Beste Els,
Beste Eva,
Beste Kapinga,
Beste Bruno,
Beste Nils,
Beste Tom,
Beste Yves,
Niemand zou het durven te vermoeden. Facebook zit in het hoekje waar de klappen vallen. Positieve geluiden over dit medium zijn er nauwelijks. Toch durf ik het aan in de inleiding van deze brief de loftrompet te blazen over het speeltje van Mark Zuckerberg. Heel misschien zal ik hierom verketterd worden. Het weze dan maar zo. Toch doe ik het. Omwille van dat ene ding. Facebook bracht mij naar uw voorstelling, Onder de vleugel. Zonder Facebook had ik het niet geweten. Zonder Facebook was ik niet gegaan.
Muziek! Ik kan niet zonder. Waar ik ook ben, muziek moet aanstaan. Op de achtergrond. Op de voorgrond. Het maakt niet uit. Het lijkt wel alsof het mijn motor is. Alsof het mijn beste en trouwste compagnon is. Ondanks die alomtegenwoordigheid dien ik evenwel te bekennen dat ik soms vergeet wat de kern van muziek is. Of zou moeten zijn. In uw voorstelling bracht u mij terug naar die kern. U bracht mij in herinnering wat muziek behoorde te zijn. Puurheid. Schoonheid. Zo simpel kan het soms zijn. Maar net omwille van die eenvoud wordt het wel eens vergeten. Daarom is het altijd goed dat het toch heel af en toe wordt herhaald. Dat hebt u gedaan. Met een sterke overtuigingskracht. Met verve.
Op een meer dan voortreffelijke wijze illustreren jullie de waarde van muziek. Jullie tonen wat muziek kan. Wat muziek vermag. Muziek troost. Bevrijdt. Verzacht. Heelt. Muziek geneest. Verenigt. Schudt wakker. Herinnert. Muziek beroert. Ontroert. Vuurt aan. Vreet op. Al die emoties komen samen in muziek. Afhankelijk van de luisteraar zal muziek dat ene bepaalde gevoelen beroeren. Ik heb het mogen ervaren tijdens uw voorstelling. In de keuze van uw liederen kwamen vele thema’s aan bod. U zong over de liefde. Uiteraard. Niks kan zonder liefde. Niemand kan zonder liefde. Muziek is de motor. Liefde is dan zeker de brandstof. Dat is evenwel niet het enige thema. Liefde mag dan sterk en krachtig zijn, toch is er meer dat kan bezongen worden. Veel meer. Er is eenzaamheid. Verraad. Gemis. Gebrek. Pijn. Er is verknochtheid. Ontworteling. Er is zoeken en ontdekken. Er is angst en vreugde. Er zijn engelen en demonen. Dat alles brengt u samen in die ene voorstelling. Jawel, u kiest voor meerstemmigheid.
Vaak is het zo dat het een tijdje duurt alvorens ik in de voorstelling zit. Alvorens diegene die op het podium staat mij meeneemt in zijn of haar verhaal. Dit keer was het niet zo. Jullie hadden gekozen voor een schitterende openingszet. Eva en Kapinga mochten aftrappen. Daar kan niemand ongevoelig bij blijven. Vaak zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen maar ik was die uitzondering niet. Ik werd onmiddellijk gegrepen. Aangegrepen. Ik zat in het verhaal. In de voorstelling. Ik zou niet meer lossen. Ik zou niet meer aan de kant gaan staan. Ik was betrokken partij.
Een mooi en sterk begin, dat vraagt om een vervolg. Daarvoor zorgde u. Schoonheid werd een constante doorheen de voorstelling. U koos de juiste nummers. Ik hoorde David Sylvian. Brigitte Kaandorp. Frank Sinatra. Serge Lama. Tammy Wynette. Roosbeef. Frank Boeijen. Natalie Merchant. Toon Hermans. Marlene Dietrich. Ik hoorde nummers die ik voordien nog nooit had gehoord. Onbekend maakt onbemind, dat wordt wel eens gezegd. Dat was hier van geen tel. Die onbekende nummers vonden hun juiste plek in die rij van schoonheid. De krop in de keel, dat is wat ik kreeg. Kippenvel, dat is wat ik voelde. Neen, ongevoelig kon ik hierbij niet blijven. Dit was intens.
Toch waren het niet enkel de gekozen nummers, die mij in vervoering brachten. Een evenzo groot aandeel in die beroering had de muzikale begeleiding. Telkenmale wisten de muzikanten de juiste klemtoon te leggen. Zij wisten op een juiste manier de gezongen emotie aan te dikken en te versterken. Zij waren de juiste saus bij het juiste gerecht. Soms pikant. Soms mild. Soms overdadig. Soms slechts heel miniem. U kwam tot een schitterend samenspel.
Een buitenstaander zou bij al deze woorden kunnen denken dat de hele voorstelling te zwaar op de hand was. Dat zou een foute veronderstelling zijn. Want vaak heb ik moeten lachen. Geen bulderende lach. Wel een warme en deugddoende glimlach. Ik kon mij warmen aan het spelplezier. Een spelplezier, dat ik kon afleiden uit de interacties tussen jullie op het podium. Die interacties waren vaak best grappig. Mijn vrouw zegt vaak dat iemand pas echt goed in zijn job kan zijn als hij of zij bij het uitoefenen van diezelfde job ook kan lachen. U kon lachen. U bent dus uitmuntend in uw job. In de Minard illustreerde u op treffende wijze dat in de bewering van mijn vrouw een groot waarheidsgehalte schuilt. Voorwaar, zij is een wijze vrouw.
Vorige week kwam ik naar de Gentse Minard. Met dank aan Facebook. U schonk mij een warme avond. U schonk mij een fijne avond. Daarvoor wil ik u enkel danken.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties