Beste Hendrik,
Beste Frans,
In uw opiniestuk Misverstand over een moloch in De Standaard werd mij duidelijk waarom ik nu weer precies dat kaartje voor uw voorstelling had gekocht. Hierin schrijft u dat het goed is te begrijpen hoe de Europese machinerie werkt alvorens kritiek te spuien op diezelfde machinerie. Een goed debat moet voorbij de slogans kijken. Kennis is dan een absolute vereiste. Dat hoopte ik te vinden in uw voorstelling.
Vorige donderdag moest ik mij haasten. Te laat vertrokken thuis. Het is druk op de weg. De wagen bleek dan toch niet de beste optie te zijn. Ik had de fiets moeten nemen. Maar die bedenking kwam te laat. Ik moest verder met de wagen. Ik parkeerde. Ik liep. Terwijl ik liep, kwam ik tot de vaststelling dat ik een goede conditie ontbeer. Ik schakelde over op snelwandelen. Net op tijd arriveerde ik aan de Vooruit. Aan de theaterzaal. Ik ging binnen. Gooide mij in mijn zitje. Opgelucht haalde ik adem. Ik had het gehaald. Net. Ik was klaar. Terwijl de lichten uitdoofden, dacht ik nog snel: nooit meer met de wagen, altijd met de fiets.
Europa is suf. Europa is duf. Dat is wat bijna iedereen denkt. U maakt duidelijk dat die gedachte afhankelijk is van de boodschapper. Van degene die het verhaal brengt. Als vrij snel wordt duidelijk dat u de juiste toon vindt. De juiste manier. Weg is alle sufheid. Weg is alle dufheid. Dit wordt een fantastische avond, denk ik. U hangt het verhaal van Europa op aan een aantal personen. Personen met een doom. Met een idee. U brengt het verhaal van pioniers. Wij zien wat wij in het verleden nodig hadden om aan een verenigd Europa te bouwen. Om zo te beseffen wat wij in de toekomst nodig hebben om verder te bouwen aan dat Europa. Wij hebben mensen nodig die verdere stappen op het pad durven te zetten. Want één ding is zeker. Wij moeten voort. Wij kunnen niet terug. Wij zijn padafhankelijk. Net zoals het jachtluipaard dat op een antilope jaagt. Wat u brengt, is een wervelend spektakel. U lijkt de geboren woordvoerder voor het Europese project.
Een woordvoerder heeft evenwel de neiging enkel het goede in de schijnwerpers te zetten. Om dan voorbij te gaan aan wat mank loopt. Heel even dacht ik dat u zich hieraan zou bezondigen. Maar u weet dat men niet blind mag zijn als men werkelijk iets lief wil hebben. Totale liefde kan maar mogelijk als men alles in ogenschouw neemt. De goede dingen én de slechte dingen. Dat is wat u doet. U benoemt de crisissen en de uitdagingen. In een wild stromende en niet te stoppen woordenvloed. U raast. U laat alles los. Het moet u van het hart. Want u wenst het volledige Europa te tonen. U wenst dat wij weten wat Europa is. Omdat u oprecht van oordeel bent dat enkel het volledige beeld ons duidelijk maakt dat we verder moeten. Dat Europa een blijvende bouwwerf is.
Sufheid? Dufheid? Niks van dat alles. Wat ik niet verwacht had, gebeurt. Ik geraak ontroerd door een voorstelling over Europa. Over het politieke Europa. Misschien is dat de verdienste van Europa. Heel zeker is het uw verdienste. Wanneer u vertelt over Kohl en Mitterrand bij de herdenking van de slag bij Verdun, gaan al mijn haren overeind staan. Hetzelfde gebeurt als u vertelt over het eenzame einde van Robert Schuman. Van enig voorbehoud is dan al geen sprake meer. Ik zit volledig in het verhaal. Ik zie de oorlogskerkhoven. Ik zie de Berlijnse Muur. Ik zie de grenzen, die door het Europese project werden uitgegomd. Ik zie de trein met de vele wagons op weg naar Rome.
Terwijl ik kijk naar wat gebeurt op het podium, begrijp ik waarom u met twee op het podium staat. Vóór ik het theater binnenstapte dacht ik dat het helemaal niet nodig was. Nu begrijp ik het. U moet met twee zijn. Europa draait om samenwerking. De een versterkt de ander. Samen wordt gewerkt aan het Europese project. Dat maakt u duidelijk met die grote LEGO blokken op het podium. Die moeten versjouwd worden. Dat kan u niet alleen. U hebt hulp nodig. Dat is ook waarom u de blauwe overall aantrekt. Er zal moeten gebouwd worden. Er zal moeten verbouwd worden. Maar dat is niet alles. Alle goede dingen bestaan uit drie. Europa vraagt om de juiste soundtrack. Die levert u. Op een heerlijke en perfecte wijze.
Aan het einde van de voorstelling is er geen enkele twijfel bij mij. Ik sta rechtop. Ik applaudisseer. Ik geef u een staande ovatie. Omdat u het verdient. Omdat u datgene doet wat nationale politici al te vaak nalaten. U houdt een pleidooi voor Europa zonder uw onderbouwde zin voor kritiek te negeren. Die kritiek uit. Niet om het Europese project neer te sabelen. Wel om aan te geven waar het precies beter moet. Wat de werkpuntjes zijn.
Ik ga naar huis. Met de wagen. Het is minder druk. Op de radio zoek ik de gepaste muziek. Ik kom uit bij Klara. Bij Shift. Ik hoor Canon Bee. Van Basak Günak. Ik hoor Cherry Blossom. Van Jonsi. De perfecte muziek om het euforische gevoel van de voorstelling nog even vast te houden. De ontroering blijft. Houdt aan.
Wanneer ik thuis kom, vraagt mijn vrouw hoe het was. Ik kijk om mij heen. Ik neem een stoel. Ik ga op die stoel staan. Met enige zin voor dramatiek zeg ik luid: ich bin ein Europäer. Na die woorden stap ik van de stoel. Ik zet mij neer. Op diezelfde stoel. Om dan nog te zeggen: jawadde, dit was fenomenaal. Een kortere samenvatting van de avond kon ik niet geven.
Beste Hendrik. Beste Frans. Nooit had ik durven denken dat politiek zo begeesterend kon zijn. Zo meeslepend kon zijn. U bewijst dat het wel degelijk kan. Met grootste onderscheiding. U bezorgde mij een wonderlijke avond. Meer nog, u bezorgde mij kennis. In de vorm van feiten en weetjes. Voor dat alles wil ik u danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties