Beste Siel,
Beste Peter,
Wat volgt kan misschien gek lijken. Nog nooit was ik te gast bij uw B&B. Wij kennen elkaar niet. En toch. Toch schrijf ik u een brief. Dat zou kunnen geklasseerd worden onder de rubriek van de als gek geachte gebeurtenissen. Sta mij daarom toe deze brief enigszins toe te lichten. Zodat u het beter kan begrijpen en deze brief niet zomaar terzijde zou schuiven.
Vorige week keek ik naar Met vier in bed. Het perfecte programma, zonet vóór het slapengaan. We hoeven niet echt aandachtig te zijn. Het passeert makkelijk. Zachtjes aan geraken we in slaapmodus. Zo is het altijd al geweest. Maar vorige donderdag was het anders. De slaapmodus werd niet aangeschakeld. Ik was alert. Ik stond voor een herenhuis in Brugge. Ik stond voor uw B&B. Ik ging rechtop zitten. U had mijn aandacht.
De gevel maakte mij nieuwsgierig. Ik wou weten wat het binnen zou zijn. Want die gevel deed mij vermoeden dat het groots en buitengewoon moest zijn. Ik kon niet wachten die trappen op te stappen om aan te bellen. Bij deze zou u kunnen opwerpen dat ik helemaal niet aan uw deur kon staan. U verwachtte mij niet. Dat is inderdaad zo. U hebt volledig gelijk. Alleen voelde het zo. Het voelde alsof ik in Brugge stond. Samen met de andere deelnemers. Het leek alsof ik vanuit mijn zetel werd doorgestraald naar Brugge. Naar uw voordeur.
Ik belde dus aan. U deed open. U ontving mij. Ik viel achterover. Van pure verbazing. Wat ik zag, was bijna uniek. De transformatie van het vroegere huis van stadsarchitect Jean-Brunon Rudd was meer dan geslaagd. Ik keek naar pure schoonheid. In schoonheid kent vele variaties. Er bestaat oppervlakkige schoonheid. Er bestaat schoonheid die zich uitstrekt tot in het kleinste detail. Laat mij daarom duidelijk zijn. De schoonheid die ik bij u vond, behoorde tot de tweede categorie. De schoonheid tot in het kleinste detail.
De hall, geen betere plek om te ontvangen. Want deze hall houdt in zich een belofte. Het belooft aan de gasten pure verwennerij. Het belooft aan de gasten volledige ontspanning. De gasten worden op de proef gesteld. Ik wil naar boven stormen. Naar de kamers. Ik wil de deuren open duwen en zien wat mij te wachten staat. Maar dat hoort niet. Schoonheid vraagt geduld. Schoonheid vraagt aandacht. We moeten rondkijken. Om elk detail in ons op te nemen. Traagheid is hier de aangewezen vorm. Ik neem die vorm aan. Ik loop niet. Ik stap niet. Ik schrijd. Bij de trap aangekomen, neem ik even de tijd. Om die monumentaliteit in mij op te nemen. Ik kijk omhoog. Het glas-in-loodraam valt mij meteen op. Uiteraard. Dat kan niet missen. Een eigen ontwerp, zegt u. Naar een schilderij van uw grootvader/vader. Wauw, denk ik. Amai, zeg ik.
We gaan naar boven. Naar de kamers. Wat in de hall wordt beloofd, wordt in de kamers volledig waargemaakt. In deze kamers wordt duidelijk dat binnenhuisinrichting een vak is. Amateurs kunnen een kamer aankleden maar dit gaat veel verder dan amateurisme. Waar ik naar kijk, is een masterclass in binnenhuisinrichting. Ik weet niet waar eerst te kijken. Mijn ogen draaien van links naar rechts en weer terug. Aan de buitengevel kon een mens dit nooit vermoeden. Omdat het elk voorstellingsvermogen te boven gaat. Dit is wonderlijk mooi. Ik weet niet welke kamer te nemen. Het maakt mij ook niet uit. In dit gebouw te mogen zijn is al bijna een voorrecht.
Meteen kan ik begrijpen waarom u geen televisie voorziet in de kamers. Het zou te veel afleiden. Wij zouden naar een stom beeldscherm staren terwijl er om ons heen zo vele dingen te ontdekken vallen. Niet enkel in de kamer. Ook buiten de kamer. In Brugge. Ik was al vele malen in Brugge. Elke keer weer ontdek ik een nieuw plekje. Die nieuwe plekjes doen mij verlangen terug te keren. Om dan weer een nieuw plekje te ontdekken. U lijkt dat begrepen te hebben. U biedt een wandeling aan. Waarbij u tracht uw gasten te laten kennismaken met het andere Brugge. Het minder gekende Brugge. De stille plekjes van Brugge. Ik stap mee op uw wandeling. U bent de gids. Ik hang aan uw lippen. Alles wat u zegt, neem ik op. In mijn hoofd. Dit is anders. Dit is helemaal anders.
De volgende dag word ik wakker in een heerlijk bed. Geen zin om op te staan. Maar het moet. Ik moet op voor het ontbijt. Dat wil voor geen geld missen. Omdat ik weet dat ook het ontbijt buitengewoon zal zijn. Dat is het ook. Niks ontbreekt. Alles is aanwezig. U lijkt te beseffen wat vakantie vereist. Vakantie vraagt om guilty pleasures. Die biedt u aan. Naast al het andere. Een ontbijt behoort heerlijk te zijn. Behoort overdadig te zijn. Zo is het bij u. De lijn van uitzonderlijke perfectie wordt in het ontbijt doorgetrokken. Het huis, de hall, de kamers, de wandeling, het ontbijt, de gastvrouw, de gastheer: het is één groot geheel waarin elk afzonderlijk element elkaar versterkt.
Met vier in bed is voorbij. Ik blijf zitten/liggen in de zetel. Mijn vrouw maakt mij wakker. Zij denkt dat ik lag te slapen. Dat is niet zo. Ik ben onderweg. Vanuit Brugge naar huis. Dat duurt eventjes. Zij schudt nog eventjes aan mijn schouder. Ik knipper met de ogen. Jawel, zeg ik. Ik ben thuis, vul ik aan. Niet begrijpend kijkt zij mij aan. Ik zal het morgen wel uitleggen, stamel ik. Ik ga naar boven. Ik ga slapen. Ik droom van Maison Brunon.
Beste Siel. Beste Peter. Ik wou u deze brief schrijven. Omdat ik zo overdonderd was. Omdat ik zo onder de indruk was. Ik wens u alle succes toe in alles wat u onderneemt. Ik wens u alle plezier toe in uw ontmoetingen met uw gasten. Het gaat u goed.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties