theater. Althans, dat hoopte ik. Want er bestaat nog altijd zoiets als het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is.
Vorige week was ik dan in De Expeditie. De thuishaven van Compagnie Cecilia. Ik stapte geen theaterzaal binnen. Ik stapte een estaminet binnen. Zo was de zaal ingericht. Ik werd teruggeflitst naar een andere tijd. Naar een andere plaats. Ik kwam terecht in de zeventiende eeuw. In Oostende. Daarheen voerde u mij. Daarheen bracht u mij. U was geen acteur. U was een kaper. Dat deed u mij geloven. Ik was op de juiste plaats aangekomen. Een kaper kent slechts twee plekken. Zijn schip en de kroeg. Tussen die twee plekken speelt het leven van een kaper zich af. Dat leven vertelde u. U maakte ons deelgenoot van uw leven. Van uw wapenfeiten. Van uw verlies. Van uw winst. Van uw pijn. Van uw liefde. Van uw dromen. U verhulde niks. Ging niks uit de weg. U leek mij eerlijk.
U bent niet alleen een kaper. Net zozeer bent u een verhalenverteller. Een entertainer. Een podiumbeest. Ik hing aan uw lippen. Ik at uw woorden. U voedde mij. U weet hoe u een publiek aan u moet binden. Het lijkt gemakkelijk. Maar net in dat gemak schuilt de moeilijkheid. Het is als ballet. Ballerina’s moeten de complexiteit van de bewegingen als natuurlijk laten lijken. Als verteller doet u hetzelfde. U brengt ons tot tranen. Maar op datzelfde moment geeft u een kwinkslag. Waardoor wij opnieuw kunnen lachen. U brengt die heerlijke mix van een lach en een traan. Een lach en een traan, dat is het leven. Door dat leven bent u getekend. Gekneed. Het maakt u tot de mens die voor mij staat. Met zijn grote en kleine kantjes.
Vóór ik naar De Expeditie vertrok, vroeg mijn vrouw of een monoloog geen te grote inspanning zou vragen van mij. Zij vreesde verveling. Dat wenste zij mij niet toe. Zij wou een fijne avond voor mij. Die bezorgdheid ontroert mij. Telkens weer. Toch stelde ik haar gerust. Ik vertelde haar dat de monoloog mijn favoriete theatergenre is. Als alles goed zit, kan dit de mooiste vorm zijn. De meest intense. Er is geen afleiding. Enkel de acteur en ik. Rechtstreekser kan niet. De acteur richt zich onmiddellijk tot mij. Zonder omwegen. Als alles goed zit, kan van verveling geen sprake zijn. Integendeel. Dan kan enkel de grootste betrokkenheid ontstaan. Dan kan magie ontstaan.
Na de voorstelling kon ik maar één ding denken. Dit was hemels. Dit was magisch. Dit mocht niet eindigen. Dit moest blijven doorgaan. Ik wou nog even blijven doorhangen. Ik wou met u aan de toog hangen. Blijven luisteren. Want u had nog veel te vertellen. Dat dacht ik. Dat hoopte ik. Die avond diende ik vast te stellen dat toneelvoorstellingen gebonden zijn aan zekere wetmatigheden. Een toneelvoorstelling moet een begin hebben. Een toneelvoorstelling moet een einde hebben. Die wetmatigheden zijn nodig. Ik zal het niet ontkennen. Er moet een minimum aan structuur zijn. Maar die avond kon ik het enkel betreuren. Want een einde wou ik niet. Ik wou dat het feest doorging. Tot diep in de nacht.
Nog één ding wou ik zeggen. Ik was ten zeerste onder de indruk van uw kunsten als acteur. U was een vakman. U was een artiest. Daarop viel niks af te dingen. Toch was het niet enkel dat waarom ik zo zeer onder de indruk was. Er was nog iets. Dat extraatje. U deed mij denken aan Arno. De Oostendse zanger. In uw bewegingen. In uw stappen. In uw waggelen. In uw praten. In die vaak onnavolgbare zinnen. In die humor. Vandaag bestaat er geen grotere vrijbuiter dan Arno. Het leek alsof u die hedendaagse vrijbuiter had teruggevoerd naar zijn Oostende van de zeventiende eeuw. Die gelijkenissen kon ik ten zeerste waarderen. Arno is mijn held. Die avond zag ik u. Ik zag de kaper. Ik zag Arno. Ik zag die avond de heilige drievuldigheid.
Ik wou nog één ding zeggen. Dat heb ik zonet gedaan. Nu zou ik moeten afronden. Ik zou mijn brief moeten afsluiten. Maar dan zou ik één ding niet gedaan hebben. Dan zou ik het niet gehad hebben over de muziek. Over de muzikanten. Want muziek was er ook. Dronkemansliederen. Treurliederen. Liefdesliederen. Bijna naakt werden ze gebracht. Een zachte, muzikale begeleiding. Net wat die liederen nodig hadden. Ik hoorde de kapersblues. Ik luisterde naar de kapersblues. Ik werd geraakt. Ik werd ontroerd. Telkens als het tweemansorkest aan de slag ging. Dat wou ik nog schrijven. Vóór dat ik zou afsluiten. Want dat onvermeld laten, zou doodzonde zijn.
Beste Sebastien. Ik kwam vorige week opnieuw naar het theater. U liet mij zien en voelen waarom ik dat moet blijven doen. U gaf mij opnieuw zin. Goesting. Daarvoor wil ik u uitgebreid danken. Uitgebreid en welgemeend.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties