Beste,
Ik moet eerlijk zijn. De Triënnale van Brugge? Ik had er nog niet van gehoord. Het was mij onbekend. Tot vorige week. Vorige week werd alles anders. Ik had eerder een artikel in De Standaard gelezen. Dat artikel interpreteerde ik als een uitnodiging. Een uitnodiging om naar Brugge te komen. U moet weten, ik ben een welopgevoede jongen. Uitnodigingen schuif ik niet zomaar aan de kant. Uitnodigingen aanvaard ik met dank. Ik ging dus kijken in mijn agenda. Om een datum te prikken, zoals dat heet. Ik kwam uit op 1 mei. Het Feest van de Arbeid. Die dag kwam ik naar Brugge. Om kennis te maken met de Triënnale. Eindelijk zouden wij elkaar leren kennen.
Ik begon bij Raamland, een nieuwe gemeenschapstuin ontworpen door een Zweeds architectuurbureau. Ik stond er wat verloren bij. Ik wist niet wat te denken. Misschien was ik wat al te ongedwongen begonnen aan de wandeling. Ik was niet voorbereid. Ik wist nauwelijks wat te verwachten. Een beetje onwennig keek ik om mij heen. Net op het moment dat ik mijn schouders wou ophalen en onbegrijpend met mijn hoofd wou schudden, herinner ik mij het foldertje, waarin alle werken bondig maar helder worden toegelicht. Ik nam het foldertje. Ik las het foldertje. Mijn hoofd klaarde op. Ik schakelde de fronsmodus van mijn wenkbrauwen uit. Ik was mee. Ik kon verder.
Naarmate ik vorder tijdens mijn wandeling en steeds meer werken zie, word ik enthousiaster. De werken dagen mij uit. De werken vragen mij na te denken. Over de stad. Het lijkt alsof de kunstenaars mij vragen na te denken over een nieuwe invulling van publieke ruimtes. Over manieren waarop een stad kan omgaan met de ecologische uitdagingen. Over stedelijke antwoorden op duurzaamheidsvragen. Over de leefbaarheid van een stad en hoe de mens kan bijdragen tot die leefbaarheid. Over de plaats van een mens in die stad. Over nieuwe invullingen van oude monumenten. Over een verantwoorde omgang met de natuur binnen een stad. Ik verbind de werken met de info uit het foldertje en in mijn hoofd worden allerlei verbanden gelegd. De combinatie van woord en beeld doet mij naar het verleden kijken. Naar het heden. Naar de toekomst. In mijn hoofd zie ik een stad van de toekomst ontstaan waarin alle aangereikte elementen samenkomen. Ik word blij. Ik word hoopvol. Omdat ik zie hoe kunstenaars aan de slag gaan met de uitdagingen, waarvoor wij ons vandaag gesteld zien. Het kan, denk ik. Sommigen lijken het begrepen te hebben, denk ik.
Tijdens het wandelen ervaar ik dat ik op een andere manier door de stad wandel. Ik kijk anders. Ik kijk omhoog. Ik kijk om mij heen. Ik word vatbaarder voor het kleine. Voor het detail. Ik merk dingen op waaraan ik anders zou voorbijgaan. Dat anders kijken maakt mij rustig. Dat anders kijken vertraagt het tempo. Het kan gek klinken maar in al die drukte ervaar ik mijn wandeling als een oefening in zen-beleving.
Terwijl ik die rust dankbaar in mij opneem, ga ik ook beseffen waarom er op het parcours geen wegwijzers zijn neergezet. Die wegwijzers zouden ons enkel maar voortjagen. Ik zou mij haasten van het ene naar het andere werk. Nu word ik gedwongen heel af en toe stil te staan. Om mij te lokaliseren. Om op het stadsplan te kijken waar ik ben en waar ik heen moet. Ik word mij meer bewust van de stad. Ik realiseer dat vele wegen naar één bepaald werk leiden. Ik kan kiezen. Ik ben vrij.
Die nieuwe manier van kijken wordt nog versterkt door de plekken waar de werken worden tentoongesteld. Er worden parken opengesteld. Er worden tuinen opengesteld. Er worden binnenpleinen opengesteld. Allemaal plekken die ik nog nooit eerder zag. Die ik bij vorige bezoeken snel voorbijging zonder het op te merken. Nu wordt mij de mogelijkheid geboden. Nu wordt mij de tijd geboden. Brugge openbaart zich aan mij in zijn volle pracht. In zijn absolute schoonheid. Ik voel mij een ontdekkingsreiziger. Op elk nieuw plekje meer ik aan. Op elk nieuw plekje blijf ik even staan. Ik zet mij neer. Op een stoel. Op een bank. In het gras. Om alles in mij op te nemen. Om alles in mij te laten bezinken. Schoonheid mag niet vervliegen. Schoonheid moet vastgehouden worden.
Ik ben wakker. Ik ben helder van geest. Mijn ogen staan wijd open. Ik slaapwandel niet. Ik stap. Ik observeer. Ik neem de dingen in mij op. Alle zintuigen staan scherp. Ik verbaas mij. Ik verwonder mij. Deze wandeling is een groot plezier. Een echt plezier. Ik leef ten volle. Ik ben mij ten volle bewust van mijn plek. Mijn plek in Brugge. Het mooie Brugge.
Beste. De Triënnale van Brugge was mij onbekend. Dat is nu anders. Ik heb het project leren kennen als een verrijkende ervaring. Een ervaring die mij op een andere manier naar de dingen deed kijken. Een ervaring die mijn liefde voor de stad nog aanwakkerde. Een ervaring die mij op een verfrissende manier deed kijken naar de uitdagingen van vandaag en morgen. Voor dat alles wil ik u graag danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties