Beste Mark,
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Dat wordt wel eens gezegd. Toch durf ik met bijna absolute zekerheid zeggen dat u mij niet kent. Maar dat feit zou geen hinderpaal mogen zijn in een mogelijk gesprek tussen ons beiden. Ik ben een blogger. Het is in die hoedanigheid dat ik u aanschrijf. Ik lees al eens een boek. Ik ga al eens naar een concert. Ik zit al eens in het theater. Ik durf al eens te reizen. Ik stap al eens een expo binnen. Ik luister al eens naar een ceedeetje. Over alle dingen die ik zie en/of hoor schrijf ik op mijn blog. Waarbij ik mij hou aan één enkele voorwaarde. Enkel als die dingen mij weten te ontroeren of te bekoren, zal ik aan het schrijven slaan. Als dat niet zo is, laat ik mijn klavier aan de kant. Jawel, mijn blog baadt in een positieve sfeer. Dat is bewust. Op die manier wil ik een tegenwicht bieden aan alle bagger die op alle mogelijke kanalen welig tiert.
Om mijn blogposts meer airplay te geven, plaats ik op mijn persoonlijke Facebook profiel een berichtje waarbij ik een korte omschrijving geef over de inhoud van de net geplaatste blogpost. Om de geïnteresseerden de mogelijkheid te bieden mijn volledige blogpost te lezen, voeg ik tezelfdertijd een link toe aan mijn FB-bericht. Die link voert de geïnteresseerde dan naar mijn blogpost.
Hierbij dien ik ook aan te geven dat ik lid ben van verschillende FB-groepen, die gelinkt zijn aan mijn interessevelden. In enkele van die groepen plaats ik, afhankelijk van het onderwerp van mijn blogpost, evenzeer een bericht met korte inhoud en link naar mijn blogpost.
Dat alles werkte vele jaren goed. Tot vorige week. Na het plaatsen van een bericht op Facebook kreeg ik plots de melding dat mijn bericht verwijderd werd. Dat gebeurde zowel op mijn persoonlijke FB-profiel als in de groepen waarin ik hetzelfde bericht plaatste. Alles werd verwijderd. Mijn bericht werd door u geïnterpreteerd als spam. Het zou erop lijken dat ik op een misleidende wijze heb geprobeerd vind-ik-leuks, volgers, deelacties of videoweergaven te krijgen. Ik hoorde het in Keulen donderen. Mijn oprechte engagement om schoonheid te delen, werd plots in twijfel getrokken.
U bood mij de kans om te reageren. Maar in die mogelijkheid vernauwde u mijn verweer tot een te beperkt meerkeuzemenu. In mijn verweer kon ik enkel kiezen uit de door u aangeboden opties. In geen van die opties vond ik mijn mogelijke kritiek op uw beslissing op een juiste manier vertaald. Toch moet ik één optie aanklikken. Als ik het niet zou doen, zou ik verzaken aan het door u aangeboden verweer. Ik klikte één optie aan in het volle besef dat mijn keuze ontoereikend en nietszeggend was. Ik kreeg de melding dat mijn te beperkte verweer wordt gecontroleerd en dat ik snel van u zou horen. Tot zover reikt uw klachtenbehandeling.
Omdat ik meende recht te hebben op een uitgebreider wederwoord, ging ik op zoek naar een mogelijke klachtendienst. Daarvoor ging ik naar uw helpcentrum. Ik vond niks. Helemaal niks. Geen mailadres. Geen telefoonnummer. Ik bleef op mijn honger zitten. Waarbij mijn sterk ontwikkelde rechtvaardigheidsgevoel zwaar onder druk kwam te staan. Een eerlijkere manier om met uw gebruikers om te gaan zou zijn dat u de gebruiker in eerste instantie een verwittiging geeft waarbij u diezelfde gebruiker de mogelijkheid geeft om zijn standpunt verder toe te lichten. Misverstanden of verkeerde interpretaties kunnen op die manier uitgeklaard en uitgesproken worden. Aan die werkwijze verzaakt u. U beslist meteen.
Ondanks alles bleef ik zoeken naar een mogelijkheid om mijn klacht duidelijker te omschrijven. Na lange omzwervingen doorheen uw helpcentrum kwam ik uit op twee alternatieven, die u mij aanbood. Ik kon uw besluit aanvechten in de rechtbank of ik kon uw besluit doorsturen naar een gecertificeerde instelling voor geschilbeslechting. Gezien de gerechtelijke achterstand in ons land en de ‘zwaarheid’ van mijn klacht leek uw eerste alternatief niet te overwegen. Bij het tweede alternatief vermeldt u geen instellingen waardoor ook dat alternatief niet te overwegen valt. Bovendien lijken beide alternatieven te zwaar geschut voor een te kleine ‘fout’. Waarbij ik nogmaals wens aan te geven dat ik mijn gedrag geenszins als foutief wens te omschrijven. In uw mogelijke alternatieven lijkt u te vergeten dat er onder de gebruikers van uw platform ook wel brave burgers zijn, die in hun oprechte enthousiasme een boek wensen aan te bevelen. Of een theatervoorstelling. Of een muziekalbum. Niet omdat die brave burger daarbij enig financieel gewin zou ervaren. Wel omdat die brave burger de ervaren verwondering en schoonheid wil delen en doorgeven. In de hoop dat anderen diezelfde ervaring mogen beleven.
Ik kan begrijpen dat u wenst te waken over de gezondheid van uw platform. Als dat zo zou zijn, kan ik u evenwel zeggen dat u hiervoor nog andere en grotere katjes hebt te geselen. Katjes die een hogere prioriteit zouden moeten hebben. Om dat te kunnen doen, zou u evenwel uw verdienmodel in vraag moeten stellen. Het maken van die oefening vergt moed. Moed waaraan het u momenteel lijkt te ontbreken. Intussen wacht ik op uw beoordeling van mijn verweer. In die wachttijd groeit mijn ergernis over uw rammelende klachtenbehandeling.
Ik besef ten volle dat u mijn brief nooit zal lezen. Toch vond ik het nodig die brief te schrijven. Mijn moeder raadde mij altijd aan nooit met ergernissen te blijven rondlopen. Ergernissen moeten uitgesproken worden. Omdat het oplucht. Omdat het mogelijke frustraties uitwist. Dat is wat ik met deze brief gedaan heb. Ik heb de raad van mijn wijze moeder opgevolgd.
Tegelijk besef ik tijdens het schrijven van deze brief dat ik veel dichter bij de grondbeginselen, waaruit uw platform oorspronkelijk is gegroeid, sta dan u ooit hebt gestaan. In deze brief mag u dus ook een uitnodiging lezen tot herbronning. Het kan uw platform enkel ten goede komen.
Beste Mark. Ik heb de dingen geschreven die ik wou schrijven. Hieraan kan ik enkel nog mijn oprechte hoop toevoegen dat het u goed zal gaan. Vandaag. Morgen. In de toekomst.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties