Beste Sara,
Beste Nils,
Beste Bart,
Beste David,
Beste HT,
Beste Johan,
Beste Roland,
Het zal u, Sara en Nils, misschien vreemd lijken dat ik mij in eerste instantie tot u richt. Daartoe heb ik evenwel mijn redenen. Zoals elk verhaal een reden heeft, heeft ook deze brief een reden. Ik zal u daarom vertellen waarom ik mij tot u richt. Dan wordt alles helder. Zodat mogelijke storingen op de lijn worden vermeden. Ik zag u op de Gentse Feesten. Op het Luisterplein. Ik was daar met vrienden. U weet hoe dat gaat. Wij drinken wat. Wij babbelen wat. Tussen het drinken en het babbelen door trachtte ik ook nog te luisteren. U zal het niet geloven, dat luisteren lukte mij wonderwel. Meer nog, die eerste kennismaking deed mij verlangen naar een verdere en meer diepgaande kennismaking. In betere omstandigheden.
Die kans kwam er sneller dan ik had gedacht. U kwam naar Herzele. De Steenoven. Dat had ik gelezen in hun seizoensbrochure. Ik had dat niet enkel gelezen. Ik had meer gedaan. Ik had een ticket gekocht. Vorige vrijdag zat ik in de zaal. Klaar voor die verdere kennismaking.
U had niet enkel uw begeleidingsmuzikanten meegebracht. Ai, oei, ik besef het terwijl ik het schrijf. Begeleidingsmuzikanten klinkt zo neerbuigend. Dat wil ik geenszins zijn. Sta mij toe daarom de spreekwoordelijke puntjes op de al even spreekwoordelijke i te zetten. Het zijn virtuozen. In wat zij doen, munten zij uit. Hun virtuositeit stellen zij ten dienste van de song. Met deze kleine toelichting hoop ik mogelijke misverstanden uit de baan geruimd te hebben. Zij waren evenwel niet de enigen die u had meegebracht. U had twee vrienden uitgenodigd. Om u verder te versterken tijdens de theatertournee. U had Johan Heldenbergh en Roland gevraagd. Beiden hadden uw uitnodiging aanvaard. Beiden stonden op het podium. Om dat ‘extraatje’ kon ik mij enkel maar verheugen. Ik wit het al meteen. Dit kon niet mislopen. Dit zou niet mislopen.
Johan Heldenbergh mag de avond aftrappen. Met in zijn handen een conifeer stapt hij het podium op. Waarom hij net met die conifeer het podium opstapt vraagt om een woordje uitleg. Die woordjes geeft hij. In een hilarische monoloog. Al lachend zegt een zot de waarheid. Dat is wat in die korte monoloog gebeurt. Hij houdt Vlaanderen een spiegel voor. Een Vlaanderen dat zich terugtrekt op hun door coniferen omringde eilandjes. Johan Heldenbergh zal die avond fungeren als kritische observator. In korte interventies tussen de liedjes door. Toch zal hij niet enkel orakelen. Hij maakt ook muziek. Samen met u. Want die muziek is de kern van de avondvullende voorstelling.
U brengt eigen nummers. U brengt nummers van anderen. Waarbij elk nummer dat ene ding gemeenschappelijk heeft. De puurheid. De eerlijkheid. De eenvoud. Tussen de muzikant en de luisteraar is er slechts één lijn. Eén rechte lijn. Zonder zijwegen. Zonder afslagen. Er zit geen ruis op die lijn. Wat u brengt, komt rechtstreeks binnen. Onmiddellijk. Deze muziek ontroert. Wat u zingt, voel ik. De muziek spreekt voor zich. Het is intens. Behoorlijk intens. Enkele keren moet ik die krop in de keel wegduwen. Zoals bij Tecumseh Valley van Townes Van Zandt. Dat is er maar eentje. Er zijn er meerdere.
Net zoals er meerdere hoogtepunten zijn. Someday when this life is over. The wonder of you. Pieter Breughel in Brussel. En dan is er nog dat liedje. Gebracht door Johan Heldenbergh. In het Gents. Over zijn Ledeberg. Dat zijn mijn favorieten. Terwijl ik mijn favorieten noem, moet ik denken aan de woorden van mijn moeder. Als ik haar lachend vroeg wie haar favoriete zoon was, antwoordde zij in alle ernst dat zij geen favorieten had. Al haar zonen waren haar favoriet. Zo was het ook. Zo was het echt. Dat is misschien ook zo met de nummers die u bracht. De een moet niet onderdoen voor de ander. Alle nummers schitteren. Daaraan hebt u de verdienste. U laat de nummers schitteren. De kracht en de schoonheid, verborgen in die nummers, weet u naar boven te halen. Weet u op een juiste manier te vertalen en te versterken.
Vorige vrijdag deed u datgene waarvan Johan Heldenbergh droomde. U sloopte die coniferen. U rukte die coniferen uit de grond. U bracht ons samen. In uw tuin. U speelde muziek. Wij dansten op de tafels. Wij sprongen op die trampoline. Niet alleen. Wel samen. U liet ons voelen wat muziek kan doen. Muziek kan samenbrengen. Muziek kan verenigen. Muziek kan al die kleine eilandjes aaneen doen klitten. Die avond voelde ik mij tien meter groot. Zoals een conifeer kan worden. Als hij niet wordt gesnoeid. Die avond werd ik niet gekortwiekt. Integendeel. Die avond werd ik gevoed. Ik kon enkel aanvaarden. Ik kon enkel dankbaar aanvaarden.
Beste Sara. Beste Nils. Beste Bart. Beste David. Beste Ht. Beste Johan. Beste Roland. Ik wil u danken voor een fijne avond. Ik wil u danken voor de fijne muziek. Van harte. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties