Beste Pascale,
Ik meen te mogen stellen dat ik het leven als gemakkelijk mag ervaren. Niks is onoverkomelijk. Ik heb alles onder controle. Ik heb weinig om over te klagen. Dat laatste dien ik te herformuleren. Eerlijkheid voer ik hoog in het vaandel. Ik heb niks om over te klagen. Vaak zeg ik wel eens dat ik een gelukskind ben. Die opmerking zeg ik dan al lachend maar in die lach schuilt een grote waarheid. Desondanks is er elk jaar één moeilijk moment. Eén stresserend moment. Tegen de eindejaarsfeesten wordt van mij verwacht dat ik een verlanglijstje opmaak. Een lijstje, waarin ik opsom wat ik graag gehad zou hebben als cadeau. Bedoeling van dat lijstje is het aankopen van geschenken toch enigszins te vergemakkelijken. Door de keuze te beperken. Aanzienlijk te beperken. De keuze wordt teruggebracht tot een summier lijstje. Dat lijstje samenstellen is een behoorlijk zware opgave.
Vorig jaar ervaarde ik evenwel geen stress. Het samenstellen van mijn lijstje ging vrij vlot. Ik herinnerde mij uw nieuwste boek, Nog eenvoudiger met vier ingrediënten. Dat boek plaatste ik bovenaan mijn lijstje. In de hoop dat iedereen zo zou begrijpen dat ik uw boek echt wel graag gehad zou hebben als cadeau. Ik hecht belang aan rangschikkingen. Wat bovenaan een lijst staat, acht ik als prioritair. Als uiterst belangrijk. Als belangrijkste. Cadeaus worden gekocht om mensen gelukkig te maken. Uw boek zou mij gelukkig maken. Daarvan was ik overtuigd. Ik ken uw werk. Ik ken uw boeken.
Die kleine hint werd begrepen. Niet enkel ik hecht belang aan rangschikkingen. Hierin word ik gevolgd. Ik kan u dus vertellen dat ik uw nieuwste boek als kerstcadeau mocht ontvangen. Ik was verheugd. Ik was blij. Oprecht blij. Geen valse blijheid. Want in die kerstdagen kan die blijheid al eens vals zijn. Als gekke of vreemde cadeaus worden geschonken, wordt van de ontvanger verwacht dat hij of zij ondanks alles toch blij is. In die gevallen kan die blijheid dan al eens geacteerd zijn. Waarbij de ene ontvanger al beter kan acteren dan de andere ontvanger. Toneelspelen hoefde ik niet te doen. Wel duizendmaal zei ik dat ik bijzonder tevreden was met dat boek. Elk van die duizend keer sprak ik uit met een gelijke en vanzelfsprekende overtuigingskracht.
Ik had het boek. Ik moest aan de slag. Een kookboek als kerstcadeau krijgen en dan weigeren aan het kookvuur te staan, dat kan niet. Dat mag niet. Ik moest de handen uit de mouwen steken. Maar die keukenarbeid schrok mij niet af. Ik was vertrouwd met uw boeken. Ik weet dat uw recepten best haalbaar zijn voor mij. Uw recepten zijn best doenbaar voor een amateur, die toch enige schroom ondervindt om zichzelf een kok te noemen. Een kok ben ik niet. Een culinaire hobbyist, zo zou ik mij eerder omschrijven. Die hobbyist werd gerustgesteld door de titel van uw boek. Die titel beloofde dat het nog eenvoudiger zou worden. Die titel beloofde dat ik weinig tijd diende door te brengen in de winkel aangezien ik slechts op zoek diende te gaan naar vier ingrediënten. Dat waren mooie beloftes. Beloftes, die mij nog meer aanvuurden om snel aan het werk te gaan.
Ik ben nu al een tijdje aan de slag met uw nieuwste boek. Alvorens ik luidop de loftrompet blaas (want dat zal ik doen), misschien nog heel even een korte dienstmededeling. De beloftes vervat in de titel van uw boek maakt u ruimschoots waar. Geen lange zoektochten doorheen de winkelrekken, op zoek naar dat ene, moeilijk te vinden ingrediënt. Alles is gemakkelijk te vinden. Zelfs voor mij. Snel en vlot verzamel ik de nodige ingrediënten. Hierin schuilt voor mij al de verwachte eenvoud. Eenvoud dat gelijkgesteld kan worden met gemak.
Maar dan het eigenlijke koken? Slaagt het boek in zijn opzet? Ik kan u geruststellen. U slaagt met grootste onderscheiding. U laat mij de keuze. Ik kan kiezen voor een recept, klaar in 10 minuten. In 15 minuten. In 20 minuten. In 25 minuten. Bovendien laat u mij ook de keuze of ik al dan niet voor een ovenschotel ga. Tot slot kan ik ook nog opteren voor iets chic. Alles in uw boek wordt netjes gegroepeerd. Dat alleen al is best handig. Toch nog even meegeven dat ik uw snelle desserts voorlopig nog achterwege laat. De feestdagen zijn net achter de rug. Dat merk ik als ik de confrontatie aanga met de weegschaal. Voorlopig moet het met wat minder. Die desserts hou ik even achter de hand. Als mijn streefgewicht opnieuw in zicht komt, zal ik mijzelf de vrijgeleide geven mij hieraan te wagen. Soms moet een mens streng zijn voor zichzelf.
Wortelen met spekblokjes en erwten. Spiegelei ‘new style’ met feta en champignons. Spinazie met pittige ricotta en ei. Gehakt met tomatensaus, ui en geschaafde amandelen. Kikkererwten met groenten in de oven. Pastinaak met feta en noten. Aan die gerechten heb ik mij reeds gewaagd. Telkens was het een feest. Ik besef het. Bij die lovende kritieken zou u mij kunnen verdenken van belangenvermenging. Ik ben tezelfdertijd uitvoerder en beoordelaar. Die twee petjes kunnen mijn zicht vertroebelen. Toch is het niet mijn oordeel dat ik neerschrijf. Ik lees de appreciatie van mijn kookkunsten en uw recepten in de ogen van mijn vriendin. Beter nog, van mijn vrouw. We zijn pas gehuwd. Om misverstanden te vermijden, toch enige duidelijkheid hieromtrent. De liefde blijft dezelfde. De koosnaampjes blijven dezelfde. Enkel de ‘aanspreektitel’ wijzigt. Vriendin wordt vrouw. Dat moet even wennen.
Elke avond schuiven wij aan tafel. Nieuwsgierig naar wat het zal worden. Elke avond kijken wij elkaar aan. Terwijl wij eten. Ik zie pretoogjes. Ik zie oogjes fonkelen. Schitteren. Dit zegt meer dan vijf sterren. Wij knikken elkaar toe. Zeggen steeds weer hetzelfde. Dat het lekker is. Meer dan lekker. Heel soms kan herhaling vervelend zijn. Maar niet als die herhaling weerkeert in onze beoordeling. Wij eten. Wij smullen. Wij doen zelfs dat ene ding, dat ons als kinderen steeds weer werd afgeraden. Sinds kort weten we echter dat het mag. Dat het zelfs toegestaan is in toprestaurants. Dat heeft Piet Huysentruyt gezegd. Borden aflikken is de beste blijk van appreciatie. Dat doen we dus. Onze borden aflikken. Als eerbetoon aan uw recepten.
Wij hebben al uw boeken. Daarom hadden we het niet mogelijk geacht. Dat het nog beter kan. Dat het nog eenvoudiger kan. Dat het nog lekkerder kan. U bewijst met uw nieuwste boek dat een stijgende lijn in uw werk mogelijk is. Want uw nieuwste boek is een absolute topper. Zonder daarbij afbreuk te doen aan uw andere boeken. Die stonden al op hoog niveau. Op heel hoog niveau. Met uw nieuwste boek bewijst u dat het steeds beter kan. Ik heb een hekel aan zogenaamde marketing wijsheden. Maar toch zal ik het hier doen. Stilstaan is achteruitgaan. Stilstaan doet u niet. Met verve gaat u vooruit. Daarom kunnen wij enkel blij zijn.
Beste Pascale. Nog één ding wil ik u zeggen. In vijfvoud. Dank. Dank. Dank. Dank. Dank. Ik kijk nu al uit naar uw volgende boek.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties