Transcripts of a Sea, gezien in het MSK - Gent. Brief aan Stephan Vanfleteren.

Gepubliceerd op 14 oktober 2025 om 13:19

Beste Stephan,

 

Wat vorige zondag zou gebeuren, wist ik niet.  Ik wist niet dat ik een lange wandeling zou maken in het Parkbos.  Ik wist niet dat ik ’s avonds zou gaan eten in ’t Picolootje.  Wat ik wel wist, is dat ik voor die dag een ticket had voor Transcripts of a Sea.  Ik ben gefascineerd door de zee.  De zee ervaar ik als een wonderlijk iets.  De zee maakt mij rustig.  Als u mij dan zou vragen naar de redenen voor mijn fascinatie, zou ik u niet kunnen antwoorden.  Omdat ik de juiste woorden niet vind.  Ik hoopte dat u mij die woorden zou aanreiken.  Want u ging in dialoog met de zee.  U had een diepgaand gesprek.  Om dat te voeren, volstaat het niet om enkel aan het strand te blijven.  Om een diepgaand gesprek te kunnen voeren, moet u de zee in.  Want dat verkleint de afstand.  U keek elkaar in de ogen.  Ik wou weten wat het resultaat was van dat ongetwijfeld boeiende gesprek.

 

De zee is geen landschap, het is de ervaring van de eeuwigheid.  Dat citaat van Thomas Mann lijkt mij een bondige samenvatting van de expo.  Het doet mij alvast begrijpen waarom ik zo graag naar de zee trek.  Waarom ik zo graag naar de zee staar.  Toch zijn het niet enkel de citaten van grote denkers die mij de zee beter doen begrijpen.  U zelf levert hiertoe ook een bijdrage.  Als ik lees dat de zee een plaats is waar je verdrinkt in jezelf en je niet gered moet worden, kan ik enkel instemmend knikken.  Als ik dan ook nog lees dat de zee je onderdompelt in een wereld die niet de jouwe is, begrijp ik waarom ik naar deze expo kwam.

 

Via uw foto’s krijg ik een karakterschets van de zee.  U toont mij de zee in al haar facetten.  U toont mij de vele gezichten van de zee.  In uw foto’s merk ik de rust en tegelijk de woestheid.  In uw foto’s proef ik de vrijheid en tegelijk de beklemming.  In uw foto’s lees ik het uitnodigende en tegelijk het afstotende.  Die verschillende karaktertrekken brengt u schitterend in beeld.  Om in die opdracht te slagen, richt u zich enkel op de zee.  U laat zich niet afleiden door randanimatie.  Geen spelende kinderen op het strand.  Geen bootjes op het water.  Die stoorzenders hebt u uitgeschakeld.  U bent gefocust.  U blijft gefocust.

 

Toch is het niet enkel die focus die mij weet te bekoren.  Uw gekozen kleurenpalet heeft eenzelfde effect op mij.  U kiest niet meteen voor de vrolijkste kleuren.  U trekt de zee niet het vaak gebruikte vakantiejasje aan.  U houdt het somber.  U houdt het bij grijs, zwart, wit, groen en bruin.  In die kleuren speelt u met contrasten.  In die kleuren dreigt geen gevaar voor afleiding.  Integendeel.  Die kleuren brengen mij rechtstreeks tot de essentie.  Brengen mij rechtstreeks tot het gevoel dat u wenst over te brengen.

 

In deze expo gaat u niet enkel in dialoog met de zee.  U gaat ook in dialoog met beeldende kunstenaars.  Beeldende kunstenaars die net als u geobsedeerd zijn door de zee.  Het is gek om te zien hoe die twee werelden vaak samenvallen.  Ik merk niet te missen gelijkenissen op.  Het ene oog merkt hetzelfde op als het andere oog.  De schilder en de fotograaf kijken vaak op eenzelfde manier naar hetzelfde onderwerp.  Wat ik nu schrijf, kan misschien vreemd lijken maar de manier waarop u fotografeert heft de grenzen tussen beide werelden op.  Ik ga twijfelen of ik naar een schilderij kijk of toch naar een foto.  U brengt de wereld van de fotografie en de schilderkunst heel dicht bij elkaar en doet beide werelden soms ineenvloeien.

 

Terwijl ik naar uw foto’s kijk, ga ik mijn fascinatie beter begrijpen.  U vertaalt uw woorden naar beelden.  Beelden die mij raken.  Beelden die mij ontroeren.  Ik voel uw beelden.  Ik voel die intense kracht van de zee.  Ik voel die uitgestrekte grootsheid van de zee.  Het doet mij nietig voelen.  Geconfronteerd met de zee, voel ik de nietigheid van de mens.  Voel ik de kracht van de natuur.  Dat besef maakt mij nederig.  Misschien is dat wel de reden waarom ik graag naar de zee trek.  Om mij aan die nederigheid te laten herinneren.  Omdat het gevoel van nederigheid mij vollediger maakt.  Mij sterker maakt.  Mij beter maakt.

 

Beste Stephan.  Ik had gehoopt dat u mij de zee beter zou doen begrijpen.  Dat hebt u gedaan.  U hebt mij op een unieke manier laten kennismaken met de zee.  U hebt de zee aan mij voorgesteld in al zijn verschijningsvormen.  Het lijkt alsof ik de zee pas nu ten volle begrijp.  Alsof ik de zee pas nu in al zijn verscheidenheid aanvaard.  De zee is een wonderlijke plek.  Een liefdevolle en tegelijk wrede plek.  U hebt mij doen begrijpen dat met de zee geen afspraken kunnen gemaakt worden.  Zij laat zich niet leiden.  Zij laat zich niet overheersen.  Zij is wat zij is.  Zij doet wat zij doet.  U hebt mijn fascinatie voor de zee aangescherpt.  Omdat ik ze pas nu ten volle begrijp.  Daarvoor wil ik u danken.  Van ganser harte.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

 

Met vriendelijke groeten.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.