Het Verhaal van Vlaanderen, gezien op Eén. Brief aan Tom Waes en alle medewerkers.

Beste Tom,

Ik had u in het verleden al vele brieven kunnen schrijven.  Ik had u kunnen schrijven tijdens Tomtesterom.  Ik had u kunnen schrijven tijdens Reizen Waes.  Ik had u kunnen schrijven tijdens Undercover.  Ik deed het niet.  Telkens bleef het bij een intentie.  Verder kwam ik niet.  Nu kan ik er evenwel niet onderuit.  Ik moet schrijven.  Ik moet u een brief schrijven.  Twee zondagavonden zit ik nu al vastgekluisterd aan het televisiescherm.  Gefascineerd te kijken naar het Verhaal van Vlaanderen.  Wegkijken kan ik niet.  Ik moet kijken.  Omdat het zo verdomd goed in elkaar steekt.

U kan het onmogelijk weten.  Daarom zeg ik het nu.  Geschiedenis boeit mij.  Geschiedenis boeit mij uitermate.  Op de schoolbanken in het secundair was het mijn favoriete vak.  Tijdens die lessen verslapte mijn aandacht nooit.  Mijn reputatie van rebelse speelvogel zette ik tijdens die lessen gewillig aan de kant.  Ik hing aan de lippen van de leraar.  Een goede of een slechte leraar, het maakte mij niet uit.  Elk woord wou ik oppikken.  Omdat ik wou begrijpen.  Omdat ik wou weten.  Geschiedenis zou mij de wereld beter doen begrijpen.  Daarvan was ik toen al overtuigd.

Na het secundair heb ik niets verder gedaan met geschiedenis.  Het had nochtans gekund.  Ik kon naar de universiteit.  Dat weet ik nu.  Toen was alles niet zo helder.  Ik was achttien jaar.  Te jong om te beslissen over mijn verdere leven.  Wat ik wou worden, ik wist het niet.  Ik had er geen flauw benul van.  Via een omweg kwam ik uit bij Marketing.  Ik werd marketeer.  Een vreemde keuze, dat besef ik nu.  Toch heb ik geen spijt.  Ik ben een vrolijke jongen.  Ik ben een gelukkige jongen.  Maar ondanks die gelukkige vrolijkheid kan het wel eens gebeuren.  Dat die ene gedachte in mij opwelt.  De gedachte dat ik, met de kennis en wijsheid van nu, heel misschien voor een ander studietraject had gekozen als achttienjarige.  Maar die gedachte blijft nooit hangen.  Even snel als zij gekomen is, gaat zij weg.  Ik doe wat ik doe.  Met plezier.  Met enthousiasme.

Heel waarschijnlijk zal u zich afvragen waarom ik u nu deze brief schrijf.  Over die redenen kan ik kort zijn.  U doet mij opnieuw begrijpen waarom geschiedenis mij zo fascineert.  Geschiedenis legt verbindingen.  Geschiedenis legt verbanden.  Terwijl ik naar het Verhaal kijk, wordt ik opnieuw dat jongetje.  In de schoolbanken.  Maar u maakt meteen duidelijk dat er toch wel een verschil is.  U zegt mij mijn laarzen aan te trekken.  Want wij gaan het veld in.  Wij blijven niet op de schoolbanken.  Alsof de teletijdmachine van professor Barabas werkelijk bestaat, flitst u mij terug naar voorbije periodes.  De eerste aflevering voerde u mij terug naar de prehistorie.  De tweede aflevering bracht u mij in contact met de Romeinen en de Galliërs.  Ik keek mij de ogen uit mijn kop.  Ik vergat dat ik naar televisie zat te kijken.  Ik stond werkelijk oog in oog met een mammoet.  Ik stond werkelijk oog in oog met Ambiorix.  Dit was echt.  Zo voelde het.  Bij elk fragment viel mijn mond open.  Van verbazing.

Toch zijn het niet enkel die beelden die mij zo weten te bekoren.  Toch zijn het niet enkel die beelden die mij weten te verleiden.  Net zozeer zijn het de woorden  die mij weten te bekoren en te verleiden.  Wat u zegt, boeit mij uitermate.  Wat historici en archeologen zeggen, boeit mij uitermate.  U vertelt het verhaal op een juiste wijze.  U verhaalt op een eenvoudige wijze.  Alles wordt klaar en duidelijk uitgelegd.  Op het juiste tempo.  Soms beseft u dat herhaling best wel nodig kan zijn.  Dat doet u dan ook.  Op een bijna onopvallende wijze.  Wat gebeurde op de schoolbanken, gebeurt ook nu.  Ik hang aan uw lippen.  Niks gaat verloren.  Alles tracht ik op te slaan.

Dan is er nog dat ene dingetje dat ik u moet opbiechten.  Ik lijd aan de zondagse blues.  ’s Avonds komt die blues op.  Omdat ik dan plots besef dat het weekend bijna voorbij is.  Omdat ik dan plots besef dat het de volgende dag alweer werken is.  Dan heb ik troost nodig.  Een rustige zondagse serie op televisie kan die troost bieden.  Gewoon alles even vergeten.  Ontspannen om dan te gaan slapen.  Beweren dat uw programma kan omschreven worden als gemakkelijk entertainment, zou de waarheid geweld aandoen.  Toch slaagt u er in om uw programma als gemakkelijk te doen aanvoelen.  Dat doet u door beeld en woord op een perfecte manier te combineren.  Het ene vult het andere aan.  En omgekeerd.  Uw verhaal is een totaalverhaal.  Het kan gek klinken maar na het zien van uw programma, schakel ik welgezind en goedgemutst de televisie uit.  Ik ga slapen.  Ontspannen.  Heel soms brandt er in mijn achterhoofd een knipperlichtje.  Een knipperlichtje dat er mij aan doet denken toch nog even iets op te zoeken.  Om het volledige verhaal net iets beter te begrijpen.  Want ook dat is uw Verhaal.  Het is een aanzet.  Om verder te graven.  Om dieper te graven.

Voor één keer besef ik het.  Voor één keer ben ik mij ervan bewust.  Ik kijk naar het programma en denk voortdurend aan het vele werk dat in dit programma moet gestoken zijn.  Ik denk aan het immense opzoekingswerk.  Om alles juist te hebben.  Over elk detail moet nagedacht worden.  Dit is niet zomaar een verhaal.  Dit is geschiedenis.  Dan moet het juist zijn.  Onvolledigheid is geen optie.  Niet enkel heb ik respect voor wat u doet.  Niet enkel heb ik respect voor de interventies van de historici en archeologen.  Niet enkel heb ik respect voor de acteurs en figuranten.  Net zozeer heb ik respect voor iedereen die meewerkte achter de schermen.  Elk zijn rol is net zo belangrijk.  Om dat titanenwerk tot een succes te maken.

Beste Tom.  Dit programma is het juiste moment om u een brief te schrijven.  Omdat dit programma vele woorden verdient.  Vele woorden van lof.  Daarom schrijf ik u met alle plezier deze brief.  Om u te danken.  Om u van ganser harte te danken.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.