Beste Bert,
Don’t judge a book by its cover. Als ik dat toch zou gedaan hebben, dan was ik voorbijgegaan aan uw boek. Want ik moet bekennen, het is niet de meest wervende cover. Maar zoals steeds weer wordt gezegd, het innerlijke is veel belangrijker dan het uiterlijke. Het uiterlijke is slechts de verpakking. Het innerlijke is dan weer de inhoud. Die inhoud is waarrond het draait. Hierover kan ik kort zijn. Die inhoud is goed. Is zeer goed. Met het voorgaande zondig ik tegen de opbouw van een brief. Het besluit plaats ik meteen in de inleiding. Ik ga dus net iets te snel. Als excuus kan ik enkel mijn enthousiasme voor uw boek aanhalen. Want dat was wat ik was na het lezen van uw boek. Blij en enthousiast.
Het innerlijke, dus. De inhoud, dus. Het boek begint meteen met een bekentenis. De zoon zou de moeder vermoord hebben. Die bekentenis vraagt om enige verduidelijking. U zal die gebeurtenis moeten toelichten. Dat lijkt u te beseffen. Die toelichting bouwt u op een vrij ingenieuze wijze op. In het heden schetst u een gezin, waarbij de moeder de grote afwezige is. U laat ons kennismaken met een vader, die een vrij succesvol zakenman is. Met een dochter die onafhankelijk van haar vader een carrière tracht uit te bouwen. Met een zoon, die het allemaal nog niet goed weet en bijna alles als vrij zinloos ervaart. Het moge duidelijk zijn, dit is niet het perfecte gezinnetje. Onderling spelen er heel wat dingen. Elkeen worstelt met de schuldvraag over wat er in het verleden gebeurde.
In het verleden voert u ons terug naar de momenten waarop het gezin nog voltallig was. Een gezinnetje van vier. Vader, moeder, zoon en dochter. Het ideale plaatje. Maar dat is slechts schijn. In die oude wereld vormden moeder, dochter en zoon een heilige drievuldigheid. Vader was de afwezige die buiten het gezin stond. Enkel op zondag was het gezin werkelijk een gezin. Niet op de andere dagen. Zondag kwam alles samen om het perfecte gezin te kunnen zijn.
Dat heden en verleden laat u vertellen door de drie overblijvende leden van het gezin. U springt van het heden naar het verleden. Van het verleden naar het heden. Vader, zoon en dochter vertellen elk een deel van beide verhalen. Het zou verwarrend kunnen lijken. Maar dat is het geenszins. Integendeel. De opbouw van uw verhaal zit knap in elkaar. Want zowel in het heden als in het verleden voert u ons naar een climax. Waarbij de climax van het verleden een enorme impact heeft op de climax van het heden.
Een trouwpartij en het zoeken naar een opvolger van de vader als directeur van LePierre Cosmetics lijken alles in een stroomversnelling te brengen. Vragen die nooit eerder werden gesteld, komen nu bovendrijven. Antwoorden die nooit eerder werden gevonden, worden nu plots uitgesproken. Iedereen binnen het gezin lijkt plots zijn rol en zijn verantwoordelijkheid binnen dat gezin te begrijpen.
Al die antwoorden en inzichten brengt u samen in de finale. Een finale waarin alles dat moet gezegd worden, ook gezegd wordt. De waarheid wordt open en bloot op tafel gelegd. De naakte en evidente waarheid. In die finale gaan de ogen open. Eindelijk. Na vijfentwintig jaar. Er wordt afgerekend met het heden. Om de toekomst te kunnen aanvatten. Een toekomst die kan opgebouwd worden op de brokstukken van het verleden.
In uw boek brengt u vele thema’s samen. Liefde. Ambitie. Verlies. Rouw. Verantwoordelijkheid. U laat zien hoe die thema’s op elkaar inwerken. U belicht de versterkende effecten. U belicht de verwoestende effecten. In een volmaakte wereld verhouden al die thema’s zich tot elkaar in een perfect evenwicht. U laat zien wat er gebeurt als dat evenwicht wordt verstoord. Als het ene thema net iets zwaarder gaat doorwegen dan al die andere. Dan zakt de volmaakte wereld als een pudding in elkaar. Dan komen wij uit bij dat ene gezin uit uw boek. Bij Paul. Bij Christine. Bij Jerry. Bij Lauren.
Beste Bert. Ik kan bijna niet zeggen hoe blij ik ben dat ik verder keek dan die weinig wervende cover. Want ik las een knap boek. Een uitstekend boek. U nodigde mij uit binnen te stappen in een gezin, dat zoekende was. Die uitnodiging deed mij terugkijken naar mijn gezin. Mijn vader. Mijn moeder. Mijn broers. Mijn zus. Terwijl ik de pijn voelde van het gezin uit uw boek, prijsde ik mij gelukkig met het gezin waarin ik mocht opgroeien. En zo maakte een vrij intens verhaal toch aangename gevoelens bij mij los. Het maakte mij blij vast te stellen dat ik bevoorrecht ben. Dat ik een zondagskind ben. Ik keek in de spiegel en glimlachte. Voor die glimlach wil ik u van ganser harte danken.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties