Beste Anneleen,
De eerste bladzijden van De stem van Sulina waren een zoektocht voor mij. Ik wist niet welke richting het zou uitgaan. U was in de Ardennen. U zat in een stortbui. In een storm. U was zwanger. Dat alles kreeg ik mee in die eerste bladzijden. Hoe dat alles zou samenkomen, wist ik nog niet. Maar ik heb geleerd, de aanhouder wint. Dat is wat ik dan ook gedaan heb. Aanhouden. Volhouden. Omdat ik intussen al weet dat dan pas de schoonheid ontdekt wordt. Schoonheid wordt niet meteen prijsgegeven. Het mag niet te grabbel gegooid worden. Het moet verdiend worden. Dat is ook wat u met uw boek doet. U vraagt om het geduld van de lezer. Om zachtjes aan het boek in te stappen. Om heel geleidelijk de vruchten te plukken van het geduld.
Een kaart. Een busje. Een route. Een dokter zou het u nooit voorschrijven als remedie. Maar u lijkt in die heilige Drievuldigheid een voor de hand liggende remedie te vinden voor de onrust die u voelt. Om die onrust te milderen moet u weg. U lijkt ergens van losgeraakt te zijn. In het hollen en scrollen. Ontheemd, dat is hoe u zich voelt. Plots vallen de dingen samen in die kaart, dat busje en die route. U hebt een ontsnappingsroute. U hebt een uitweg. U rijdt weg. Weg van het gevoel dat iemand anders de controle over uw leven heeft genomen. U wordt opnieuw de regisseur. U schrijft opnieuw het verhaal.
Ik moet zeggen, ik ben een beetje jaloers op u. Op uw lef. Op uw moed. Ik voel de dingen die u voelt. Het vastlopen op regeltjes. Het gebrek aan uitzicht. De onmogelijkheid te verdwalen. In mij schuilt een rusteloosheid. Door de dingen die in mijn persoonlijke leven gebeuren. Door de dingen die in de grotere wereld gebeuren. Ik wil uitbreken. Ik wil alles achterlaten. Een wereldreis ondernemen. Een trektocht. Ik wil die rusteloosheid temperen maar om dat te doen, mis ik de avontuurlijkheid. Ik blijf thuis. Maak in mijn hoofd plannen. Zoek troost in verhalen van mensen die het wel kunnen. Die het wel doen. Zoals uw verhaal. Door in uw verhaal te stappen, wordt het voor heel even rustig in mijn hoofd.
U reist langs de oevers van de Donau. Van de bron in het Zwarte Woud tot de monding in de Zwarte Zee. Het kan gek klinken maar het lijkt alsof u een gesprek aangaat met de rivier. Alsof de rivier uw reisgezel is. Als reisgezel daagt hij u uit. De rivier nodigt u uit tot denkoefeningen. Denken die uw gedachten alle richtingen uitsturen. Aanvankelijk lijkt er in die gedachten weinig structuur te zitten. Toch is die er wel. Uw reisverhaal wordt het verhaal van een rivier. Het verhaal van een relatie. Het verhaal van een zwangerschap. Het verhaal van een moederschap. Het verhaal van de natuur. U reist naar een wereld waar rust heerst. U wordt opgenomen in iets dat u volledig omgeeft. Die geborgenheid laat alles vloeien.
Pas nu begrijp ik de titel van uw boek. Lange tijd vroeg ik mij af wie die Sulina was. Nu weet ik het. Sulina is een klein stadje aan de kust van de Zwarte Zee bij de monding van de Sulina-arm, een van de rivierarmen in de Donaudelta. Het is de stem van de Donau die u hoort. Door naar haar te luisteren, verwerft u inzicht. In u zelf. U gaat dingen begrijpen. De stem van Sulina is de stem van de Donau.
In het eerste deel van uw boek is die stem prominent aanwezig. De rivier vertelt u eeuwenoude verhalen. Verhalen van vergeten vrouwen en mythologische figuren. Plots gaat die stem liggen. De Donau verdwijnt naar de achtergrond. U treedt op de voorgrond. Dat moment grijpt u aan om het verhaal van uw bevalling te brengen. Het is nogal intens. Terwijl ik het lees, ga ik eindelijk ten volle die Engelse uitdrukking ‘she’s in labour’ begrijpen. Nooit eerder stond ik stil bij mijn geboorte. Dat doe ik nu wel. Ik wil naar de telefoon grijpen en mijn moeder bellen. Om haar verhaal van mijn geboorte te horen. Het echte verhaal. Op de manier zoals u het beschrijft. Zonder franjes. Zonder toeters en bellen.
Na het korte intermezzo van de bevalling komt de Donau opnieuw het verhaal binnen. Met mondjesmaat. Nu eens verdwijnt de rivier uit het verhaal. Dan komt de rivier weer heel even aan de oppervlakte. De rivier is niet langer meer de hoofdrolspeler. Dat bent u. Dat is uw kind. U schrijft over uw transformatie. Over uw vervellen tot moeder. Over de dingen die een moeder doet en die een moeder zelf moet uitzoeken. Over de verhouding tot uw kind. Over de pogingen om, behalve moeder, ook nog uw andere rollen te spelen. Een moeilijke zoektocht.
Beste Anneleen. U hebt dit boek geschreven om u zelf zichtbaar te maken. Om uzelf een nieuw lijf te geven. U laat de moeder in u groeien uit het materiaal dat u het beste kent, uw moedertaal. Ik las uw verhaal en vond een prachtige vrouw. Een twijfelende vrouw. Een zoekende vrouw. Een vindende vrouw. Ik dacht een reisverhaal te gaan lezen maar kwam uit bij een heel andere reis. Bij een heel andere ‘trip’. Het was intens deelgenoot te mogen zijn van uw eerlijkheid. Van uw openheid. Een echt reisverhaal was uw boek niet. Wat uw boek wel was, was een mooi boek. Een heel mooi boek. Daarvoor wil ik u graag danken. Van ganser harte. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties