Beste Achille,
Beste Erik,
Een boek moet volledig gelezen worden. Een televisiereeks moet volledig uitgekeken worden. Een podcast moet volledig beluisterd worden. Pas als dat gebeurd is, kan een oordeel geveld worden. Dat principe huldig ik. Evenwel, voor uw podcast maak ik een uitzondering. Maak ik heel graag een uitzondering. Ik heb nog twee afleveringen te gaan en toch schrijf ik u deze brief. Mijn enthousiasme over uw podcast noopt mij daartoe. Want uw podcast is goed. Is heel goed. Nog twee afleveringen te gaan, dan neem ik afscheid van de familie Carlier. Dan neem ik afscheid van de Boterberg. In Kalmthout. Dan neem ik afscheid van u. Maar eerst deze brief dus.
Hector Carlier, een Antwerps oliebaron, vergaarde tijdens zijn leven een buitengewoon groot fortuin. Bij zijn dood gaat het familiefortuin over op de echtgenote, de zoon en de twee dochters. Wanneer achtereenvolgens de moeder, de zoon en de ene dochter overlijden, komt het fortuin in handen van de overgebleven dochter, Marie-Antoinette Carlier. Op dat moment gaan wij zien dat geld mensen rare sprongen doet maken. Dat geld mensen bijzonder rare sprongen doet maken. Een verhaal van eenzaamheid en hebzucht ontrolt zich. Eenzaamheid bij de overgebleven dochter. Hebzucht bij een aantal duistere figuren.
Een boer, een advocaat en een bankier. Het lijkt het begin van een goede grap. Helaas, een grap is het niet. Een grap wordt het niet. Wat u vertelt, gebeurde werkelijk. Alweer overtreft de werkelijkheid de fictie. Men zou kunnen zeggen dat een erfenis toch niet uitzonderlijk is. Een erfenis gebeurt wel vaker. Een erfenis van meer dan 200 miljoen euro gebeurt evenwel net iets minder. Dergelijk immens bedrag moet onvermijdelijk leiden tot een verhaal. Dat kan bijna niet anders. Een verhaal, dat is wat volgt. Dat is wat u brengt. U brengt het verhaal van wervers, ervers en bedervers.
Uw verhaal begint evenwel niet bij de erfenis. U acht het noodzakelijk achterom te kijken. Naar hoe alles begon. In de overtuiging dat u zo het verhaal beter kan kaderen. In dat achteromkijken vertelt u over de Belgische bankenwereld aan het begin van de twintigste eeuw. U vertelt over de Belgische industrie in diezelfde periode. U vertelt over de carrière van Hector Carlier, een van de rijkste mannen in België. U vertelt over de rol van Hector in het versassen van het goud van de Nationale Bank naar Engeland bij het begin van de Eerste Wereldoorlog. Zijn heldenstatuut verliest hij tijdens de Tweede Wereldoorlog wanneer hij na de oorlog wordt beschuldigd van economische collaboratie.
Het verhaal van vader Hector moet verteld worden. Net zoals het verhaal van Marie-Antoinette. Want dat is het vervolg. Dat is het logische vervolg. Dat is zoals het leven meestal gaat. Eerst de ouders. Dan de kinderen. U volgt die logica. Want na het verhaal van de vader, richt u zich op de dochter. U vertelt hoe zij zich terugtrekt in haar kasteel op de Boterberg. De dochter raakt vervreemd van de wereld. Zij leidt een geïsoleerd leven. In armoedige omstandigheden. Terwijl ik dit schrijf, besef ik hoe gek dit kan klinken met een erfenis van 200 miljoen euro. Toch is het zo. Zij leefde in het souterrain, dat eigenlijk was bestemd voor het keukenpersoneel. U schetst hoe naarmate de jaren voortschrijden en de zussen ouder worden, zij meer afhankelijk worden van een kleiner wordende groep. Een kleiner wordende groep met een verborgen agenda.
Die entourage werkt een plan uit. Een plan van zelfverrijking dat uiteindelijk moet leiden tot het verwerven van het familiefortuin. Het verwezenlijken van dat plan gebeurt met het nodige ellebogenwerk. Trouwe medewerkers van de familie worden aan de kant geschoven. Mogelijke opponenten worden verdreven. De enige dochter wordt geïsoleerd.
Tot hier ben ik gekomen. Ik hang aan uw lippen. Want u brengt het verhaal op een voortreffelijke wijze. U raapt niet vlugvlug een aantal roddels samen. Omdat u weet dat het zo niet hoort. U praat met getuigen. Omdat u weet dat het zo wel hoort. U praat met buren. Met de vriend des huizes. Met een historicus. Met vroegere huurders. Met een priester. Met begrafenisondernemers. Die getuigenissen zorgen ervoor dat het verhaal niet rammelt. Dat het verhaal niet met losse eindjes aan elkaar wordt geplakt. Uw verhaal is volledig. Uw verhaal is overzichtelijk. Uw verhaal is helder. Meer nog zelfs, uw verhaal is aangrijpend.
Want dat is wat met mij gebeurt. Het verhaal grijpt mij aan. Arm meisje, denk ik. Dat bedoel ik dan niet letterlijk. Uiteraard niet. Een meisje dat op een berg van 200 miljoen euro zit, zou ik niet meteen arm noemen. Ik bedoel het figuurlijk. Ik word kwaad als ik hoor van de vele manipulaties. Van de hebzuchtige lompheid. Het maakt dat ik niet langer aan de kant blijf staan. Van neutraliteit kan geen sprake zijn. Ik kies partij. Voor Marie-Antoinette. Voor de Braziliaanse tak van de familie Carlier. Die Braziliaanse tak moet nog op het toneel verschijnen. Zij zijn al even benoemd maar hun eigenlijke rol moet nog uitgekristalliseerd worden in de laatste twee afleveringen. Ik ben dus benieuwd. Ik kan niet wachten. Ik moet gaan luisteren. Om te weten hoe het afloopt. Om te hopen dat het goed afloopt.
Beste Achille. Beste Erik. Ik wil u danken voor deze heerlijke podcast. Ik had nooit kunnen denken dat een erfenisstrijd zo meeslepend kon zijn. Dat een erfenisstrijd zo aangrijpend kon zijn. U bewijst dat het wel kan. U bewijst dat u de kwaliteiten hebt die nodig zijn om een verhaal op een overtuigende wijze te brengen. Die nodig zijn om de luisteraar mee te sleuren op die dolle roetsjbaan. U kruidt het verhaal op een perfecte en juiste manier af. U brengt de nodige en juiste ingrediënten samen om een goed verhaal te brengen. Zodat ik achterover kan leunen en luisteren naar een boeiend verhaal. Voor dat alles wil ik u danken. Van ganser harte. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties