Beste Sholeh,
Zes jaar terug was ik in Iran. Voor een rondreis. Op die rondreis hielden wij halt in Shiraz. In die stad gingen wij naar de tombe van Hafez. Een graftombe voor een van de grootste dichters ter wereld. Een saaie boel, dacht ik. Dat dacht ik bij vertrek. Niks was minder waar. Bij de graftombe stonden vele scholieren. De plek leefde. De plek bruiste. Levendig, zo zou ik de sfeer durven te omschrijven. Enkele scholieren declameerden gedichten van Hafez. Dat deden zij luidop. Zonder enige gêne. Licht verwonderd keek ik naar dat schouwspel. Ik vroeg mijzelf welke plaats poëzie in mijn leven had. Het antwoord kwam vrij snel. Omdat het zo kort en bondig was. Geen, dat was het antwoord. Poëzie had geen plaats in mijn leven. Bij die vaststelling begon ik te blozen. Het schaamrood stond op mijn wangen. Ik moest aan de slag. Dat besefte ik.
Sindsdien probeer ik heel af en toe een uitstapje naar de poëzie. Het is moeilijk. Vol goede moed begin ik aan een dichtbundel. Dat hou ik enkele dagen vol. Dan gaat de bundel aan de kant. Om niet meer open te klappen. Desondanks blijf ik proberen. Omdat mij altijd al gezegd is dat de aanhouder wint. Om gedichten te lezen moet het rustig zijn in mijn hoofd. Alleen dat al is een moeilijke opgave. Rust vinden, het is een uitdaging.
In die aanhoudende pogingen kwam ik uit bij uw dichtbundel. Wij hadden een connectie. Iran, dat was onze gemeenschappelijke band. U was er geboren. Ik was er geweest. Die band kon een extra motivatie zijn, dacht ik. Ik werkte een nieuwe strategie uit. Elke dag één gedicht. Dat moest lukken. Dat moest zeker lukken.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dat zei mijn moeder vaak. Welnu, het wonder geschiedde. Ik mocht het aan den lijve ondervinden. Ik las uw dichtbundel. Van begin tot einde. Het ging met vallen en opstaan. Soms snapte ik het niet. Dan probeerde ik het later nog eens. Op een ander tijdstip. Andere keren lukte het wel. Meteen. Dan werd ik geraakt. Door woorden die op een unieke wijze samenkomen. Door woorden die misschien niet samen horen maar net daardoor zo krachtig zijn.
Uw gedichten lees ik als een uitnodiging. Een uitnodiging om mijn ogen te openen. Want die heb ik, onbewust, al te lang dichtgeknepen gehouden. U vraagt mij te kijken naar, zoals u het noemt, de verstopte schoonheid. De schoonheid die in de natuur schuilt. Die in de ander schuilt. In uw bundel hoor ik klanken. Ruik ik geuren. Ontwar ik kleuren. Uw bundel leeft. Ik voel het kloppende hart van bossen. Ik voel de schuimende golven van zeeën. Verbinding, dat zit vervat in uw uitnodiging. U vraagt de hand uit te reiken. U vraagt te ontmoeten.
Breekbaar. Bijzonder breekbaar. Zo ervaar ik uw gedichten. Met die breekbaarheid sluit u nauw aan bij het onderwerp, dat heel vaak terugkeert in uw gedichten. De natuur. Ik word mij meer bewust van die breekbaarheid. Ik word mij meer bewust van de menselijke arrogantie tegenover die natuur. Wij staan niet in de natuur. Wij staan boven de natuur. U brengt mij terug op de juiste plek. U voert mij terug. Middenin de natuur. Daar met u te kunnen en mogen vertoeven is heerlijk. Op die plek vond ik rust.
Beste Sholeh. Als ik ooit naar Iran zou terugkeren, zou ik uw dichtbundel meenemen in mijn bagage. Als ik naar Shiraz zou gaan, zou ik uw dichtbundel dicht bij mij houden. Aangekomen bij de graftombe, zou ik dat ene gedicht voorlezen, Vrede is geen vogel. Verbaasd zouden de luisteraars opperen dat het helemaal geen gedicht is van Hafez. Ik zou hen niet tegenspreken. Ik zou het beamen. Ik zou zeggen dat het een nieuwe stem is. Een stem die mij dichter bij de poëzie heeft gebracht. Terugkeren naar Iran, dat zal niet gebeuren. Er zijn nog te veel plekken op de wereld, die moeten ontdekt worden. Wat wel gebeurde, is dat ik dichter bij de poëzie kwam. Dat is helemaal uw verdienste. Daarvoor wil ik u danken. Van ganser harte. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties