Beste Stain ‘Cobain’,
Beste Tom ‘Novoselic’,
Beste Bus ‘Grohl’,
Beste Tommy ‘Smear’,
Later als ik oud ben, zal ik kunnen opscheppen dat ik Nirvana ooit nog live aan het werk zag. In Deinze. Mijn medebewoners van het rusthuis, die ik dan mijn vrienden mag noemen, zullen opwerpen dat het onmogelijk is. Kurt Cobain pleegde zelfmoord op 5 april 1994. Bijgevolg kan het niet bestaan dat hij dertig jaar later op het podium zou staan van het Leietheater. Dat zullen mijn vrienden zeggen. Ik zal met het hoofd schudden. Ik zal bij hoog en bij laag beweren dat het wel zo was. Mijn vrienden zullen mij gek verklaren.
Lange tijd had ik gedacht dat teletijdmachines enkel in stripverhalen bestonden. Met die machine werden Suske en Wiske naar het verre en dichtere verleden gestuurd. In werkelijkheid was dat onmogelijk. Dat dacht ik tot vrijdag. Dat dacht ik tot ik het Leietheater in Deinze binnenstapte. Ik werd teruggeflitst naar november 1993. Ik stond in de Sony Music Studios in New York. Alvorens ook u mij gek zou verklaren, ik weet dat het niet zo is. Maar toch. De gelijkenissen waren treffend. De bloemen. De kaarsen. Zelfs die ene bureaustoel. Jawel, Deinze was New York. Voor één avond. Voor heel eventjes.
Ik moet u zeggen, mijn verwachtingen waren hooggespannen. Als u mij zou vragen naar mijn favoriete album uit mijn toch wel uitgebreide collectie, dan zou MTV Unplugged in New York van Nirvana een grote kanshebber zijn. Een zeer grote. Als u mij zou vragen welke groepen ik live graag aan het werk had gezien, dan zou Nirvana bovenaan mijn verlanglijstje staan. Dit alles enkel maar om aan te geven wat er voor u op het spel stond. Maar het begon uitstekend. De setting was prima. Daaruit leek ik te mogen afleiden dat u oog had voor detail.
Toen kwam u op. Le moment suprême. Dit was het moment waarop ik had gewacht. Waarnaar ik had uitgekeken. U begon. Met About a girl. Uiteraard, u zou die avond het integrale album brengen. U zou die avond MTV Unplugged in New York brengen. Wat ik hoorde, was bijna onwerkelijk. Ik durfde mijn ogen niet te sluiten. Had ik het wel gedaan, zou ik gaan twijfelen of Kurt Cobain werkelijk gestorven was. Had ik het wel gedaan, zou ik gaan denken dat Kurt Cobain die avond verrezen was. Om nog eenmalig een concert te geven. Uw stem schuurde dicht aan tegen die van Kurt Cobain. Zelfs in de moeilijkere stukken bleef u overeind. Magistraal.
U sloopte alle voorbehoud. Ik moet eerlijk zijn, ik maakte enig voorbehoud. Tribute bands, het kan al eens tricky zijn. Maar zoals ik al schreef, u sloopte dat voorbehoud. Al van bij de eerste minuut. Dit zou een fantastische avond worden. Dat voelde ik meteen. Ik liet mij dus gaan. Ik gaf mij over. Wat u bracht, aanvaardde ik. Elk nummer ging door merg en been. Elk nummer bezorgde mij kippenvel. Ik moest terugdenken aan dat moment dat ik als vijfentwintigjarige naar dat unieke concert op MTV keek. Ik kende de reputatie van Nirvana. Het waren ruige jongens. Dat concert bracht mij in verwarring. Wat ik zag kwam niet overeen met hun reputatie. De explosieve energie van Nevermind en In Utero leek ik niet te kunnen verbinden met de hartverscheurende ingetogenheid van dat concert. Die emotionele intensiteit greep mij naar de keel. Welnu, dat gevoel had ik ook die vrijdagavond. Het leek wel een flashback. Het leek wel alsof ik dat concert die vrijdagavond voor de eerste maal hoorde en zag.
Ik had die vrijdagavond wel kunnen huilen. Om vele redenen. Maar grote jongens huilen niet. Ik hield mijn tranen binnen. Toch had ik het moeilijk. De diepe ontroering was bijna altijd aanwezig. Misschien was het wel omdat ik moest terugdenken aan mijn jeugdjaren. Misschien was het wel omdat ik mij realiseerde dat ik niet meer die jonge jongen was. Misschien was het wel omdat ik besefte dat die vrije onbezonnenheid van mijn jeugd ver weg was. Misschien was het wel omdat ik voelde dat andere en grotere verantwoordelijkheden die plaats hadden ingenomen. Dat zou allemaal wel kunnen. Maar boven dat alles was het uw muziek die mij ontroerde. Die mij diep ontroerde. De manier waarop u de muziek bracht, overtuigde. Op grandioze wijze.
Ik ben bijna aan het einde van mijn brief gekomen. Ik wil nog even terug naar het begin van mijn brief. Naar het rusthuis. Als mijn vrienden in het rusthuis mij zouden zeggen dat het onmogelijk was dat ik Nirvana in 2024 live aan het werk had gezien, zou ik het beamen. Ik zou mijzelf corrigeren. Ik zou zeggen dat ik in 2024 mocht ervaren wat een concert van Nirvana zou moeten geweest zijn. Ik zou zeggen dat ik The Servants had gezien, die een prachtige ode brachten aan een prachtig album van een prachtige band. Dat zou ik hen zeggen. Mijn vrienden in het rusthuis zouden mij benijden. Dat weet ik nu al zeker.
Beste Stain ‘Cobain’. Beste Tom ‘Novoselic’. Beste Bus ‘Grohl’. Beste Tommy ‘Smear’. Vrijdagavond was ik behoorlijk in de war. Die avond dacht ik dat Deinze New York was. Die avond dacht ik dat het Leietheater de Sony Music Studios was. Die verwarring heeft mij evenwel niet in de weg gezeten om ten volle van uw show te genieten. Integendeel, die verwarring versterkte mijn ervaring. U was die avond goed. U was die avond uitmuntend goed. Bijna zou ik zeggen dat u mijn spijt dat ik Nirvana nooit live aan het werk zag, hebt uitgegomd. Dat is het niet. Die spijt blijft. Maar u hebt mij een meer dan mooie troostprijs geboden. U hebt mij een wonderlijke ervaring geschonken. U hebt mij een meer dan fijne avond gegeven. Voor dat alles wil ik u van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Wim Backx
Zwijnaarde
Reactie plaatsen
Reacties