Beste Evelien,
Ik kan het niet met zekerheid zeggen. Ik kan het enkel maar vermoeden. Ik kan enkel maar vermoeden dat elke familie in zich een verhaal draagt. Alleen wordt niet in elke familie de deur naar dat verhaal opengezet. Sommige deuren blijven gesloten. Voor eeuwig en altijd. U doet het niet. U opent de deur. U gaat op zoek naar het verhaal van uw familie. Naar het verhaal van uw grootmoeder en uw grootvader. U opent niet enkel die deur. U gaat nog een stapje verder. U deelt uw verhaal. Via een boek. Via een podcast. Ik koos voor de podcast. Ik ging luisteren naar uw verhaal.
U begint niet alleen aan uw zoektocht. Op uw tocht wordt u begeleid door de twee zussen van uw moeder en door uw tienerdochter. Drie generaties gaan samen op pad. U stapt de wagen in voor een roadtrip doorheen de wereldgeschiedenis. Die roadtrip voert u naar plekken, waar de zwartste pagina’s van de wereldgeschiedenis werden geschreven. Ik schuif mee op de achterbank. Samen met u hou ik halt in Mauthausen. In Ravensbrück. In Buchenwald. In Auschwitz. Meteen wordt mij duidelijk dat het geen plezierreisje zal worden. Het zal een intense reis worden. Een emotionele reis. Tegelijk wordt het een noodzakelijke reis. Een reis die moet ondernomen worden. Want op deze reis gaat u op zoek naar een antwoord op die ene kernvraag. Een kernvraag die iedereen zich ooit moet stellen: wie zijn wij en wie en wat heeft ons gemaakt tot wie wij zijn. Een antwoord op die kernvraag kan van ons een voller mens maken. Een vollediger mens.
Om alles juist te kaderen doet u een beroep op experten, denkers, professoren, journalisten en getuigen. Al deze mensen versterken uw verhaal. Vullen uw verhaal aan. Uw verhaal wordt breder. Waaiert uit. De deur van uw familieverhaal opent veel andere deuren. Deuren die ons naar andere verhalen brengen. Het verhaal over de arbeidsmigratie. Het verhaal over de mijnbouw in België. Het verhaal over naturalisatie. Met elk nieuw verhaal duiken nieuwe vragen op. Vragen die u deelt met de luisteraar. Aan mij stelt u de vraag wat ‘thuis’ werkelijk betekent. Hoe iemand na al die gruwel verder kan met het leven. Wat de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog op de volgende generaties zijn. Of trauma’s erfelijk zijn. Het verhaal van uw grootmoeder en uw grootvader wordt een uitnodiging tot nadenken. Het verhaal wordt een denkoefening. Waarin u ons begeleidt. Op een heldere manier. Op een laagdrempelige wijze.
In dat zware, donkere verhaal weet u toch enige lichtheid te brengen. Dat doet u door de manier waarop u het verhaal brengt. Door uw tantes en dochter deel te laten uitmaken van het verhaal. Wij krijgen zicht op uw familie. Wij voelen de warmte van uw familie. Die warmte schemert door in de manier waarop u met elkaar spreekt. In de manier waarop u herinneringen deelt. In het hele verhaal is er geen grote gangmaker. Geen grote leider. Iedereen staat op gelijke voet. In het hele verhaal hoor ik een enorm respect naar elkaar toe.
Datzelfde respect hebt u ook naar de Poolse gemeenschap in België. Een gemeenschap waarvan uw grootmoeder en uw grootvader ooit deel uitmaakten. Waarvan u deel uitmaakt. Heel af en toe maakt u in uw verhaal een zijstapje naar die gemeenschap. Samen met u vallen wij binnen op familiefeesten. Waar gezongen wordt. Waar gedronken wordt. Waar verteld wordt. U lijkt goed aan te voelen wat feesten werkelijk inhoudt. Dat gevoel doet mij een beetje thuiskomen. Doet mij denken aan vroegere familiefeesten met tantes en nonkels. Uw familie brengt mij dichter tot mijn familie. Uw familie wijst mij op de betekenis en de waarde van mijn familie.
Beste Evelien. Samen met u heb ik een reis gemaakt doorheen de donkerste periodes van de wereldgeschiedenis. Samen met u ben ik binnengestapt in een bijzonder warme familie. Maar er was niet enkel die reis. Er was niet enkel die familie. Uw verhaal heeft mij doen begrijpen dat er te weinig vragen worden gesteld. Dat ik zelf te weinig vragen stel. Ik word ouder en tegelijk word ik nieuwsgieriger. Naar wie ik werkelijk ben. Uw verhaal is dus ook een uitnodiging. Een uitnodiging tot een persoonlijke reis. Misschien ga ik heel binnenkort mijn koffers pakken. Met vragen waarop ik voorlopig nog geen antwoord heb. Ik wil u dus danken voor uw verhaal en misschien voor het begin van mijn verhaal. Want zoals ik al schreef, elke familie heeft een verhaal. Daarom dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties