Beste Koen,
Beste Rosalba,
Beste Elie,
Beste Liesbeth,
Beste Ed,
Beste Gwen,
Beste Philippe,
Claudio Monteverdi. Orfeo & Eurydice. Il combattimento di Tancredi & Clorinda. Alarmlichtjes gaan knipperen in mijn hoofd. Want wat weet ik van Monteverdi? Wat weet ik van Orfeo & Eurydice? Wat weet ik van Tancredi & Clorinda? Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, weinig tot niks. Mijn voorkennis is bijna onbestaande. Wanneer dan die drie elementen worden samengebracht in een dansvoorstelling besef ik dat het een moeilijke avond zou kunnen worden. Maar net daarin ligt de uitdaging. Een mens moet soms uitgedaagd worden. Voorbij de alledaagse en al te veilige zekerheden.
U lijkt mijn angst te voorvoelen. Dat zal ik mogen ervaren tijdens de voorstelling. U reikt mij een helpende hand aan. Van wat live gezongen wordt, projecteert u een simultaanvertaling. Ik aanvaard dankbaar. Ik blijf op de weg. Verloren lopen zal ik niet doen. Die geruststelling doet mij een beetje comfortabeler voelen op mijn zitje. Ik ontspan mij. De nervositeit, die toch wel in mij huisde, vloeit weg. Het komt goed, denk ik. Alles komt goed.
Dat de nervositeit uit mijn lijf is, is echt wel goed. Want ik zal mij moeten concentreren. Er is heel wat volk op het podium. Twee accordeonisten. Eén sopraan. Eén tenor. Twee dansers. Zij worden aan ons voorgesteld. In een schitterende openingsscène. Waarbij de belichting een meer dan prachtige hoofdrol speelt. Ik weet meteen, nu gaat het beginnen.
Mijn ogen schieten van links naar rechts. Van rechts naar links. Want niet enkel de dansers dien ik te volgen. De accordeonisten doen eveneens hun duit in het zakje. Net als de zangers. Zij doen niet statisch hun ding. Zij blijven niet aan de zijlijn. Zij worden actief betrokken. De accordeonisten rollen in een bureaustoel over het podium. De zangers worden partners in het dansen. Alles beweegt. Alles bruist.
De muziek en de zang brengen het verhaal. De dans brengt de noodzakelijke vertaling van de emoties. Zij verbeelden van wat muzikaal wordt gebracht. Het geloof in de Heilige Drievuldigheid heb ik verloren. Maar u doet mij twijfelen. De Drievuldigheid bestaat wel degelijk. Want op het podium zie ik dans, muziek en zang op een geniale wijze samensmelten. De een versterkt de ander. De een kan niet bestaan zonder de ander. Dit is een overheerlijke cocktail waarvan ik met mondjesmaat drink. Schoonheid moet in de juiste proporties tot zich genomen worden. Mate is hier het aangewezen ritme. Ik kijk. Ik luister. Ik geniet.
Elke beweging neem ik tot mij. Elke stembuiging. Elke muzieknoot. Ik zit volledig in het verhaal. U hebt mij betoverd. U hebt mij weggeplukt. U hebt mij neergezet op het slagveld. U hebt mij meegevoerd naar de onderwereld. Waar de protagonisten uit de verhalen zijn, daar ben ik. Ik sta naast hen. Mijn sterke mate van inlevingsvermogen lijkt u ook perfect te voorvoelen. Want op de momenten dat zangers en dansers het podium verlaten om zich voor te bereiden op de volgende scène, schenkt u de hoofdrol aan de accordeonisten. Hun muziek houdt mij in het verhaal. Ik blijf in de emotie. Hun aanwezigheid op het podium staat mij niet toe gemakkelijk achterover te leunen. Integendeel. Ik blijf op het puntje van mijn stoel zitten. Waardoor ik ook meteen de aansluiting vind als de dansers en de zangers opnieuw op het podium komen. Een geniale vondst, waarvoor ik u uitermate dankbaar ben. U houdt de spanningsboog aan. U houdt mijn aandacht wakker. Van bij het begin grijpt u mij bij mijn nekvel om mij pas aan het einde van de voorstelling los te laten.
Pas aan het einde van de voorstelling komen de vele vragen binnen. De antwoorden volgen niet meteen. Al te zeer ben ik onder de indruk. In die mate dat ij woordenloos ben. Dat ik niet de juiste woorden vind. Ik moet mij de tijd laten. Ik moet de tijd nemen. Overhaasting dient vermeden te worden. Pas nu heb ik de tijd gevonden om alles op een rijtje te zetten. Vele dingen over de liefde hebt u mij in de voorstelling voorgelegd. Als vraag. Zonder een antwoord te geven. Dat is aan de toeschouwer. Ik denk na over blinde liefde. Over blind vertrouwen. Ik denk na over het vastklampen aan de liefde. Over het loslaten van de liefde. Ik denk na over het herkennen van de liefde. Over het erkennen van de liefde. Ik denk na over het verwoestende van de liefde. Over het helende van de liefde. Ik denk na over het zich werkelijk openstellen in de liefde. Over het zich afsluiten in de liefde. Over al die dingen denk ik na. Terwijl ik naar antwoorden zoek, denk ik telkens terug aan de voorstelling. Bij dat terugdenken krijg ik opnieuw kippenvel. Bij dat terugdenken word ik opnieuw ontroerd. Bij dat terugdenken kom ik telkens tot diezelfde conclusie. Wat ik donderdagavond zag, was buitengewoon wonderlijk. Was buitengewoon fantastisch.
Beste Koen. Beste Rosalba. Beste Elie. Beste Liesbeth. Beste Ed. Beste Gwen. Beste Philippe. Enkele jaren terug maakte ik kennis met u. Toen zag ik Lamenta. Donderdagavond ontmoette ik u opnieuw. Met Amours Aveugles. Het werd een blij weerzien. U schonk mij de mogelijkheid om in schoonheid te mogen verblijven. U schonk mij de mogelijkheid om in die schoonheid alle wereldlijke problematieken even te vergeten. U schonk mij rust. Innerlijke rust. Voor dat alles wil ik u van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties