Heerlijke gastheer en gastvrouw in Glamping Utopia (gezien in Met vier in bed). Brief aan Judith en Bart.

Beste Judith,
Beste Bart,

Wat volgt, kan misschien gek lijken.  Ik ken u niet.  Nooit eerder heb ik u ontmoet.  Nooit eerder was ik te gast op uw glamping.  Toch zit ik nu een brief te schrijven.  Aan u gericht.  Ik meen hiervoor meerdere redenen te hebben.  Redenen die in het verdere verloop van deze brief zullen toegelicht worden.  Zodat u aan het einde van dit schrijven zal begrijpen waarom ik mij tot u richtte.  Althans, dat is wat ik hoop.

Elk jaar zijn mijn vrouw en ik trouw op post voor Met vier in bed.  Een kritisch televisierecensent zou dit programma wegzetten als inhoudsloos en nutteloos tijdverdrijf.  Misschien zou diezelfde recensent het programma wel tijdsverspilling durven te noemen.  Ikzelf hou er een andere mening op na.  Met vier in bed zou ik omschrijven als het ideale programma vóór het slapengaan.  De fase van het slapengaan vraagt om ‘the perfect state of mind’.  Ik meen dat het programma bijdraagt aan het streven naar die perfecte staat.  Het programma doet op zomerse avonden dromen van la dolce far niente.  Alleen daarom al zou een mens kijken.

Via dat programma leerde ik u kennen.  Want u was een van de deelnemers aan Met vier in bed.  U stelde uw project voor.  Uw glamping Utopia.  Het was die naam die mij rechtop deed veren.  Ik moet (of wil) u zeggen, ik durf wel eens te dromen van een ideale samenleving.  Van een perfecte of bijna perfecte plek.  Omwille van dat ideaalbeeld word ik wel eens weggezet als dagdromer.  Als naïeveling.  Dat deert mij niet.  Een mens moet zijn dromen koesteren.  Een mens moet zijn dromen vasthouden.  Omdat dromen de eerste stap zijn in het realiseren van diezelfde dromen.  Dat doe ik.  Stilletjes. 

Wanneer ik dan mensen ontmoet die eenzelfde droom koesteren, gaat mijn hart sneller slaan.  Ik ben niet alleen, denk ik dan.  Om die reden voelde ik een warme connectie met u.  Een tof koppel, zei ik tegen mijn vrouw.  Ik begrijp hen, zei ik tegen mijn vrouw.  Zonder die korte openbaringen verder te verduidelijken.  Mijn vrouw kent mij.  Ik vermoedde dat zij kon begrijpen waarom ik tot die confessies kwam.  Zoals ik al zei, het kan gek klinken, toch is het zo.  Wij hadden een band.  Wij stonden op eenzelfde wijze in het leven.  U en ik worden gedreven door een kinderlijke verwondering, die onze kijk op het leven kleurt.  Uw persoonlijkheid is de eerste reden waarom ik u deze brief schrijf.

Een tweede reden is de plek die u aanbiedt aan uw gasten.  Ik besef dat wij moeten uitkijken met woorden.  Toch durf ik het te zeggen, uw plek is uniek.  Een unieke plek dichtbij en in de natuur.  U maakt de afstand tussen de natuur en uw gasten kleiner.  Want vaak is die afstand te groot.  Dat mocht ik beseffen toen ik in Chobe National Park was.  In Botswana.  Daar ervaarde ik de overweldigende kracht en pracht van de natuur.  Tegelijk besefte ik daar dat ik de natuur in mijn eigen hometown nauwelijks of niet kende.  Het wakkerde het verlangen aan de natuur in eigen land te gaan verkennen.  Te gaan ontmoeten.  Ik moest mijn innerlijke band met de natuur herstellen.  U biedt uw gasten die mogelijkheid.  Dat kan ik enkel toejuichen.

Omdat alle goede dingen uit drie bestaan, zocht ik naar een derde reden.  Die vond ik al snel.  Wat mij bijzonder raakte, was uw puurheid.  Uw echtheid.  Uw eerlijkheid.  U bent, zoals men wel eens zegt, een schoon mens.  Een precieze omschrijving geven van wat een schoon mens precies is, kan nauwelijks gegeven worden.  Wat een schoon mens is, wordt duidelijk als men een dergelijk mens ontmoet.  Dat is wat gebeurde.  Met u.  Ik wist het meteen. 

Die puurheid uit zich in alles wat u doet.  Het toont zich in de plek die u aanbiedt.  Geen overdreven luxe.  Wel de basics.  De essentie.  Het uit zich in het ontbijt die u aanbiedt.  In het ontbijt vindt u een middel om mensen te verenigen.  Samen rond de tafel.  Het manifesteert zich in de houding die u aanneemt tegenover uw gasten.  Een oprechte interesse in uw gasten.  Een welgemeende (maar niet te opdringerige) gedrevenheid uw gasten te leren kennen.  U overtuigt.  U bent wie u bent.  U pretendeert niet te zijn wie u bent. 

Aansluitend bij die puurheid kan ik nog uw emotionaliteit benoemen.  U staat uzelf toe ontroerd te worden.  U gaat die emoties niet uit de weg.  U laat die toe.  U omarmt die.  Dus, jawel, ik zie u huilen.  Daarover hoeft u zich niet te schamen.  Integendeel.  Uw tranen doen tranen bij mij opwellen.  Omdat ik naar mijn vrouw kijk en liefde ervaar.  Omdat ik aan mijn familie en vrienden denk en opnieuw liefde ervaar.  Ik kijk naar u en denk, ik ben gelukkig.  Als een gastheer en gastvrouw dat kunnen bereiken bij hun gasten zijn zij meer dan geslaagd in hun opdracht.  Toch?

Beste Judith.  Beste Bart.  Om tal van redenen zou ik naar glamping Utopia kunnen komen.  Toch is er maar één échte reden.  Die enige en echte reden bent u.  Misschien, wie weet, zal het ooit eens lukken.  Misschien, wie weet, zullen wij elkaar ooit eens ontmoeten.  Intussen wens ik u het allerbeste.  In en op de glamping.  Maar vooral in het leven.  En oh ja, bedanken wil ik u ook.  Om mij eraan te herinneren dat Utopia best wel een mogelijkheid is.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.