Beste Roos,
Zondagmorgen, half acht. Ik stond op en ging naar beneden. Mijn vrouw en petekindje vertoefden nog vol overtuiging in dromenland. Beneden had ik het rijk voor mij alleen. Ik zette een koffie, pakte het boek van Rudi Vranckx, In Oekraïne, en ging aan de keukentafel zitten. Klaar om mij te verdiepen in het recente boek van onze oorlogsverslaggever. Toch wou ik eerst nog even mijn sociale media raadplegen. Daarop zag ik een berichtje over uw debuutplaat. Over Fruitful days. Ik was meteen geïnteresseerd. Net zoals alle Belgische muziek mij interesseert. Ik ging luisteren. Naar uw debuutplaat. Een snelle kennismaking was het plan. Om dan te beginnen aan het boek. Het draaide anders uit.
Uw debuutplaat verdraagt geen snelheid. Dat had ik al meteen door. Uw plaat vraagt tijd. Dat was ik bereid te geven. Ik verhuisde van de keukentafel naar de relaxzetel in de living. Ik liet mij in de zetel onderuit glijden. Om dan dat magische moment te mogen ervaren. Het moment waarop men realiseert dat elke muziek het juiste moment heeft. Net zoals elk boek het juiste moment heeft. Voor uw album was dit het juiste moment. Geen enkele afleiding. Om mij heen volledige stilte. Terwijl het buiten vriezend kou was, was het binnen gezellig warm.
Het kan gek klinken maar uw muziek was de perfecte soundtrack bij die rustige stilte. Er wordt al eens geopperd dat stilte absoluut moet zijn. Pas dan zou men van die stilte kunnen genieten. Die zondagmorgen mocht ik ervaren dat er uitzonderingen zijn op deze stelregel. Want ik mocht ervaren hoe uw muziek de stilte nog deed verstillen. Hoe uw muziek de stilte versterkte. Lawaai en stilte, het kan niet samen bestaan. Het een sluit het ander uit. Maar niet bij u. Ik tracht mij te verklaren. Uw muziek brengt mij tot rust. Ik vergeet alles om mij heen. Alle mogelijke stoorzenders worden geblokkeerd. Worden op afstand gehouden. Uw muziek en ik, meer bestaat er niet op het moment van beluisteren. U isoleert mij. In die muzikale isolatie is het heerlijk vertoeven. Ik besef, het klinkt allemaal nogal zen-zweverig. Zo is het niet bedoeld. Ik ben een nuchtere jongen. Maar nuchterheid moet soms aan de kant kunnen gezet worden.
Uw woorden dringen binnen bij mij. Het lijkt alsof u naast mij zit. Alsof u die woorden in mijn oor fluistert. Het lijkt alsof wij een gesprek voeren. Een gesprek waarbij u de verteller bent en ik de luisteraar. U brengt verhalen over het dagelijkse leven. Waarin iedereen zich kan herkennen. Uw persoonlijke ervaringen rekt u uit tot een bredere algemeenheid. U praat/zingt over verlangen. Over geboorte. Over afscheid. Maar soms klinkt boosheid door. Dan gaat het wat harder. Wat luider. Om dan weer meteen die rust op te zoeken.
Nog geen veertig minuten duurt uw debuutplaat. Tien nummers. Nog steeds ben ik alleen beneden. Ik heb tijd voor een tweede luistersessie. Hetzelfde gebeurt. Maar dan net iets intenser. Die aanvankelijke rust gaat nu nog iets dieper. Dit is verbazend mooi. De winter staat voor de deur en ik kan enkel denken aan warme oorden. Ik kan enkel denken aan warmte. Ik nestel mij in die warmte. Ik laat het gebeuren. Terwijl ik een tweede keer luister, verschijnt die glimlach op mijn gezicht. Die glimlach die zegt dat de wereld goed is. Dat de wereld mooi is. Jawel, muziek kan wonderen doen. Terwijl op mijn keukentafel het boek van Rudi Vranckx ligt, denk ik in mijn zetel enkel aan schoonheid.
Intussen komt mijn petekindje de living binnengestapt. Zij is wakker. Zij kijkt mij aan en ziet mij glimlachen. Zij vraagt waarom ik lach. De muziek doet mij glimlachen, zeg ik. De muziek maakt mij blij, vul ik verder aan. Als oude, wijze man tracht ik haar duidelijk te maken dat sommige muziek die kracht in zich draagt. Dat het aan de luisteraar is die kracht te ontdekken en te ervaren. Zoals nu dus gebeurt. Zij begrijpt het niet. Zij is nog maar vijf. Zij zegt dat peter Wim een beetje gek is. Ik spreek haar niet tegen. Ik beaam het. Omdat ik weet, gek zijn is gezond.
Beste Roos. Will Tura wist het al. Mooi, mooi, het leven is mooi. Op die zondagmorgen wist ik het. Een vroege morgen, heerlijke muziek en een petekindje. Die zondagmorgen besefte ik nog maar eens dat het leven mooi is. Dat het leven bijzonder mooi is. Uw muziek was de muzikale bevestiging van dat besef. Daarvoor wil ik u uitgebreid bedanken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties