Out of Office, gezien op VTM. Brief aan Bruno Vanden Broecke, de deelnemers en de medewerkers.

Beste Bruno,
Beste An, Dennie, Irina, Joël, Kristi, Margaux, René, Robin, Stijn, Walter, Willem,

Op mijn werk zag ik het recentste boek liggen van Luc Van Gorp, voorzitter van het CM Gezondheidsfonds.  In dat boek houdt hij een pleidooi voor imperfectie.  Meer nog, pleidooi voor imperfectie is een deel van de boektitel.  Dat boek aangeboden krijgen op het werk vond ik een openbaring.  Ik dacht dat een werkgever imperfectie minachtend zou afwijzen.  Maar kijk, mijn werkgever bood het aan.  Open en bloot.  Iedereen kon het lezen.  Iedereen mocht het lezen.

Het pleidooi voor imperfectie zou kunnen weggezet worden als al te geitewollensokkerig.  Het pleidooi zou kunnen opgevat worden als iets dat te ver van onze leefwereld staat.  Bijgevolg zou het kunnen opgevat worden als niet realistisch.  In onze leefwereld worden wij (bijna) constant herinnerd aan de gedachte dat perfectie het ultieme streefdoel moet zijn.  In alles wat we doen, moeten we perfect zijn.  De perfecte werknemer.  De perfecte echtgenoot.  De perfecte vriend.  Falen blijkt geen optie te zijn.  Aldus moeten wij vele ballen tegelijk in de lucht houden.  Want vele dingen willen wij doen.  Vele dingen willen wij tegelijk doen.  Overal willen wij bij zijn.  Niks willen wij missen.  Ondanks mijn sympathie voor het pleidooi van Luc Van Gorp besef ik dat ik geen uitzondering ben in het streven naar perfectie.  Ik besef dat ik balanceer.  Op een smalle koord.  Ik besef dat ik kan vallen.  Neen, ik ben niet immuun.  Jawel, ik ben alert.

Daarom kijk ik naar Out of Office.  Niet om te veroordelen.  Zeer zeker niet.  Dat is al te gemakkelijk.  Ik kijk om te luisteren.  Om te begrijpen.  Dat is al wat moeilijker.  Ik stel mij open.  Ik laat het op mij afkomen.  Onbevooroordeeld.  Ik maak kennis met de deelnemers.  Ik maak kennis met de vaste medewerkers.

Waar het zal eindigen weet ik niet.  Ik weet wel waar het begint.  Op een hoeve.  De Emiliushoeve, een zorgboerderij.  Dat begin zit goed.  Dat zie ik meteen.  Dat voel ik meteen.  Elke deelnemer arriveert.  Elke medewerker heet welkom.  Aftastende, beleefde vragen worden achterwege gelaten.  Er wordt meteen naar de kern gegaan.  Dat noopt de deelnemers tot een ongedwongen eerlijkheid.  Maskers, waarachter men kan schuilen, zijn hier van geen tel.  Die maskers worden achtergelaten bij de poort van de hoeve.  De afwezigheid van maskers bevordert de groepsgeest.  Nog maar één aflevering ver en die groepsband is al gesmeed.  Iedereen lijkt voor iedereen te staan.  Niemand wordt achtergelaten.  Er wordt achterom gekeken.  Zodat iedereen mee is.  Zodat niemand achterop blijft.

Het lijkt wel alsof wij een andere wereld zijn binnengestapt.  Een wereld waarin alles net ietsje trager gaat.  Dat tragere tempo wordt niet als een hinderpaal gezien.  Integendeel.  Dat tragere tempo wordt als een pluspunt gezien.  Er mag al eens gerust worden.  Er mag al eens afgezonderd worden.  Elkeen bepaalt zijn ritme.  De groep aanvaardt.  Zonder morren.  Zonder cynische opmerkingen.  In de Emiliushoeve wordt de complexe wereld tot zijn meest eenvoudige vorm teruggebracht.  Een eenvoudige wereld waarin begrip centraal staat.  Ik kijk naar die wereld en hoop dat die wereld doorheen de muren van de Emiliushoeve zal breken en die grotere buitenwereld zal aansteken met dat eerlijke enthousiasme.  Met dat wonderlijke besef dat falen weldegelijk een mogelijkheid kan zijn en dat wij op dat falen helemaal niet hoeven aangesproken te worden.  Imperfectie kan.  Imperfectie mag.

Ik moet opletten dat ik niet ga klinken als een dorpspastoor.  Toch ben ik oprecht van mening dat dit programma ons een spiegel voorhoudt.  Meteen.  Al van bij de eerste aflevering.  In vijf jaar tijd is het aantal mensen met een burn-out met een derde gestegen.  Bijna een half miljoen Vlamingen ervaren zoveel stress dat ze niet meer in staat zijn om te werken.  Die cijfers zouden alle alarmbellen moeten doen afgaan.  Toch gebeurt het niet.  We blijven maar doorgaan.  In de overtuiging dat het ons wel niet zal gebeuren.  De vijf deelnemers dachten heel waarschijnlijk hetzelfde.  Tot dat ene moment.  Die vijf deelnemers schudden ons wakker.  Die vijf deelnemers stellen ons vragen.  Met hun getuigenissen plaatsen zij vraagtekens bij een te snel draaiende wereld.  Een te snel draaiende wereld die al te vaak al te veel mensen verslindt.

Vanaf heden heb ik een afspraak op maandagavond.  Maandagavond ga ik naar de Emiliushoeve.  Ik schuif mee aan tafel.  Ik schud de deelnemers een hand.  Ik schud de medewerkers een hand.  Ik duw bewust de slowdown-knop in en ga aan de slag.  Ik voel mij omringd door warmte.  Elke maandagavond denk ik dat het anders kan.  Dat het anders moet.  Maar de volgende dag word ik opnieuw wakker in een wereld waarin iedereen zichzelf voorbijloopt.  Als ik één ding mag hopen is dat Out of Office ons gevoelig maakt voor dit thema.  Dat Out of Office ons doet inzien dat trager ook beter kan zijn.  Dat onmiddellijk ook straks kan zijn.

Beste Bruno.  Beste An.  Beste Dennie.  Beste Irina.  Beste Joël.  Beste Kristi.  Beste Margaux.  Beste René.  Beste Robin.  Beste Stijn.  Beste Walter.  Beste Willem.  Ik moet erkennen dat ik vele vraagtekens had bij dit programma.  De eerste aflevering heeft alle vraagtekens evenwel uitgegomd.  U hebt mij doen inzien dat fietsen op een lagere versnelling ook best wel heerlijk kan zijn.  Nog maar één aflevering ver en ik ben al fan.  Voor dat alles wil ik u danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.