Beste Elisabeth,
Beste Benjamin Abel,
Beste Valgeir,
Dat weekend waren wij bij vrienden. Zaterdagavond waren wij op stap gegaan. Iets eten. Iets drinken. Omdat eentje geentje is, hadden wij meerdere biertjes gedronken. Wij zijn geen twintigers meer. Wij zijn geen dertigers meer. Dat betekent dat wij het zondag kalmpjes aan doen. (Uit)rusten is wat dan gebeurt. Om een nog altijd onverklaarbare reden stond de televisie van onze vrienden die zondagmorgen op de Zevende Dag. Politiek en rust, het is niet de beste combinatie. Ik trachtte het te negeren. Ik bleef aan tafel. Voor een heerlijke brunch. Maar toen was er plots dat moment. Dat moment waarop ik alles liet vallen. Waarop ik mijn oren spitste. Want wat ik in dat moment hoorde, vroeg mijn onmiddellijke aandacht.
Ik hoorde muziek. Uitzonderlijke muziek. Muziek dat mijn aandacht afdwong. Ik sprong recht. Ging voor de televisie staan. Neerzitten deed ik niet. Geconfronteerd met schoonheid mag een mens niet neerzitten. Rechtop staan, dat is dan de enige juiste houding. Terwijl uit die houding mijn volle respect sprak, moet ik wel aanvullen dat mijn open mond enigszins afbreuk deed aan mijn uiting van respect. Ondanks verwoede pogingen bleef mijn mond openstaan. Van verbazing. Want wat ik hoorde, was bijna uniek te noemen. Want wat ik hoorde, kon niet anders omschreven worden dan zinnenstrelende pracht.
Ik greep naar mijn smartphone. Opende Shazam. Omdat ik wou weten naar wie ik keek. Omdat ik wou weten wat ik hoorde. Shazam bleef rondjes draaien. De app kon mij niet verlossen uit mijn onwetendheid. U bleef onbekend. Snel nog even naar de concurrentie, SoundHound. Ook deze app liet mij achter in de onwetende duisternis. Beide apps konden mij niet vertellen naar wat ik luisterde. Een te moeilijke karwei, was het eindoordeel van beide apps.
Het bevrijdende antwoord kwam pas op maandag. Op VRTMax. Ik herbekeek de Zevende Dag en kwam uit bij het interview dat Lieven Verstraete had met u. Isabelle Lewis, dat was het antwoord. Een samenwerking tussen een violiste, een contratenor en een IJslandse componist. In die samenwerking stelt u zich de vraag hoe u de kunst van het luisteren kan opwaarderen in een wereld waar de schreeuw overheerst en waar stilte een schaars goed is geworden. Dat laatste vond ik terug op het wereldwijde internet want ook daarop vervolgde ik mijn zoektocht.
Ik kan u zeggen dat u met grootste onderscheiding het antwoord leverde op die vraag. Want ik had geluisterd. Ik had de stilte in mij toegelaten. Dat toelaten vroeg niet de minste inspanning. Het gebeurde. Alsof dat de enig mogelijke en juiste reactie was bij uw muziek. Heel gewillig stapte ik in dat bad van stilte en liet ik mij onderdompelen. Wat ik hoorde op de Zevende Dag bleek O Solitude te zijn. Uw nieuwste single. Ik wou weten of er nog meer was. Mijn zoektocht ging verder. Ik ontdekte dat u net een album had uitgebracht. Greetings. Dat album werd en is intussen mijn soundtrack. Geen dag gaat sindsdien voorbij zonder ik het album hoor. Sommige dagen luister ik maar één keer. Andere dagen luister ik meerdere keren.
Elke keer weer ben ik blij uw wereld te kunnen instappen. In uw muziek voel ik mij geborgen en veilig. Ik word overspoeld door een licht melancholisch gevoel. Ik voel mijn eigen breekbaarheid. Uw muziek kleeft zich vast aan mij. Het lukt mij niet u te degraderen tot muzikaal behang. Uw muziek verdraagt geen achtergrond. Uw muziek dwingt zichzelf op de voorgrond. Er moet geluisterd worden. Alles wat ik doe bij uw muziek verdwijnt naar de tweede lijn. Uw muziek staat op de eerste lijn. Daarvoor hoef ik geen zware strijd te leveren. Die rangorde dringt zich op. Andere opties zijn er niet. Het is de unieke eigenheid van uw muziek die hieraan alle verdienste heeft.
Ik had met u kennisgemaakt. Ik had uw debuutalbum ontdekt. Ik zette de volgende stap. Een logische stap. Ik ging kijken waar ik u live aan het werk zou kunnen zien. Ik maakte spontaan een vreugdedansje toen ik zag dat u naar de Gentse Handelsbeurs kwam. Ik twijfelde niet. U had mij al meer dan overtuigd. Ik kocht een kaartje. Ik kijk uit u op een podium aan het werk te zien. Ik kijk er naar uit om dat gevoel dat ik ervaarde bij onze eerste kennismaking op televisie te mogen herbeleven. Dat gevoel was zo intens. Zo pakkend. Zo puur. In dat gevoel wil ik mij één avond lang wentelen.
Beste Elisabeth. Beste Benjamin Abel. Beste Valgeir. U was mij totaal onbekend. Dat zou zo zijn gebleven als wij dat weekend niet bij vrienden waren. Als wij dat weekend niet bij vrienden waren die elke zondag de televisie aanschakelen om naar de Zevende Dag te kijken. Het was alsof het zo moest zijn. Het was alsof iemand besliste dat ik u moest leren kennen. Dat is nu gebeurd. Sindsdien luister ik elke dag naar schitterende muziek. U schitterende muziek. Voor die muziek wil ik u van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties