Onze natuur, gezien op Canvas. Brief aan de medewerksters en medewerkers.

Beste medewerksters,
Beste medewerkers,

Als u natuur zegt, denk ik meteen aan Sir David Attenborough.  Hij bracht mij naar de verste uithoeken in de wereld.  Hij voerde mij naar de hoogste bergtoppen op de wereld.  Hij bracht mij naar de droogste streken in de wereld.  De warmste streken.  De koudste streken.  Kortom, hij was mijn gids doorheen de wereld.  Hij deed mij versteld staan over de wonderen der natuur.  Over de pracht van de natuur.  Hij was alomtegenwoordig.  In die mate zelfs dat ik ging geloven dat natuur enkel in die verre buitenlanden te vinden was.  Ik ging denken dat natuur in België onbestaande was. 

Vorig jaar zou ik kunnen vastgesteld hebben dat ik dwaalde.  Ik had naar Onze natuur, de film kunnen gaan.  Dat deed ik niet.  Ik wil mij hiervoor verontschuldigen tegenover nu.  Dat doe ik dan ook bij deze.  In alle oprechtheid.  Toch had ik mijn redenen om niet naar de bioscoop te gaan.  Er is te veel lawaai.  Er is te veel afleiding.  Er is te veel verleiding.  Daarom bleef ik thuis.  Bovendien had ik gelezen dat de film ook op Canvas zou komen.  In zeven afleveringen.  Ik besloot te wachten.  Ik zou thuis kijken.  Daar heb ik alles in de hand.  Daar heb ik alles onder controle.  Akkoord, ik zou een aantal toegevingen moeten doen.  Ik zou de beelden niet zin in de beste omstandigheden.  Ik zou de soundtrack niet horen in de beste omstandigheden.  Daar tegenover kon ik evenwel de gezelligheid van mijn woonkamer stellen.  Dat compenseerde.

Intussen heb ik twee afleveringen gezien.  U brengt de Belgische natuur tot in mijn huiskamer.  In de stijl van de Britse grootmeester van de natuurdocumentaire.  In niks hoeft u onder te doen.  Ik voel eenzelfde drang naar perfectie.  Ik voel eenzelfde drang naar geduld.  Ik voel eenzelfde beheersing van het métier.  U laat weg wat overtollig is.  U raspt.  U schraapt.  U vijlt.  Tot de essentie overblijft.  De essentie die ons tot de perfecte schoonheid brengt.  Ik val om van verbazing.  Wat ik enkel in de verre buitenlanden had vermoed, vind ik ook in België. 

U doet mij rondtrekken in eigen land.  Van de kust tot in de Ardennen.  Ik kan het niet weten maar heel misschien passeerde u aan mijn achtertuin.  Het zou kunnen.  Want u pint zich niet vast op één plek.  U trekt rond.  Naar die plekken waartoe de dieren u uitnodigen.  Want die dieren zijn de hoofdfiguren.  Voor hen niet slechts een bijrolletje.  Zij zijn de grote sterren.  Zij vertellen het verhaal van onze natuur.  Daarin geholpen door Wim Opbrouck.  Wat de dieren vertellen, vertaalt hij naar mensentaal.  Ik durf niet te onderbreken.  Ik weiger de pauzetoets in te drukken.  Omdat het de magie zou verbreken.  Die wil ik intact houden.  Omdat ik weet dat magische momenten moeten gekoesterd worden.

Ik zou kunnen opperen dat ik het moet stellen zonder olifanten.  Zonder ijsberen.  Zonder bizons.  Zonder walvissen.  Dat gemis zou ik kunnen betreuren.  Dat doe ik evenwel niet.  Want u biedt mij dingen in ruil.  Dingen van een weliswaar kleinere maar toch gelijkaardige pracht.  U laat zien in wat kleine dingen mooi kunnen zijn.  U laat mij kennismaken met de ijsvogel.  Met de bever.  Met de oeverzwaluw.  Met de lentevuurspin.  Met de grijze zandbij.  Met de mierenleeuw.  Met het everzwijn.  Size doesn’t matter.  Dat wordt wel eens gezegd.  Dat wordt wel eens geopperd.  U bewijst het.  Op een adembenemende manier.  Op een geweldige manier.

Met uw beelden weet u niet enkel ons te bekoren.  U weet ook onze huisdieren te overtuigen.  Trixie en Ziggy, onze katjes, durf ik misschien te omschrijven als uw grootste supporters.  Terwijl zij zich op andere televisiedagen braafjes op onze schoten nestelen en naar dromenland verhuizen, is het bij u heel wat anders.  Van bij het begin nemen zij plaats op het salontafeltje.  Op de eerste rij.  Elke beweging volgen zij.  Hun kopjes staan niet stil.  Van links naar rechts.  Van boven naar onder.  Wat op het televisiescherm gebeurt, hebben zij gezien.  Als dan plots een dier van het scherm verdwijnt, lopen zij naar het scherm.  Verrast als zij zijn dat het dier plots verdwenen is.  Zij kijken achter het scherm.  In de hoop daar het vermiste dier te treffen.  Helaas, onverrichterzake keren zij terug.  Om vanop de eerste rij verder te kijken.

U ontroert mij.  Niet enkel door wat uw film doet met onze katjes.  U ontroert mij om andere dingen.  Om grootsere dingen.  Die allemaal samenkomen tot vele vragen.  Ik vraag mij af in hoeverre uw documentaire een tijdsdocument zal blijken te zijn.  Waarnaar wij vele jaren later zullen terugkijken om te weten hoe het ooit geweest is.  Ik stel mij vragen over de manier waarop wij met onze natuur omgaan.  Een manier waarbij onze natuur wordt gedegradeerd tot een te verwaarlozen bijproduct dat moet wijken voor de meer zwaarwegende eisen van de economie.  Ik vraag mij af in hoeverre wij bereid zijn dingen op te offeren in ruil voor het behoud van onze natuur.  U laat zien hoe alles samenhangt.  Hoe het ene zich vasthaakt aan het andere.  Maar tegelijk laat u ook zien hoe die samenhang bedreigd wordt.  Al die dingen samen ontroeren mij.  In grote mate.

Beste medewerksters.  Beste medewerkers.  Wat u doet, is fenomenaal.  Wat u doet, is buitengewoon.  België heeft natuur.  Daarover kan geen enkele twijfel meer bestaan.  U hebt het bewijs geleverd.  Het onweerlegbare bewijs.  Elke week schenkt u mij één uurtje pure pracht.  Een pure pracht die ik graag tot mij laat doordringen.  Heel zachtjes aan.  Heel voorzichtig.  Voor dat alles wil ik u danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.