Beste Ronald,
Beste Stefaan,
Een kunstroof. In Oostende worden uit het Stedelijk Museum drie werken van James Ensor gestolen. Tot op heden werd de kunstrover nog niet ontmaskerd. Hij blijft de grote onbekende. Met deze cold case gaat u aan de slag. Waarbij u zich niet enkel beperkt tot het brengen van het verhaal. Zevenenveertig jaar na die kunstroof stelt u zichzelf een hoger doel. U wenst de dief te ontmaskeren. Het lijkt onmogelijk. Maar het is niet omdat iets onmogelijk lijkt, dat het ook onmogelijk is. U weet immers, waarheid is de dochter van de tijd. Ooit komt alles uit. Die wijsheid houdt u in herinnering. Die wijsheid is de motor van uw onderzoek.
In zes afleveringen brengt u het volledige verhaal. De roof. Het onderzoek (of onderzoeken). De vele brieven van de dief. Het losgeld. U bouwt het verhaal op. Steen per steen. Puzzelstukken worden opnieuw samengelegd. Ik luister naar uw verhaal. Ik luister naar de gesprekken met de speurders. Met de getuigen. Vele malen schud ik mijn hoofd. Van ongeloof. Van puur ongeloof. Dit kan toch niet mogelijk zijn, denk ik vele keren. Maar telkens blijkt het toch mogelijk te zijn. Het verhaal kent vele wendingen waarvan de ene al hilarischer is dan de andere. Net daarin schuilt de kracht van uw verhaal. Die vele plotwendingen en gekkigheden maken mij verslaafd aan uw verhaal. Ik blijf luisteren. Want ik wil weten of de schilderijen teruggevonden worden. Ik wil weten of u de dief zal ontmaskeren.
De dief zelf is ook een van de wervende elementen voor uw verhaal. Hij spreekt tot de verbeelding. Hij is een lefgozer. Met een groot gevoel voor humor speelt hij een spel met de politie. Alles is heel goed doordacht. Hij plant weldoordacht de verschillende stappen van het spel. Die gewiekstheid geeft voeding aan verschillende pistes. Pistes die u heel even bewandelt. Tijdens die wandelingen komt u uit bij prins Karel. Zelfs bij Carlos, de Jakhals. Heel even denkt u zelfs aan een daad van rebellie. Een daad van rebellie als aanklacht tegen het gevoerde kunstenbeleid in Oostende. Een daad opgezet door de oppositie. Maar elk van die pistes verlaat u en zet u weg als fabels. Want dat is ook wat u doet. U legt alle toevalligheden samen. Toevalligheden die doen speculeren. Die doen fabuleren. Elk van die speculaties onderwerpt u aan een kort en kritisch onderzoek. Hetzelfde doet u met elk van die fabels. Om op die manier zo dicht mogelijk bij de realiteit te blijven.
Aan het eind van elke aflevering gaat u samen zitten. Rond de keukentafel. Om alle aanwijzingen samen te leggen. Om alle sporen vanuit alle mogelijke invalshoeken te (her)bekijken. Om alle (al dan niet gekke) ideeën te toetsen op hun waarheidsgehalte. Tegelijk zijn die keukengesprekken telkens een korte samenvatting van wat u al hebt. Van wat de mogelijkheden zijn. Die gesprekken houden u wakker. Bieden u stof tot nadenken. Die gesprekken drijven u voort. Naar een ontknoping. Naar de ontknoping.
In die race naar de ontknoping voegt u nog een verrassend element toe. In de wereld van de podcasts gebeuren dingen die in werkelijkheid nooit kunnen of zullen gebeuren. Maar net dat bepaalt de charme van een podcast. Uw podcast is hierop geen uitzondering. Nooit eerder is het gebeurd, een man die opstaat uit de doden. Toch is het net dat wat u doet. U doet James Ensor opstaan uit de doden. U doet hem in korte intermezzo’s terugkijken op wat toen gebeurde. Vanop zijn vaste plaats in café Falstaff. Die intermezzo’s zijn geestig. Zijn spits. Zijn to the point. James Ensor spreekt voor eigen naam. James Ensor spreekt voor Oostende.
Beste Ronald. Beste Stefan. Ik kan niet zeggen of ik geluisterd heb naar een komedie. Ik kan niet zeggen of ik geluisterd heb naar een tragedie. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik luisterde naar een Oostends verhaal. Een verhaal dat u op een schitterende manier weet te brengen. U weet op een heerlijke manier de luisteraar aan u te binden. U koppelt op een perfecte wijze het spectaculaire aan het hilarische. Ik had mij voorgenomen elke dag één aflevering te beluisteren. Na de eerste aflevering bleef van dat voornemen niks over. Ik beluisterde alle afleveringen op één dag. De ene na de andere. Ik heb genoten van uw verhaal. Van uw heerlijke verhaal. Van uw spannende verhaal. Dat is uw verdienste. Want u wist de perfecte manier te vinden om dit verhaal te brengen. U was de perfecte regisseur. U was de perfecte verteller. U was de perfecte gastheer.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties