Beste Hanne,
Beste Julia,
Beste Marthe,
Beste Sarah,
Beste Daan,
Beste Günther,
Beste Jaap,
Beste Jente,
Beste Joris,
Beste Stef,
U werd afgehaald. Aan de luchthaven van Barcelona. Ik had een wit busje verwacht. Samen gezellig op weg naar Villa Masia Capdet. Zo had ik het verwacht. Maar het draaide anders uit. Aan de luchthaven stond een witte BMW. Met daarop in rode letters ‘LOODGIETER’. Dit zou een gek seizoen worden, dacht ik. Nu moet u begrijpen dat een zekere dosis aan gekheid best wel in orde is. Per slot van rekening zei een groot Nederlands denker dat gek zijn ook wel gezond is. Ik zou dus opnieuw kijken. Opnieuw zou ik het nieuwste seizoen volgen. Want bij elk seizoen is er toch weer die aarzeling.
Mensen die het goed voorhebben met mij, maken voorbehoud bij het programma. Dat voorbehoud delen zij met mij. Het programma zou al te strak geregisseerd zijn. De spontaniteit zou tot nul herleid zijn. De tranen en collegiale commentaren zouden niet echt zijn. Zouden niet oprecht zijn. Tegenover al die argumenten kan ik enkel mijn goedgelovige naïviteit plaatsen. Ik opper dan dat het toch wel jammer is dat positiviteit als vals ervaren wordt. Ik beken dan dat ik bij elk seizoen wel ergens een traantje laat. Als mijn tranen echt zijn, waarom zouden die van de artiesten dan niet echt kunnen zijn, vraag ik hen dan. U ziet, uw programma geeft aanleiding tot discussie. Ik moet vaststellen, er zijn voor- en tegenstanders. Ik laat het niet aan mijn hart komen. Ik deel mij in bij het kamp van de voorstanders. Ik kijk. Punt aan de lijn.
Elke aflevering ben ik nieuwsgierig naar wat de artiesten zullen doen met andermans liedjes. Ik ben nieuwsgierig naar de nieuwe interpretaties. Ik ben nieuwsgierig naar hoe songteksten opnieuw zullen heruitgevonden worden. Omdat deze of gene artiest een antwoord wil formuleren op de oorspronkelijke tekst. Een antwoord, geschreven vanuit de ervaring van degene die interpreteert. Want dat mag. Een liedje kan niet enkel muzikaalgewijs in een ander jasje gestoken worden. Dat mag ook tekstgewijs. Vaak mag het zelfs allebei. Dat zorgt voor verrassingen. Dat zorgt voor ontboezemingen. Dat zorgt voor verhalen.
Bij elke aflevering gebeurt het dan weer. Dat ik die ene parel ontdek. Een parel die fel schittert. Een parel die mij de keel bijna dichtknijpt. Omdat die vervelende krop in de weg gaat zitten. Jawel, elke aflevering word ik wel geraakt door minstens één nummer. Diep geraakt. Ik moet bekennen, ik ben nogal emotioneel. Dat wordt nog erger naarmate ik ouder word. Ik vind dat niet erg. Integendeel. Ik omarm het. Terwijl ik het vroeger van mij weg zou duwen, laat ik het nu toe. Ik laat het gebeuren. Ik schaam mij niet. Tranen kunnen deugd doen. Dat weet ik nu.
Elke aflevering ben ik behoorlijk onder de indruk van het vakmanschap. Van de professionaliteit. Dat vakmanschap herken ik in bijna elk element van het programma. Ik herken het in de begeleidingsband. Ik herken het in de backings. Ik herken het in de deelnemende artiesten. Net zoals ik het vakmanschap herken, herken ik net zozeer in alle elementen de passie. De overgave. De ernst, die elk op zijn manier dan weer weet te relativeren. Dat te mogen en te kunnen herkennen, emotioneert mij. Dat samenspel bezorgt mij telkens weer kippenvel. Dat kan niet fake zijn, denk ik dan. Dat moet oprecht zijn, denk ik dan. Want enkel oprechtheid kan ontroeren.
Toch is het niet enkel het muzikale dat mij doet kijken. Er zijn ook de intermenselijke relaties. Ik zie hoe bruggen geslagen worden tussen diverse werelden. Ik zie hoe die bruggen overgestoken worden. Klaar om elkaar vrank en vrij te ontmoeten. Vooroordelen, waaraan wij ons al te vaak bezondigen, bestaan hier niet. Openheid en oprechtheid zwaaien hier de plak. Iedereen luistert naar iedereen. Iedereen moedigt iedereen aan. Iedereen geeft raad aan iedereen. Hokjesdenken is verder weg dan ooit. Muziek, dat is het enige. Dan maakt het niet uit welk genre de een of de ander brengt. Muziek, dat is de verbindende factor. Het is mooi te zien hoe iedereen elkaar in die verbindende factor wenst te ontmoeten. Soms gebeurt het meteen. Soms gebeurt het heel traagjes. Soms gebeurt het na een duwtje. Maar telkens gebeurt het.
Beste Hanne. Beste Julia. Beste Marthe. Beste Sarah. Beste Daan. Beste Günther. Beste Jaap. Beste Jente. Beste Joris. Beste Stef. Elke dinsdagavond kom ik naar de wereld van Liefde voor Muziek. Die aparte wereld. Daarin laat ik mij elke dinsdagavond verrassen. Verrassingen die mij soms doen glimlachen. Verrassingen die mij soms doen huilen. Verrassingen die mij weer telkens doen uitkijken naar de volgende aflevering. Terwijl ik kijk, vergeet ik alle mogelijke argumenten die mij zouden kunnen aanzetten om niet te kijken. Die argumenten doen er niet toe. Want jullie overtuigen. Elke dinsdagavond weer. Voor die wekelijkse trip naar een bijzonder fijne wereld wil ik jullie danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties
Helemaal mee eens ! SUPER programma ! Ik blijf kijken en ik herbekijk zelfs...