Beste Clara,
Beste Sander,
Klassieke muziek? Ik wist dat het bestond. Mijn kennis situeerde zich tussen ontoereikend en onbestaande. Als excuus kan ik hiervoor wel enkele redenen aandragen. Mijn muzikale voorkeur richtte zich voornamelijk op de rockmuziek. In dat genre trachtte ik alles wat bij te houden. Dat was al een heuse boterham. Andere boterhammen kon ik er niet bij nemen. Tijdsgebrek, zoals het ook wel kan omschreven worden, leek mij een valabel excuus. Eén excuus is goed. Twee excuses zijn beter. Daarom dus, een tweede excuus. Om klassieke muziek te begrijpen en te waarderen, dacht ik dat het absoluut noodzakelijk was dat je iets van klassieke muziek wist. Zoals ik al schreef, die kennis had ik niet of slechts heel beperkt. Ik kon niet beginnen aan de klassieke muziek. De deur naar de klassieke muziek zou voor mij eeuwig gesloten blijven.
Toch was er altijd die drang. Die nieuwsgierigheid. Die drang en nieuwsgierigheid fluisterden mij telkens in dat ik aan die ontdekkingsreis moest beginnen. Ik wist dat die reis moeilijk zou worden. Hierbij moest ik denken aan die ene slogan van Jean-Luc Dehaene: de tocht is moeilijk, de gids is ervaren. Vanuit zijn graf reikte Jean-Luc mij de sleutels aan om die deur alsnog te openen. Wat ik nodig had, was een ervaren gids. Een gids die mij op mijn moeilijke ontdekkingsreis zou begeleiden. Ik ging op zoek.
Al vrij snel kwam ik uit bij een podcast. Bij uw podcast. Eerste Hulp bij Klassiek. Die podcast leek mij de perfecte gids om mij op weg te zetten. Ik ging luisteren. Uw eerste seizoen was al een tijdje aan de gang. Ik was op achtervolgen aangewezen. Ik begon zoals mij steeds was aangeraden. Ik begon bij het begin. Bij de eerste aflevering.
Na slechts enkele afleveringen was ik helemaal verslaafd aan uw podcast. Elke dag had ik mijn shot nodig. Mijn dagelijks shot aan klassieke muziek. Wat had die verslaving in gang gezet? Dat kon ik vrij snel achterhalen. Het was uw enthousiasme. Het was uw passie voor de klassieke muziek. Dat enthousiasme en die passie wisten jullie op een onnavolgbare wijze over te brengen op mij, uw luisteraar. Van duffige stijfheid was helemaal geen sprake. Sprankelende vrolijkheid, dat was hoe u het bracht. Er mocht al eens gelachen worden. Terwijl ik meeging in die vrolijkheid, opende zich een nieuwe wereld voor mij. Een wereld, die met elke aflevering, net iets groter werd.
Elke aflevering duurt een kleine dertig minuten. In dat tijdsbestek gebeurt veel. Heel veel. Zo zijn er de fameuze dertig seconden. Bij het begin wordt de componist voorgesteld. Aan het eind wordt een korte samenvatting gegeven van alles wat werd verteld over het gekozen klassieke stuk. Telkens gebeurt dat in dertig seconden. Seconden die gechronometreerd worden. Na dertig seconden moet gezegd zijn wat gezegd diende te worden. Na dertig seconden gaat de bel. Soms lukt het. Soms niet. Maar dat geeft helemaal niet. Het is deel van uw ingenieus in elkaar gestoken podcast.
Een mij voorheen totaal onbekend componist, wordt tijdens dat half uurtje voor heel even tastbaar. Het voelt alsof de componist uit de doden oprijst. Om heel persoonlijk zijn verhaal aan mij te vertellen. Want dat is wat gebeurt. Aan de hand van het gekozen werkstuk brengt u het levensverhaal van die ene componist. In al die verhalen wordt mij één ding duidelijk. Die componisten zijn de rocksterren van hun tijd. Rocksterren met hun kleine kantjes. Rocksterren die hunkeren naar succes, dat vaak al te lang uitblijft. Rocksterren die zich laten verleiden tot plagiaat. Rocksterren die de wereld rondreizen met hun muziek. Het begint mij te dagen. Klassieke muziek verschilt in bijna niks van rockmuziek.
Wat mij bij aanvang nog niet zo vertrouwd is, is de specifieke woordenschat. Om die onwennigheid te counteren, vonden jullie een speelse oplossing. Als één van u meent dat er een woord wordt gebruikt dat vraagt om enige toelichting, gaat er een luid alarm af. Eén van u zal dan het betreffende woord helder en klaar verduidelijken. Met elk alarm groeit mijn woordenschat.
Eigenlijk is elke aflevering een verleiding. Een uitnodiging. In het korte tijdsbestek van dat half uurtje last u enkele juist uitgekozen fragmenten in van het door u gekozen werkstuk. U prikkelt de luisteraar. Via het door u gebrachte levensverhaal. Via de door u gekozen fragmenten. U lijkt dat te beseffen. Daarom neemt u de luisteraar bij de hand. Aan het eind van elke aflevering geeft u de luisteraar mee wat de beste interpretatie is van het werkstuk. Zodat die luisteraar op zoek kan gaan. Zodat die luisteraar in de beste omstandigheden het werkstuk kan ontdekken. Elke keer weer verleidt u mij. Elke keer weer ga ik op zoek naar de door u voorgestelde versie. Ik ga dan luisteren. Terwijl ik luister, glimlach ik. Want elke keer weer ben ik blij een nieuw stuk te mogen leren kennen.
Beste Clara. Beste Sander. Klassieke muziek is helemaal niet moeilijk. Klassieke muziek veronderstelt helemaal geen voorkennis. Wat klassieke muziek vraagt is luisterbereidheid. Wat klassieke muziek vraagt is de bereidheid zich open te stellen. Om dat te beseffen had ik een duwtje nodig. U, als gepassioneerde en ervaren gids, hebt mij dat duwtje gegeven. Via een uitmuntende en buitengewoon schitterende podcast. Daarvoor wil ik u van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties