Beste Emma,
Beste Soe,
Beste Stephanie,
Beste Véronique,
Beste Ben,
Beste Ender,
Beste Mathias,
Beste Xavier,
De voorbije week had ik een lichte discussie met mijn zus. Dat is helemaal niet alarmerend. Binnen onze familie kan er al eens gedebatteerd worden. Vaak gaat het dan over politiek. Ik moet zeggen, onze politieke gezindheden liggen niet ver uit elkaar. Er wordt dus niet met tafels en stoelen gegooid. Integendeel. Na het debat omarmen we elkaar. Gaan we in vrede heen. Deze keer ging het evenwel niet over politiek. Punt van discussie was een televisieprogramma. Jawel, ook daarover kan gediscussieerd worden. Dat deden wij dus. Wij praatten over De Rugzak. Mijn zus is geen fan van het programma. Ik wel. Ik ben een uitgesproken fan.
Mijn zus ergert zich aan die vele televisieprogramma’s waarin BV’s hun ziel blootleggen. Waarin er meer gehuild wordt dan zinnige dingen worden gezegd. Ik kan haar begrijpen. Er wordt al eens in zielen geroerd. Er wordt al eens gehuild. Voor mij is dat evenwel geen punt om af te haken. Want in wat ontboezemd wordt, vind ik ontroering. Ik word oprecht geraakt door de persoonlijke verhalen. Vaak zie ik het ook groter dan enkel het persoonlijke. Wanneer ik u hoor vertellen over mensen die u hebben begeleid om u te brengen waar u momenteel staat, moet ik denken aan die vele artiesten die dat voorrecht niet hebben. Wanneer ik u hoor vertellen over uw vrienden en familie, moet ik denken aan mijn vrienden en familie. Achter uw rug zie ik dus die ontelbare aan de weg timmerende artiesten. Achter uw rug zie ik mijn vrienden en mijn familie. Dat alles ontroert mij. In uw persoonlijke verhalen spiegel ik mijn verhaal. Soms zie ik gelijkenissen. Soms zie ik verschillen. Terwijl ik u beter leer kennen, ga ik ook nadenken over mijzelf. Over hoe ik in het leven sta. Uw ontboezemingen zijn dus geen hinderpaal. Neen, heus niet. Uw ontboezemingen zijn een uitnodiging om u verder te volgen.
Dat is alvast één reden om te blijven kijken. Dat zou de enige reden kunnen zijn maar dat is het niet. Er zijn nog andere redenen. U gaat op reis. U kan het niet weten maar laat reizen nu net één van mijn grootste passies zijn. Reizen is ontdekken. Reizen is ontmoeten. Dat is wat u doet. U leert een land kennen. U leert elkaar kennen. In uw ontdekken groeit u naar elkaar toe. Gaandeweg ontstaat er een groepsgevoel en vindt eenieder zijn rol. Ik reis vaak met groepen en het moment waarop wij beseffen dat er een echt groepsgevoel is, ervaar ik als het mooiste moment van een reis. Omdat alles dan nog intenser wordt. Nog echter. Ik zie bij u vriendschappen ontstaan. Mensen die elkaar voorheen nauwelijks kenden, stellen zich open. Er wordt gezocht naar wat verenigt. Die openheid en eerlijkheid vind ik geweldig. Openheid en eerlijkheid, net dat is wat reizen vraagt. Net dat is wat reizen doet. Daarom reis ik. In uw reis zie ik hetzelfde.
Een andere reden waarom ik kijk, is die grootste hoofdrolspeler. Die grootste hoofdrolspeler is Tanzania. Ik ben nog maar net terug van een reis door Zuidelijk Afrika. Daar heb ik mogen ervaren wat het Afrikaanse continent met een mens doet. Ik kan het moeilijk omschrijven. Om het heel eenvoudig te houden, zou ik kunnen zeggen dat Afrika mij blij maakt. Het is die onmetelijke ruimte. Het is die overweldigende natuur. Maar bovenal zijn het die mensen, die een oprechte warmte uitstralen. U doet mij terugkeren naar Afrika. Vanuit mijn zetel mag ik opnieuw proeven van dat heerlijke Afrikaanse gevoel. Ik kijk en ik herbeleef. Ik kijk naar een Afrika dat prachtig in beeld gebracht wordt. Het doet mij dromen. Het doet mij verlangen. Naar een land dat stijgt op mijn lijstje met favoriete reisbestemmingen. Ik kijk en in mijn hoofd krijgt een volgende reis al min of meer vorm.
Met een warme glimlach kijk ik naar u. Ik lach om die geslaagde en minder geslaagde grapjes. Ik lach om die goedbedoelde plaagstootjes. Ik word stilletjes jaloers als ik u zie middagmalen op de mooiste plekken met de mooiste uitzichten. Ik word stilletjes jaloers als u na een forse inspanning in uw slaapzak kruipt en met uw tentgenoot terugblikt op wat voorbij is. Ik moedig u aan door te zetten. Ik moedig u aan om het de volgende dag toch nog even te proberen. Want zo lijkt het wel. Het lijkt wel alsof ik met u mee stap. Alsof ik naast u wandel op die steile paden. Alsof ik net als u naar adem hap. Alsof ik net als u pijn aan de rug heb. Ik stap met u mee en hoop samen met u op die top te staan. De top van de Kilimanjaro. Dat is wat ik hoop. Dat is wat mij doet kijken. Het gevoel dat wij samen aan een avontuur begonnen zijn. Het gevoel dat ik samen met u deel van een groep ben.
Beste Emma. Beste Soe. Beste Stephanie. Beste Véronique. Beste Ben. Beste Ender. Beste Mathias. Beste Xavier. U doet mij reizen. Naar mijzelf. Naar vrienden. Naar familie. Naar een land. Dat alles vanuit mijn luie zetel. Vanuit die luie zetel mag ik nog eens ervaren hoe bevoorrecht ik ben. Op alle vlakken. Voor die uitnodiging en dat besef wil ik u van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties