Documentaire: Nieuw Gent, snapde? Een genuanceerd beeld van een boeiende wijk. Brief aan de Nieuwgentenaars, Sofie en Roel.

Beste Nieuwgentenaars,

Beste Sofie,
Beste Roel,

Elk jaar kom ik naar het nieuwjaarsontbijt van uw wijk.  Van Nieuw Gent.  Met veel plezier maak ik tijd vrij voor dit ontbijt.  Een beter begin van het nieuwe jaar kan ik mij nauwelijks voorstellen.  Omdat ik telkens weer ontvangen word in een intense en bijna unieke warmte.  Ik ontmoet mensen die ik heel waarschijnlijk op andere momenten niet zou ontmoeten.  Ik ontmoet interessante mensen.  Ik heb boeiende gesprekken.  Gesprekken die voorbij de spreekwoordelijke koetjes en kalfjes gaan.  In die gesprekken hoeft niet eindeloos gewauweld te worden over het weer en de gedane weersvoorspellingen.  Dat stadium slaan wij over.  Snel komen wij tot een basis, waarin het mogelijk is de gesprekspartner te leren kennen.  Echt te leren kennen.  Ik moet bekennen, die gesprekken ontroeren mij.  Die gesprekken blijven mij bij.  Die gesprekspartners blijven mij bij.

Achteraf vertel ik dan met veel enthousiasme over mijn ervaringen op dat jaarlijkse nieuwjaarsontbijt.  Dan kan het al eens gebeuren dat ik op fronsende wenkbrauwen bots.  Die fronsende wenkbrauwen zijn als vraagtekens.  Vraagtekens die gesteld worden bij mijn ongetemperde enthousiasme.  De eigenaars van die wenkbrauwen wijzen mij dan terecht.  Zij stellen dat Nieuw Gent een probleemwijk is.  Een wijk waar geen warmte kan heersen.  Want zij menen oprecht dat in deze wijk enkel drugs (over)heerst.  Dat weten zij.  Daarvan zijn zij overtuigd.  Want zij keken naar Niveau 4.  Geconfronteerd met die beelden vervalt de nuance.  Vervalt elke redelijkheid.  Ik tracht tegengas te geven.  Ik vuur argumenten af.  Het brengt geen zoden aan de dijk.  Bijna word ik wanhopig.

Mijn moeder zou zeggen dat de waarheid in het midden ligt.  Zo is het vaak.  De positieve verhalen zouden de negatieve verhalen in balans brengen.  Maar ik twijfel.  Ik meen oprecht dat de waarheid overhelt naar de positieve kant.  Dat het positieve zwaarder doorweegt.  Mijn positivisme kreeg onlangs een extra boost.  Ik ging kijken naar de documentaire Nieuw Gent, Snapde.  In het STAM.  In die documentaire komen bewoners, vrijwilligers en jeugdwerkers aan het woord.  Zij vertellen over hun wijk.  Zij brengen hun verhaal.  Hun woorden brengen een wijk tot leven.  De beelden versterken hun woorden.  Ik zie en hoor dingen die mij voorheen onbekend waren.  Het roze bankje.  De koffiebar Pino.  Een boksclub.  Een voetbalclub.  Volkstuintjes.  Een jeugdhuis.  Ik zie en hoor initiatieven die mensen samenbrengen.  Die mensen versterken.  Die mensen uit hun isolement doen treden. 

Ik hoor mensen hun liefde verklaren voor de wijk.  Ik hoor mensen luidop zeggen dat zij hun wijk als ankerpunt beschouwen.  Zelfs nadat zij er uit weggetrokken zijn.  Zij keren terug.  Zij blijven terugkeren.  Met plezier.  Wij moeten evenwel uitkijken met zo veel passie.  Passie kan immers blind maken.  Maar zo is het niet.  In hun enthousiasme gaan zij niet voorbij aan de pijnpunten.  Aan de moeilijkheden die het samenwonen vaak met zich meebrengen.  Dat alles benoemen zij ook.  Maar die moeilijkheden krijgen niet de bovenhand.  Hun liefde voor de wijk wordt niet aangetast.  Die liefde is de motor.  De motor die hen voortstuwt.  Die hen vooruit drijft.  Die liefde is de motor die hen doet getuigen.

Met hun getuigenis brengen zij nuance in het verhaal.  Een nuance die in veel debatten afwezig blijkt te zijn.  Vaak worden de debatten over de hoofden van de bewoners gevoerd.  In deze documentaire eisen zij het recht op.  Het recht om te spreken.  Dat doen zij met overtuiging.  In hun juist uitgebalanceerde blik blijken zij de juiste pleitbezorgers te zijn voor hun wijk.  Terwijl ik naar hen luister, groeit het besef dat ik misschien niet enkel door de wijk moet rijden op weg naar het werk.  Misschien moet ik ook eens afslaan.  Misschien moet ik ook eens stoppen.  Misschien moet ik ook eens een babbeltje slaan.  Want dat is wat een wijk nodig heeft.  Ontmoetingen.  Dat is wat de getuigen tonen wat er kan gebeuren als er wordt ontmoet.  Dan gaat de hemel een heel klein beetje open.  Dan gaat de zon (zelfs als zij afwezig is) net iets harder schijnen.

Deze morgen las ik in de krant over de problematiek van kraakpanden en sluikstorten in de wijk.  Als ik niet beter had geweten, had ik mijn schouders kunnen ophalen.  Ik had met mijn ogen kunnen draaien en denken dat het toch altijd weer problemen zijn in die wijk.  Maar ik weet nu beter.  Ik ben gewapend.  Ik ken de hartslag van de wijk.  Een hartslag die gevoed wordt door de bewoners.  Een hartslag die de wijk doet leven.  Die de wijk doet bruisen.  Heel waarschijnlijk is het diezelfde hartslag die ik voel als ik naar het nieuwjaarsontbijt kom.  Heel waarschijnlijk is het diezelfde hartslag die mij aangrijpt en ontroert.

Met alle toekomstige bouwplannen kan ik enkel maar hopen dat die hartslag intact blijft.  Wij moeten beseffen dat een wijk meer is dan enkel stenen, beton en cement.  Een wijk, dat zijn de mensen.  Zij bepalen de kracht.  Zij bepalen de hechtheid.  Zij bepalen de warmte.  Dat vraagt een engagement.  Niet enkel van de bewoners.  Ook van het stadsbestuur.  Ook van de omwonenden.  Ook van alle Gentenaars.  Dat besefte ik toen ik keek.  Ik heb het gesnapt.  Althans, dat denk ik.

Beste Nieuwgentenaars.  Beste Sofie.  Beste Roel.  Ik wil u danken voor uw getuigenis.  Voor uw oprechtheid.  Voor uw enthousiasme.  Voor uw warmte.  Voor uw spontaniteit.  Ik wil u danken voor het volledige verhaal, waarin verder gekeken wordt dan halve waarheden.  U toonde mij de zachte kant.  U toonde mij de harde kant.  U toonde mij een wijk in balans.  Daarvoor wil ik u danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.