Beste Claudio,
Het kiezen van de juiste vakantielectuur is een heikele klus. Daarover kan niet lichtzinnig gegaan worden. Deze karwei moet met de nodige ernst aangevat worden. Voor mijn reis naar Ibiza heb ik dat gedaan. In alle ernst heb ik een boek uitgekozen. Een boek dat zou aansluiten bij de bedoeling van de reis. Op Ibiza wou ik rusten. Op Ibiza wou ik de pauzeknop induwen. Het gekozen boek moest daarvan de perfecte vertaling zijn. Met uw boek meende ik hieraan te voldoen. Uw boek zou mij rust bieden. Uw boek ging mee naar Ibiza.
Op de wandelingen langs kliffen en baaien stak ik steeds uw boek in de rugzak. Om op de rustmomenten tijdens de wandelingen uw boek ter hand te kunnen nemen. Om in volledige stilte en omringd door schoonheid te kunnen genieten van uw boek. Al bij de eerste pagina’s werd het mij duidelijk. Dit was het juiste vakantieboek. Dit boek vroeg om traagheid. Dit boek verdroeg geen afleiding. In de natuur van Ibiza vond ik beide. Rust en afzondering. Zodat ik kon verdwalen in uw boek. In uw gedachten.
Uw boek concentreert zich rond drie portretten. Drie portretten van Europeanen die Europa achter zich laten en naar het verre Patagonië trekken. Zij zijn de oceaan niet overgestoken om te bespieden, te veroveren of te overheersen. Zij migreren en worden deel van een nieuwe gemeenschap. Die gemeenschap observeren zij. Die gemeenschap laten zij deel worden van hun eigenheid. Daarbij vertrekken zij vanuit een liefdevolle toewijding. Die liefde voor het land en het volk vertaalt zich in een combinatie van moed met vriendelijkheid. Een combinatie van trots met respect. De drie protagonisten, die echt bestaan hebben, laten zich kenmerken door een onverzettelijke verdediging van waardigheid. Niet enkel van henzelf maar ook van ieder ander.
Die liefde vertaalt zich net zozeer in een aanhoudend streven naar rechtvaardigheid. De eerste, een Sloveens technicus en avonturier, denkt na over de bestuurlijke en logistieke inrichting van het land. Hij denkt na over een rechtvaardiger samenleving gebaseerd op kleine eigendom. De tweede, een Frans advocaat, benoemt zichzelf tot koning van een niet-bestaand koninkrijk. In die hoedanigheid bekommert hij zich om het leed van de met uitroeiing bedreigde indianen. De derde, een Italiaanse zuster, meent dat de inheemse volkeren moeten beschouwd worden als gelijkwaardig aan de witte beschavingsbrengers. Zij meent dat deze volkeren niet gelijk aan hen moeten worden gemaakt.
Terwijl ik uw boek lees, voelt het alsof de drie protagonisten slechts een excuus zijn. De drie worden als een kapstok gebruikt om allerlei ideeën en gedachten aan op te hangen. Want die zitten in grote hoeveelheid verspreid in uw boek. U nodigt de lezer uit na te denken over zin en onzin van grenzen. Over de inrichting van de staat en de invulling van een democratie. Over identiteit. Niet enkel nodigt u de lezer uit tot nadenken. U geeft de lezer ook overpeinzingen mee ter overweging. Zo schrijft u dat identiteit zich graag presenteert in unieke en compacte vorm maar uiteenvalt in verscheidenheid. Dat de wereld nooit zal gedefinieerd worden door rede en liefde. Dat de echte vraag niet is waar iemand vandaan komt maar waar iemand naartoe gaat. Ik moet zeggen, tijdens de wandelingen zat uw boek niet enkel in mijn rugzak. Uw boek tolde ook door mijn hoofd. Waarbij ik wat ik zonet gelezen had via alle mogelijke invalshoeken trachtte te benaderen. Om het te kunnen begrijpen.
Op elk rustpunt tijdens de vele wandelingen las ik enkele pagina’s. Omdat ik voelde dat uw boek om deze manier van lezen vroeg. Uw boek moest niet verslonden worden. Uw boek moest traag gelezen worden. Heel voorzichtig. Heel zachtjes. Enkel op die manier kan de lezer geraakt worden door de uitzonderlijke pracht van uw schrijfkunst. Want laten we wel wezen, bij u moeten we het niet hebben over de schrijfstijl. Bij u moeten we het hebben over schrijfkunst. Want dat is wat u doet, u verheft schrijven tot kunst. Daarvan moeten we genieten. Daarvan moeten wij optimaal genieten. Geen snelheid dus. Wel traagheid. Absolute traagheid.
Beste Claudio. Uw boek maakte mij bang. Tegenover uw boek voelde ik mij klein. Ik zou het moeten afleggen tegen uw eruditie. Jawel, alvorens ik aan uw boek begon, dacht ik dat ik het allemaal niet zou begrijpen. Te moeilijk, zo dacht ik. Die vrees was ongegrond. Ik had de juiste manier gevonden. Slow reading was wat uw boek vroeg. Slow reading was wat ik deed. Zo kon ik smullen van uw wijsheid. Zo kon ik genieten van uw kunst. Uw boek is een pareltje. Mits het gelezen wordt in de juiste omstandigheden. Dat heb ik gedaan. Op Ibiza. Uw boek is een pareltje. Dat heb ik daar in de juiste omstandigheden mogen ontdekken. Daarvoor wil ik u danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties