Beste Kathy,
Boeken, altijd opnieuw een verrassing. Dat is wat ook gebeurde met uw boek. Uw boek verraste mij. In positieve zin. Het kan ook andersom. Een boek kan in negatieve zin verrassen. Maar dat was bij u niet het geval. Integendeel zelfs. Uw boek kreeg mij in zijn greep. Ik kon het niet loslaten. Ik raasde doorheen het verhaal. Want ik wou weten. Ik wou ontdekken. Het makkelijkste deel van de brief is nu achter de rug. Wat volgt is het moeilijkste deel. Want wat beweerd wordt, moet ook onderbouwd worden. Dat is wat ik zal trachten te doen. Ik ga aan de slag.
Samen met u keren wij terug naar 2018. Anna, de hoofdrolspeelster in het boek, geeft schrijfklas. Zoals ze al jaren doet. Maar dit keer is het anders. Zij meent in de klas de dochter van een vroegere leerling te herkennen. Dat maakt haar onrustig. Anna vertelt vervolgens over een fatale nacht. Elf jaar geleden. Maar zij treedt niet in details. Wel voel ik aan mijn theewater dat het iets ergs moet geweest zijn. Wat het precies moet zijn, weet ik niet. Daarvoor moet ik het boek lezen. Zo is het altijd al geweest. Al lezend worden de geheimen ontrafeld.
Om te begrijpen wat er precies gebeurde op die fatale nacht moet Anna terugkeren naar het begin. Het echte begin. Anna moet terugkeren naar 1996. In dat jaar had Anna haar eerste masterclass. Met Emily, Bruce, Joost en Sylvia als studenten. Leerlingen worden vrienden. Die vrienden delen eenzelfde goesting. Een goesting om de tanden in het leven te zetten. U schrijft over een bijna unieke vriendschap. Dat is heel herkenbaar voor mij. Meer dan dertig jaar terug maakte ik zelf deel uit van een vrolijke, unieke vriendenbende. Als ik terugdenk aan die periode, voel ik mij warm worden binnenin. Het is die warmte die ik ook voel in uw boek.
Het verhaal doet mij ook nadenken over vriendschap(pen). De dochter van een vroegere leerling stelt aan Anna die ene vraag: wat is er met mijn vader gebeurd? Die ene vraag doet Anna het verleden te herkauwen. Te herbekijken. Vriendschappen uit dat verleden worden bij die terugblik in een ander licht geplaatst. Het licht van vandaag. Wat men vroeger niet zag of weigerde te zien, wordt nu wel opgemerkt. Achteraf durven we een vriendschap kritischer te bekijken. Achteraf merken wij de aanwezige maar genegeerde barsten in vriendschappen op. Op het moment zelf betreuren wij het uitdoven van een vriendschap. Later gaan wij dat uitdoven begrijpen. Tijd heelt alle wonden, zegt men wel eens. Dat is zeker zo maar net zozeer brengt tijd verheldering. Inzicht. Ik zelf heb uitgedoofde vriendschappen (want, jawel, dat gebeurt) al onderworpen aan kritische analyses. Die denkoefening kan best wel bevrijdend werken.
Het verhaal op zich staat als een huis. Maar u voegt elementen toe die het verhaal nog verrijken. U vertelt over de moeder van Anna. Over de vader van Anna. U laat Anna vertellen over wat zij zich herinnert van haar ouders. Waarbij Anna zichzelf de vraag stelt wat echt is en wat verzonnen is. Want dat is wat gebeurt met herinneringen. Herinneringen verwateren. Dan ontstaat al eens de neiging om die gaten of gaatjes zelf toe te rijden. Waardoor een eigen verhaal ontstaat. Terwijl ik die dingen lees, denk ik aan mijn ouders. Ik vraag mij af wat ik van hen weet. Ik ken slechts de grote lijnen van hun levensverhaal. De kleinere of kleinste lijnen zijn mij totaal onbekend. Ik zou het hen kunnen vragen. Ik zou hen kunnen vragen mij alles te vertellen. Van a tot z. Nu het nog kan. Maar ik weet dat het niet zal gebeuren. Ik zal het niet doen. Ik begrijp dan ook de drang van Anna om dat volledige verhaal alsnog te kennen. Dat doorzettingsvermogen bij Anna ontroert mij.
Alvorens ik mijn brief afsluit, nog één ding. U hebt mij nieuwsgierig gemaakt naar St Ives. Ik wil daarheen. Ik wou mijn koffers pakken en vertrekken. Ik kan niet zeggen waarom. Misschien is het tante Gertrude die mij doet verlangen naar die plek in het zuidwesten van Cornwall. De manier waarop zij in het leven staat, is zo inspirerend. Haar je-m’en-foutisme vind ik heerlijk. Het lijkt alsof St Ives de plek is die tante Gertrude maakt tot wie zij is. Op internet wordt het stadje omschreven als schilderachtig. Ik durf het te geloven en tegelijk kan ik begrijpen dat u ervoor koos tante Gertrude in St Ives te plaatsen. Zij horen bij elkaar. It was meant to be, zoals de Engelsen zeggen.
Beste Kathy. Uw boek heeft heel wat teweeggebracht bij mij. Ik ging nadenken. Over de liefde voor mijn ouders. Over vroegere en huidige vriendschappen. Ik ging niet enkel nadenken over wat mij omringde. Ik zelf werd ook deel van de denkoefening. Uw boek was voor mij het begin van een ontdekkingstocht. Een tocht waarbij ik op vele vragen botste. Vragen waarop ik een antwoord vond. Vragen waarop ik hoop ooit een antwoord te vinden. Tussen het zoeken naar antwoorden las ik een verhaal. Een prachtig verhaal. Een ontroerend verhaal. Een meeslepend verhaal. U hebt mij bijzonder blij gemaakt. Want niet enkel leverde u mij vragen aan. U schonk mij ook een verhaal. Daarvoor wil ik u van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties