Beste Daan,
Beste José Luis,
Koken? Daarover kan ik kort zijn, ik kan het niet. Beter gezegd, ik kan het niet goed. Ik zal dus niet verhongeren maar ik zal ook geen grote culinaire prijzen wegkapen. Ik red mij. Daarop komt het neer. Ik ben een kluns in de keuken. Ik doe maar wat. Heel uitzonderlijk lijk ik dat klungelen te overstijgen. Maar dan moet ik aan de slag met een kookboek. Waarbij ik het gekozen recept heel strikt opvolg. Afwijkingen op of eigen interpretaties van het recept zijn uitgesloten. Ik ga niet dwalen. Ik blijf trouw op het pad. In die uitzonderlijke gevallen lukt het mij wel. Dus, jawel, er zit groeipotentieel in mij. Ik kan nog enkele sporten stijgen op de culinaire ladder. Er is nog hoop voor mij.
Lange tijd heb ik mij afgevraagd vanwaar die desinteresse in koken komt. Tijd, die factor durf ik aan te wijzen als belangrijkste aanstoker van mijn desinteresse. Dat gaf ik ook aan als mij werd gevraagd waarom ik niet graag aan de kookpotten stond. Het kan klinken als een flauw excuus. Vrienden, die zich om mij bekommeren, zeggen dat ik tijd moet maken voor het koken. Ik zou die tijd moeten omarmen als een rustmoment. Dat weet ik. Dat besef ik. Alleen, voorlopig lukt het mij niet. Nog niet.
Maar er schuilt nog een addertje onder het gras. Dat heb ik ontdekt toen ik luisterde naar uw podcast. Ik mis het nodige vocabularium. Ik ken de woorden niet of onvoldoende. Ik weet niet hoe ik de woorden moet verbinden. Ik weet niet hoe ik die verbonden woorden moet vertalen naar de kookpotten. Ik moet dus niet enkel de tijd vinden. Ik moet ook die taal leren. Ik moet die taal leren spreken. Ik moet die taal leren begrijpen.
Een goede aanzet daartoe is uw podcast Smaakspoken. Een podcast met zes- tot tienjarigen als doelpubliek. Als zesenvijftigjarige val ik daar ver buiten. Maar toch. Maar toch. Met uw verhaal wist u het kind in mij wakker te maken. U wist mijn kinderlijke nieuwsgierigheid te prikkelen. Als dat gebeurt, ben ik intens gelukkig. Dat is wat u deed. U maakte mij gelukkig.
Ik ging mee op ontdekkingsreis. Doorheen de wereld van de smaken. Met de negenjarige Puck als gids. In zeven korte afleveringen volgde ik uw protagoniste op haar avonturen. Puck woont samen met haar vader, chef Maro. Samen wonen ze boven het populaire restaurant van Maro. Vader is baas over zijn keuken. Onbevoegden worden niet toegelaten tot het heiligdom. Zelfs zijn dochter niet. Daarvoor heeft hij meerdere redenen. Vooreerst is zij te jong. Een meer zwaarwegende reden is dat zij, net als mij, de nodige woordenschat mist. Net als mij is zij die taal onmachtig.
Maar dan gebeurt in elke aflevering dat wonderbaarlijke. In elke aflevering maakt zij op een bijzonder fabelachtige wijze kennis met verschillende smaakspoken. Elk van die smaakspoken voeren haar mee naar hun avontuurlijke droomwereld. In die verschillende werelden leert zij de unieke kracht van elke smaak waarderen. Zout. Pittig. Zuur. Vet. Umami. Bitter. Zoet. Niet enkel leert zij de smaken waarderen. Zij leert de smaken ook proeven. Al reizend pikt zij de juiste woorden op. De juiste kennis om naast haar vader in de keuken te kunnen en te mogen staan.
Het zou een verhaal kunnen zijn dat enkel over smaken gaat. Dat is het evenwel niet. U voegt daar nog een extra dimensie aan toe. U voegt het thema van verdriet en droefheid toe als extraatje. De moeder van Puck is overleden. Puck mist haar ontzettend. Bij haar vader kan zij nauwelijks terecht want die heeft het druk in zijn restaurant. Beter zou het zijn te zeggen dat hij wegvlucht in zijn werk. Om op die manier het gemis en het verdriet te ontlopen. In de laatste aflevering brengt u die beide thema’s samen. Smaken en verdriet. U weet hoe sprookjes eindigen. Zij leven nog lang en gelukkig, zo eindigen alle sprookjes. Uw verhaal is daarop geen uitzondering. Uw verhaal eindigt op een juiste wijze. Op een sublieme wijze. Op een magistrale wijze. Op een ontroerende wijze.
Ontroerende verhalen schrijven is een kunst. Met Smaakspoken hebt u bewezen dat u die kunst beheerst. Maar net als verhalen schrijven is ook verhalen vertellen een kunst. Dat beseft u. Voor uw podcast ging u dus op zoek naar de juiste stem. Die hebt u gevonden. In de persoon van actrice Thekla Reuten. Dit is voorwaar de juiste stem. Als zij begint te vertellen voel ik mijzelf vervellen tot een zevenjarig jongetje. Dat in bed naar zijn moeder luistert die even voor het slapengaan nog snel een verhaaltje vertelt. Alles om mij heen verdwijnt. Er is enkel nog die stem. Die stem die Puck tot leven wekt. Ik hoor niet langer Thekla tot mij spreken. Wie ik hoor, is Puck. Het is Puck die tot mij spreekt. Als zij begint te spreken, ga ik achter haar aan. Op weg naar een volgend avontuur.
Beste Daan. Beste José Luis. Met veel plezier heb ik mij overgegeven aan uw verhaal. Met veel plezier heb ik mij gestort in de door u uitgedachte avonturen. Mijzelf de vraag stellen of dit verhaal nog wel geschikt was voor een zesenvijftigjarige heb ik nooit gedaan. Omdat die vraag overbodig was. Ik liet mij verleiden door uw fantasie. Door uw droomwereld. Het besef dat in mij nog steeds het enthousiasme van een kind schuilt, maakte mij blij. Voor die reis door een wondere wereld en voor dat heerlijke besef wil ik u graag bedanken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Reactie plaatsen
Reacties