Beste Danny,
Ik had het mij makkelijk kunnen maken. Ik had thuis kunnen blijven. In Gent. Daar had ik kunnen plaats nemen in mijn favoriete relax. Om dan doorheen Arno Photographs 1972 – 2022 te bladeren. Uw fotoboek. Over Arno. Dat had een optie kunnen zijn. Want ik had uw boek net voor mijn verjaardag gekregen.
Ik schoof die al te gemakkelijke optie aan de kant. Ik ging naar Oostende. De stad van Arno. Daar liep al een tijdje Arno: The Show of Life. Een expo waarvoor u uit duizenden foto’s een overzichtelijke selectie maakte. Eerst de expo, dan pas het fotoboek. Dat leek mij de meest normale gang van zaken. Ik wou mij laten verrassen. Zonder enige voorkennis wou ik de expo binnenstappen. Om op die manier alles ongeremd te laten binnenstromen.
Ik stapte de expo binnen. De eerste foto leek te suggereren alsof Arno mij verwachtte. Alsof hij klaar zat om samen met mij doorheen de expo te wandelen. Dat gebeurde niet. Arno bleef zitten. Aan dat tafeltje in een café in Blankenberge. Een eerste foto. Zijn eerste groepje, Freckleface. Die foto was het begin. Het begin van de expo. Het begin van een vriendschap.
Ik wandel doorheen een carrière van vijftig jaar. Ik wandel langs Oostende. Langs Parijs. Langs New York. Altijd in het goede gezelschap van Arno. Samen met hem sta ik op podia. In Duitsland. In Denemarken. In Zweden. Terwijl ik de details van elke foto in mij opneem, hoor ik rondom mij die stem van Arno. Zijn muziek is alomtegenwoordig. Dat blijkt een juiste keuze te zijn. Stilte zou niet gepast zijn. De muziek maakt de foto’s levendiger. Maakt de beleving intenser.
Net zoals die woorden en zinnen uit het grote citatenboek van Arno. In grote letters op muren gezet. Ik lees die zinnen. Ik begin te lachen. Dat is onvermijdelijk. Het gebeurt. Omdat zij de essentie van Arno in bondigheid weten te vatten.
Terwijl ik alles zie, lees en hoor, komt dat pijnlijke besef binnen. Het besef van gemis. Hier ademen alle dingen Arno uit. Als ik buitenstap, zal Arno verdampen. Buiten raast het leven voort. Andere muzikanten eisen het voorplan op. Die gedachte wil ik nog even wegduwen. Daarom blijf ik binnen. Daarom keer ik enkele keren terug naar andere zalen. Om die uitgang van mij weg te duwen. Ik wil zo lang mogelijk in Arnoland vertoeven.
De expo maakt duidelijk wat Arnoland betekent. Op bijna elke foto is het aanwezig. Op bijna elke foto lees ik het in de ogen van Arno. Dat lichtje dat telkens weer flakkert in de ogen van Arno. In dat lichtje zie ik dat jongetje. Dat jongetje dat nooit zal weggaan. Die jongensachtige jongen, die Arno eigenlijk altijd gebleven is. Hij kon of wou het niet onderdrukken. In interviews en op podia liet hij dat jongetje los. Als dat gebeurde, was het lachen. Als dat gebeurde, was het feest.
Het besef van gemis wordt heviger naarmate het einde van de expo dichterbij komt. De foto’s worden persoonlijker. De artiest verdwijnt naar de achtergrond. De mens treedt op de voorgrond. U leidt ons binnen in zijn persoonlijke leven. In zijn privésfeer. Weg van de podia. Wij zien een mens. Bijna aan het eind van een leven. Zijn leven. Bijna lijkt het alsof ik aan zijn sterfbed zit. Alsof ik mij vooroverbuig om zijn laatste woorden te horen.
Ik zie mijn held verdwijnen. Ik zie het licht doven. Ik wil terug naar het begin. Om dan weer alle zalen te doorlopen. Ik wil eeuwig blijven cirkelen doorheen die zalen. Om Arno dicht bij mij te houden. Want één ding heeft deze expo duidelijk gemaakt. Ik mis iets. Ik mis iets en ik besef dat het nooit meer zal terugkomen. Arno is uniek. Door niemand te overtreffen. Zelfs niet te evenaren.
Ik ben bij de uitgang. Ik stap buiten. One life, live it. Die woorden lees ik op de achterklep van een wagen. Het voelt alsof Arno zelf die wagen is komen parkeren aan de expo. Want in die woorden lees ik een gebalde samenvatting van het leven van Arno. Ik passeer de wagen en knik zachtjes in de richting van de wagen. Als om afscheid te nemen van Arno. Als om hem te bedanken voor die laatste levenswijsheid.
Ik ging naar Oostende. Het was de juiste keuze. In de Venetiaanse Gaanderijen heb ik Arno gehoord. Ik heb Arno geroken. Ik heb Arno gevoeld. Ik heb Arno beleefd. Pas nu ben ik klaar voor uw boek. Eén van de volgende dagen zal ik gaan zitten in mijn favoriete relax. Ik zal uw fotoboek nemen. Ik zal drie pintjes uitschenken. Eentje voor mij. Eentje voor u. Eentje voor Arno. Ik zal drinken. Ik zal kijken. Ik zal genieten.
Beste Danny. Vele dingen zou ik u nog willen schrijven. Maar wij moeten uitkijken voor langdradigheid. Langdradigheid gekoppeld aan herhaling is de doodsteek voor een brief. Om die reden sluit ik af. Toch wil ik u nog één ding zeggen. In de Venetiaanse Gaanderijen was Arno nog één keer aanwezig. U hebt die sprankelende aanwezigheid mede mogelijk gemaakt. Daarvoor wil ik u danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties