Beste Hanne,
De meeste dromen zijn bedrog. Dat wordt al eens gezongen. Door Marco Borsato. Het werd zijn grootste hit. Het is zijn grootste hit. Op dansfeestjes, waarop ik aanwezig ben, wordt het al eens gedraaid. Naar het einde van de avond. Als de zin voor kritiek een beetje begint te verwateren. Dan ga ik uit de bol. Jawel, dan dans ik. Bij deze bekentenis dient onmiddellijk een kanttekening geplaatst te worden. Ik kan niet dansen. Jawel, ik doe mijn danspasjes. Een eigen choreografie. Een vrije interpretatie. Evenwel, geconfronteerd met een strenge vakjury zou ik afgaan als een gieter. Hun verdict zou streng zijn. Maar op die dansvloer is een vakjury nooit aanwezig. Ik kan mij dus volledig uitleven. Ik kan mij volledig laten gaan. Die vrijheid ervaar ik telkenmale als hemels.
U danst ook. Niet op Marco Borsato. Laat daarover geen misverstand bestaan. De meeste dromen zijn bedrog kan u niet verleiden tot de dansvloer. Omdat u beseft dat niet alle dromen bedrog zijn. Soms kunnen dromen gerealiseerd worden. Soms worden dromen werkelijkheid. Aan het realiseren van uw droom bent u nu al enkele weken bezig. Wij, als televisiekijker, kunnen daarvan getuige zijn. Ooit wou u ballerina worden. Helaas, het mocht niet zijn. Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Dat wist Willem Elsschot. Dat wisten ook uw ouders. Ballet diende een hobby te blijven. Een ‘echt’ diploma diende gehaald te worden. U werd journaliste. Ballerina werd uw droom.
Hanne danst. Dat programma wordt uw droom. Dat programma wordt uw werkelijkheid. De uiteindelijke bedoeling van het programma is dat u de balkonscene uit Romeo en Julia zal dansen. In de choreografie van Les Ballets de Monte-Carlo. Met uw danspartner Gabor Kapin. U zal dus op het podium staan. Als ballerina. Wat wij in dat programma zien, is dat ballet voorwaar geen hobby is. Ballet vraagt een engagement. Een overgave. Jawel, ballet is topsport. Het vraagt het uiterste van uw lichaam. Het vraagt een ultieme beheersing van datzelfde lichaam.
Wij zijn getuige van uw ‘lijdensweg’. Van uw oefensessies. Van uw trainingen. De arabesque. De pirouette. De plié. De relevé. De tendu. Het lijkt allemaal zo eenvoudig. Maar net daarin schuilt de moeilijkheid van uw opdracht. U moet de complexiteit van het dansen verhullen. U moet die complexiteit verbergen met een bijna vanzelfsprekende natuurlijkheid. U moet het doen lijken alsof ballet pure eenvoud is. Om dat te bereiken moet er geoefend worden. Moet er vaak geoefend worden. Heel vaak. Als professionele danseres zou dat uw dagtaak zijn. Helaas, u bent geen professionele danseres. Dat oefenen komt er dus bij. Als extra. Naast uw voltijdse dagtaak als journaliste. Naast uw voltijdse dagtaak als moeder. U krijgt het druk. U hebt het druk. Elk gaatje in uw agenda wordt gevuld met dansen.
Een bijna onmogelijke opdracht. Zo omschreef Nadia Deferm, balletdirecteur Koninklijke Balletschool Antwerpen, uw droom. U klampte zicht vast aan dat ene woordje, bijna. Uw opdracht werd niet onmogelijk geacht. Er werd u een minieme slaagkans toegedicht. Dat was voldoende voor u. Die bijna onmogelijkheid drijft u voort. Is uw motor. Is uw hoop.
Mij lijkt het een onmogelijke opdracht. Toch hoop ik dat het u zal lukken. Elke dinsdagavond juich ik u toe. Moedig ik u aan. Elke dinsdagavond kijk ik naar uw totale overgave. U gooit zich. U werpt zich. Er is twijfel. Daarvoor bent u niet ongevoelig. Maar die twijfel leidt u niet af. U herpakt zich. Telkens weer. U spreekt zichzelf moed in. Anderen spreken u moed in. U zegt dat het kan. Dat het moet. U gaat door. Opnieuw en opnieuw herhaalt u die oefeningen. Elke dinsdagavond zie ik de journaliste even verdwijnen. Elke dinsdagavond zie ik de ballerina verschijnen. Die ballerina, die zo graag die ene balkonscène zou dansen. Koppig zet u door. Gaat u door. Elke dinsdagavond zie ik dat kleine meisje, dat ooit droomde een ballerina te zijn. In uw ogen zie ik een felle passie oplichten. Opnieuw beleeft u het plezier van het dansen. Alsof u een vriendin ontmoet, die u lange tijd niet meer gezien had. U ervaart opnieuw de warmte van die vriendschap.
Ik ben een fan van het programma. Niet enkel omwille van u. Niet enkel omwille van die bijna onmogelijke opdracht. Niet enkel omwille van de uitdaging. Ik ben fan omdat het programma niet enkel om Hanne Decoutere draait. Bijna oneerbiedig zou ik zeggen dat u slechts een excuus bent. Want via u stelt het programma het ballet centraal. U laat ons binnen in de wereld van het ballet. U opent de deuren. U bent onze gids. U toont ons de wereld achter de coulissen. U herinnert ons er aan wat ballet echt kan betekenen. U doet mij verlangen naar buiten te gaan en een dansvoorstelling te gaan zien. Omdat ik wil ontroerd worden door de kracht en de tederheid van ballet. Door de schijnbare eenvoud van de moeilijkheid. Door de elegantie van die vele bewegingen, die elk op zich een eigen verhaal vertellen.
Beste Hanne. Elke dinsdagavond komt u één stapje dichter bij de ballerina, die u ooit hoopte te zijn. Elke dinsdagavond komt u één stapje dichter bij het podium, waarop u uw favoriete balkonscène zal mogen dansen. Maar dat is niet alles. Elke dinsdagavond bent u die fantastische ambassadrice voor het ballet, uw favoriete ‘hobby’. Om al die grote en kleine redenen hoop ik van ganser harte dat u zal slagen. Om al die grote en kleine redenen wens ik u alle succes toe. Om al die grote en kleine redenen hoop ik dat u mag schitteren tijdens uw finale.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties