Podcast: Drie boeken. Brief aan Wim Oosterlinck.

Beste Wim,

Ik weet niet meer wie of wat de aanleiding was.  Ik weet niet meer wie de instigator was.  Ik weet eigenlijk niet meer wie mij tot u bracht.  Of toch alleszins tot uw podcast.  Dat alles weet ik niet meer.  Dat is niet erg.  Dat is helemaal niet erg.  Het belangrijkste is dat ik u gevonden heb.  Want sinds enkele maanden kom ik minimaal één keer per week langs op uw podcast.  Om te ontdekken bij wie u bent langsgegaan om met hem of haar te praten over zijn of haar drie favoriete boeken.  Elke keer weet u mij te verrassen met uw gast(e).  Want u vist buiten het vijvertje van al te voor de hand liggende BV’s.  Enkel en alleen al die keuze maakt uw podcast meer dan interessant.  Enkel en alleen al die keuze maakt mij bijzonder enthousiast.

Dat enthousiasme moet niet groeien.  Dat enthousiasme is er meteen als ik een aflevering van uw podcast aanklik.  Het gebeurt al wanneer u aanbelt.  Wanneer u welkom wordt geheten door de gast(e).  Omdat ik weet dat het opnieuw goed zal worden.  Omdat ik weet dat ik mij opnieuw zal laten meedrijven.  Op de woorden van de interviewer.  Op de woorden van de geïnterviewde.

U begrijpt wat lezen is.  U begrijpt wat verzamelen is.  U beseft dat het geen tijdverdrijf is.  U beseft dat het geen bezitterigheid is.  U beseft ten volle dat lezen een passie is.  U beseft dat alles wat rond het lezen hangt vertrekt vanuit diezelfde passie.  Daarom neemt u uw gesprek ernstig.  Want passies verdienen die ernst.  Die ernst weerhoudt u er evenwel van het gesprek al te zeer af te bakenen.  U laat het gebeuren.  Alsof u het gesprek nauwelijks voorbereidt.  Dat is goed.  Want het bevordert de natuurlijkheid van het gesprek.  Vaak horen wij uw vragen luidop denkend samenvoegen en formuleren.  U gebruikt wat uw gesprekspartner aanreikt.  U gaat er mee aan de slag.  Ter plekke.  Het gesprek is vaak een zoektocht waarvan enkel het begin gekend is.  Het einde is niet bij voorbaat gekend.  Dat maakt elk gesprek boeiend.  Dat maakt elk gesprek anders.

De drie favoriete boeken zijn een handige kapstok.  Waaraan het gesprek kan opgehangen worden.  Als het gesprek moeizaam verloopt of als die noodzakelijke klik met de gesprekspartner er niet is (wat zelden of niet gebeurt) kan u dichtbij die drie boeken blijven.  Als het gesprek daarentegen vlot verloopt en die noodzakelijke en aanwezige klik het gesprek naar een hoger niveau tilt, kan u zichzelf de vrijheid geven om uit te weiden.  Om los te komen van het eigenlijke thema van uw podcast en voorbij die drie boeken te kijken.  Dat zijn de meest interessante momenten.  Omdat het niet enkel een kijk biedt op de leesvoorkeuren van de gast(e) maar ook op de gast(e) zelf.

Die uitweidingen houden uiteraard verband met de passie voor het lezen.  Dat kan gaan over het juiste moment voor een boek.  Het kan gaan over het respect voor boeken en het al dan niet openkraken van een boek.  Het kan dan gaan over boekenkasten en het ordenen van boeken.  Het kan gaan over gidsen die de goesting voor het lezen aanwakkeren of hebben aangewakkerd.  Het kan gaan over de redenen van het lezen en de luxe van het lezen.  Het kan gaan over boekenlijstjes en de manier waarop boeken ontdekt en getipt worden.  Het kan over zo vele dingen gaan.  Maar telkens dingen die een lezer(es) begrijpt.  Dingen waarmee een lezer(es) ook worstelt.  Dat maakt die gesprekken zo herkenbaar.  Dikwijls betrap ik mijzelf erop dat ik heftig zit te knikken.  Dat ik moet glimlachen.  Omdat ik mijzelf dus herken in de woorden van uw gesprekspartner.  Maar het kan ook anders.  Ik kan heftig ontkennend met mijn hoofd schudden.  Ik kan mijn wenkbrauwen fronsen.  Omdat ik dingen anders doe.  Omdat ik dingen anders zie.  Op die momenten keer ik mij niet af.  Neen, integendeel.  Ik luister nog intenser.  Om te begrijpen.  Om ondanks dat kleine meningsverschil toch tot elkaar te komen.  Dat is de kern van uw gesprek.  Tot elkaar komen.  Als dat gebeurt laat u de luisteraar achter met een heerlijk en intens gevoel.

Al vele malen ben ik met u op stap gegaan.  Al vele malen ging ik met u op visite bij een BV.  Nu zou u kunnen zeggen dat het niet mogelijk is.  Dat ik toch gewoon zit te luisteren.  Theoretisch is het zo.  Maar in mijn beleving is het anders.  Dan voelt het alsof ik mee schuif aan tafel.  Alsof ik aan die tafel goedkeurend zit te knikken.  Alsof ik zelf mee in die gezelligheid stap.  Alsof ik zelf naar die leesplek kijk.  Alsof ik zelf naar die boekenkasten kijk.  Dit alles kan aan mij liggen.  Ik heb een grote fantasie.  Een grote fantasie die mij gemakkelijk toestaat mijzelf te verplaatsen.  In tijd.  In ruimte.  U zal het niet gemerkt hebben.  Maar heel vaak lijkt het alsof ik naast u zit.  Die beleving maakt het gesprek nog intenser.

Beste Wim.  Aan het eind van uw gesprek vraagt u telkens aan de luisteraar twee vrienden of vriendinnen te vertellen van uw podcast.  In gunstige zin.  Uiteraard.  Nu zou u kunnen denken dat deze brief een verplicht nummertje is.  Geschreven op uw aanvraag.  Dat is het niet.  Geenszins.  Ik voelde gewoon dat het moest.  Dat deze brief moest geschreven worden.  Om u te danken.  Voor die vele fijne momenten.  Voor die vele intense momenten.  Voor die momenten waarop ik klaar en duidelijk begrijp waarom ik boeken lees.  Want in die vele momenten worden mijn redenen voor het lezen vaak genoemd.  Voor dat alles wil ik u danken.  Van ganser harte.

Nu moet ik stoppen met schrijven.  Want ik word verwacht bij Clara Cleymans.  Samen met u.  Voor de koffie.  Voor drie boeken.

Met vriendelijke groeten.